Heenreis

Rond 11:00 worden we door de vader van Marlon naar Schiphol gebracht. Om 13:00 zouden we vertrekken, wat uiteindelijk 13:40 wordt, maar dat is met zo'n afstand helemaal prima. We hebben twee stoelen helemaal achter in het vliegtuig, en dat is niet zonder reden. Meestal worden passagiers met kleine kinderen namelijk een beetje in het midden gezet, en ook dat is niet zonder reden. Als we zelf op de bijna achterste rij plaats nemen, komt er een Indonesische vrouw met een peuter aanlopen. Ze zitten, uiteraard, de eerste rij voor ons, en de kleine zet het direct op een brullen. Als dat maar goed gaat. Als de motoren de benodigde kracht voor de start leveren, doet de peuter er ook een tandje bij. Boven het brullen (van zowel motoren als peuter) is ook nog net de moeder te horen: "