Alle hens aan dek!

Hoewel ik om 7 uur de wekker had gezet, blijkt dat mijn natuurlijke enthousiasme genoeg is om ruim daarvoor wakker te worden. Na het ontbijt vertrekken we richting de duikschool, waar iedereen ons gezicht na het fiasco van eergister inmiddels kent. We zijn erg benieuwd naar de boot en misschien wel nog meer benieuwd naar onze mede-passagiers waar we dus drie dagen letterlijk mee opgescheept zitten. Daar blijken Emma&Michelle, twee Britse duikers met veel ervaring, Jonathan & Carrie uit de VS met minder ervaring, maar met verhalen die anders klinken, en Glenn, een Aziaat. Gezellig groepje, en bijna iedereen heeft de hint begrepen van de kapitein dat er geen drinken wordt verkocht aan boord en de meegebrachte treetjes Bintang worden gebundeld. Om 9:00 stappen we op de boot, en we zijn eerlijk gezegd blij verrast met de grootte van de boot, en ons toegewezen hutje is ook prima. Dan worden de trossen los gegooid, en kiezen we het ruime sop. Na een uurtje varen is het tijd voor de checkdive, om even in te komen en om te kijken of alle meegebrachte apparatuur werkt. En dat doet het gelukkig. Marlon en ik worden samen met de Britse meiden in hetzelfde groepje geplaatst, en dat bevalt goed. De twee dames zijn hier duidelijk voor de foto's, want de twee meegebrachte camera's zijn immens. Na een uurtje zijn we weer boven, en is iedereen enthousiast. We varen weer wat verder in het bijzonder mooie Komodo park, wat zich kenmerkt door kristalhelder water, met veel rotsachtige eilanden.
De tweede duik van vandaag wordt iets met stroming, waar we mogelijk een paar Manta's tegen kunnen komen. Hup, het water in dus. Nu hadden we al wat Manta's gezien, maar nog niet tijdens het duiken. En na 10 minuten zien we er al een langs vliegen....! Ondertussen zweven we over een immens groot koraalrif, een van de meest levendige en gezonde die ik gezien heb. Dan is er weer een Manta, en deze lijkt al iets nieuwsgieriger. Over de grootte hoeven we ook niet te klagen, want deze zijn een stuk groter dan die in Nusa Lembongan. Op een gegeven moment weten we niet meer of het steeds dezelfde Manta is die een rondje doet, of dat er meerdere zijn. Maakt op zich niet uit, want prachtig blijven ze. Eenmaal boven varen we nog wat verder richting het noorden van Komodo. Daar komen we echter ineens in een behoorlijk ruig stukje zee terecht. De boeg van het schip verdwijnt zelfs een paar keer helemaal onder water, zo hoog zijn de golven ineens. Marlon vindt het maar niets, terwijl ik toch echt ooit in haar sollicitatie het woord schippersdochter' heb zien staan, lijkt dat haast wel vergeten. Toch blijkt ons schip prima zeewaardig, en nog geen 10 minuten later varen we alweer in kalme wateren.

Daar valt de schemer, en de kapitein legt het schip voor anker in een rustige baai, pal tussen twee eilanden. Daar maken we ons op voor de derde duik van vandaag, een nachtduik. De meegebrachte toortsen worden tevoorschijn gehaald, en we springen vanaf het schip het aardedonkere water in. Beginnend op een zandvlakte zien we al van alles, maar zodra we bij het rif komen blijken er zo ontzettend veel nacht diertjes actief, dat het na de duik haast niet te doen is om te recapituleren wat je allemaal gezien had. Octopussen, sepia's, naaktslakken, krabbetjes, murenen, frogfish, en ga zo maar door. Ook leuk om lekker tussen het rif op zoek te gaan, niet wetende wat je gaat vinden. Na ook hier bijna een uur onder water te zijn geweest keren we terug naar de boot. We zijn klaar voor vandaag, en iedereen is bekaf. Er wordt uitstekend voor ons gekookt, en na twee bintang zoeken we onze hut maar eens op.

En ja, slapen op een vreemde boot is wel even wat anders. Hoewel het wiegende van de golven absoluut wat heeft, zijn de harde muziek van het personeel en de ronkende aggregaat nu weer niet zo bevorderlijk voor een goede nachtrust. Ik weet uiteindelijk in slaap te vallen, maar Marlon doet geen oog dicht. Om 6:00 worden we allebei wakker van gerommel, dus besluiten we ons niet langer in onze hut te begeven. Vandaag vier duiken, en dat is best veel, dus we liggen nog voor het ontbijt om 7:15 in het water voor de eerste duik; een stromingsduik. Nu staat het komodopark bekend om zijn vele sterke stroming, dus echt verrast zijn we niet. We droppen van de boot, en dalen direct af naar 25 meter, waar de stroming inderdaad niet te ontkennen is! Tjonge, we hebben allen moeite om op 1 plek te blijven, maar gelukkig heeft men hier een oplossing voor bedacht, de rifhaak. Al snel krijgt Marlon er 1 aangeboden, en niet veel later hangt ze als een klein vliegertje aan het rif. Jammer dat de gids er maar eentje extra had, want ik moet het met de ouderwetse handjes doen. De stroming heeft als gevolg dat er veel voedselrijk water van onderin de zee omhoog komt. Daar komen weer kleine visjes op af, en daar komen weer de wat grotere jongens op af. We kijken uit op de blauwe wand, en zien witpunt rifhaaien, grijze haaien, Trevally's en nog meer 'groter spul'. Prachtig. Toch zorgt de stroming voor een enorm hoog lucht verbruik, en Marlon geeft na een half uurtje aan dat ze aan haar reserve is toegekomen. We onthaken de rifhaak, en vliegen nu (met beiden armpjes wijd) een stuk met de stroming mee, wat erg fijn is. Dan vraagt onze gids hoeveel lucht Marlon nog heeft, en bij het horen van de status, vindt hij het nodig om direct tegen de stroom in een stuk terug te zwemmen. Grapje zeker. Maar nee, we moeten dus echt terug. En dat bleek haast niet te doen, en uiteraard ook niet echt verstandig om aan het einde van de lucht voorraad zulke acties uit te halen. Even later zijn we beiden dan ook echt kapot, en we besluiten de veiligheidsstop te laten voor wat het is. Hijgend en puffend komen we boven, en met onze resterende lucht had je nog net een kaars uit kunnen blazen (maar geen verjaardagstaart!). Eenmaal terug op de boot staat het ontbijt klaar, en dat stelt wederom niet teleur. Na het ontbijt krijgen we nog een uurtje vrij te besteden, want ons schema roept. De tweede duik van vandaag wordt omschreven als 'gelijkende omstandigheden', en we maken ons dus op voor weer flink wat hard werken. Als we in het water liggen blijkt dat alles mee te vallen, en we gaan op zoek naar een kanaal tussen twee rotsen in. Als we dat gevonden hebben, ontvouwd zich een koraaltuin van sensationele proporties. En vis! Scholen Anthea's, baarzen, moorish Idols, een gi-gan-tische Napoleon wrasse, haaien, travally, horsmakrelen noem het hele zootje maar op. Nog nooit heb ik zo'n diversiteit aan vissen en koraal op zo'n plek gezien. We blijven dan ook op dit plekje ronddolen, en willen echt nog niet omhoog. Dit is wereldklasse duiken, dit is een ware liveaboard Komodo! Als het dan toch eindelijk tijd is om omhoog te gaan, is het hele groepje laaiend enthousiast. Meer!

De volgende duik wordt, voor de verandering weer een stromingsduik, en wel op de veelbelovende plek Manta Point. We rollen niet veel later het water in, en volgen onze gids langs een bijna maanlandschap met flink wat stroming. Hier kunnen we goed gebruik maken van de stroming, en met wat bijsturen hoef je zelf bijna niet te zwemmen. Geen Manta te bekennen hier trouwens. Wel hier en daar een plukje koraal met visjes, die dus vandaag 5 duikers langs zien zoeven, want lang de tijd om er naar te kijken hebben we echt niet. Zo zweven we ongeveer 25 minuten rond, en gelukkig is daar dan eindelijk een Manta. Helaas had ie vandaag geen zin in pottenkijkers, want na 1 rondje verdwijnt hij al snel in de enige richting waar wij niet kunnen volgen, tegen de stroom in. We maken de duik af, en stijgen naar de oppervlakte. Eenmaal daar wachten we op de speedboot om ons op te pikken. Maar helaas is daar geen speedboot te bekennen. We zien heel in de verte ons schip liggen, maar die kunnen ons vanaf die afstand echt niet zien. We wachten wat langer, maar er gebeurt nog steeds niets. 'Hoe heette die film ook alweer waar ze worden achtergelaten op zee, Lon?" we kunnen er nog om lachen. Dan komt er een speedboat aan, maar deze behoort niet tot ons schip. Zij kunnen echter wel onze bemanning inseinen dat ze (tot nu toe) in de verkeerde richting aan het zoeken zijn. En zo geschiedde, en worden we na 25 minuten eindelijk opgepikt door de crew. Nu hebben we weer een paar uurtjes rust, en alle duikers verspreiden zich een beetje op de boot. Paar op het zonnedek, een met een boekje op de boeg, een ander maakt een praatje met de altijd vrolijke kaptein. Zo verstrijken 2,5 uur, waarna we weer de melding 'wetsuit time' krijgen. Deze keer een duik bij zonsondergang. En dat heeft een reden (naast het feit dat het heel romantisch klinkt): we gaan op zoek naar Mandarijnvisjes. Altijd leuk. En het duurt niet lang voordat we er inderdaad wat vinden. Verder spotten we weer de gebruikelijke rifoctopussen, naaktslakjes, en hier en daar een verdwaalde harlekijngarnaal. Prima allemaal. Omdat we deze keer wat eerder zijn begonnen met de nachtduik, zijn we ook wat eerder weer boven. Dat geeft ons weer een iets langere avond, en dat komt mooi uit. Vier duiken op 1 dag is niet niks, en de vermoeidheid slaat met de minuten toe. Toch weten we het tot 22:00 te rekken, en maken ons op voor onze tweede nacht dobberen.

Al iets beter geslapen, maar nog niet geweldig. Dat kwam mede omdat de kapitein vannacht om 12 uur besloot de enorme scheepsmotor even aan te zetten en een stukje te gaan varen. We worden rond 5 uur dus op een andere plek wakker dan waar we gingen slapen. We blijken aan een steiger te liggen, en daarmee aan de voet van het eiland Rinca, zo blijkt later. Rinca is een van de eilanden waar de enorme komodovaranen in het wild voor komen, en die willen we uiteraard niet missen. Bovendien is vroeg in de ochtend een uitstekende tijd om ze te bekijken. We krijgen een ranger (met stok) toegewezen, en we nemen de korte route over het eiland. En gelijk bij aanvang zien we er al een liggen, midden op het looppad. Hoewel ze er absoluut niet snel en/of gevaarlijk uit zien, zijn ze dat dus wel. We moeten dan ook minimaal 6 meter afstand houden van de gids, want er is ooit wel eens een toeristje opgepeuzeld. We zien een stuk of 8 varanen, en zelfs een uitgegraven holletje als nestruimte ligt op onze route. Vanaf de berg hebben we even later een prachtig uitzicht op zowel het eiland als de baai. Na een uurtje wandelen zijn we weer terug bij het beginpunt, en is de temperatuur inmiddels behoorlijk opgelopen. Hoog tijd om weer een duikje te gaan maken. Onze volgende duik locatie is wederom een rotspunt waar een rif wand omheen ligt. Het water blijkt frisjes, en onder water blijken we niet de enige, want we zitten inmiddels weer op de terugweg en daarmee dus ook binnen het bereik van de dagbootjes. Ik merk dat mijn duikmasker zich herhaaldelijk vult met zeewater, terwijl dat toch echt niet de bedoeling is. Dan kom ik er al snel achter waarom dat zo is. Ik heb al drie dagen geen spiegel gezien, en de opkomende gezichtshaartjes vormen een prima verstoring van het normaal waterdichte seal van mijn masker. Marlon geeft na een half uur al aan dat haar lucht voorraad bijna op is, wat best snel is, maar we kunnen beide niet ontdekken waardoor dat komt. Na nog wat plaatjes onderwater te hebben geschoten komen we weer boven. De boot vertrekt weer naar de nu echt laatste locatie van vandaag: een Manta Point reprise. U leest het goed, de plek waar de dag ervoor geen Manta te bekennen was, krijgt een tweede kans. Als dat maar goed gaat. We trekken voor de laatste keer het hele circus weer aan, en worden met de speedboot naar de plek gebracht, midden op zee. We rollen met de twee duikteams voor het laatst achterover. Nou, en we springen zowat op een manta! Dat begint dus goed. Er staat wederom een flinke stroming, maar dat is waarom de Manta's er graag komen. Dan dient zich al snel een tweede Manta aan, en deze blijft gezellig een tijdje naast ons hangen. Ondertussen houden we ons met alles wat we kunnen vast aan de bodem om maar niet weggespoeld te worden. En dat is best moeilijk en vergt veel vinwerk. We zweven weer wat verder, en zien nog een Manta, niet normaal! Hadden ze gister een ATV dagje of zo? Even later zien we een hele groep andere duikers op de bodem liggen, kijkend naar, jawel, een Manta! Deze laat zich bij een poetsstation helemaal schoon eten door allemaal kleine visjes, en dat heeft voor ons als voordeel dat ie lekker stil hangt. Als deze Manta toch na 5 minuten vertrekt, laten we ons weer meevoeren. We zien nu een hele formatie Manta's voorbij komen, wuivend met hun enorme vleugels. Zo gaat er nog zo'n peleton voorbij, en net als we omhoog willen omdat de lucht op begint te raken, zien we een andere Manta die ook wordt gepoetst, en daar willen we uiteraard ook even kijken. Zo blijven we eigenlijk veel te lang kijken, maar we willen gewoon niet omhoog! Als het dan echt niet langer meer kan stijgen we naar de oppervlakte. Met wederom een nieuw record voor Marlon van 72 minuten (!) en iets van 12 Manta's is dit een zeer waardige afsluiter van onze liveaboard in Komodo. Eenmaal terug op de boot worden de laatste blikjes bintang opgemaakt en de spullen ingepakt. Om 17:00 varen we dan weer de haven van Labuan Bajo binnen. Geweldige ervaring!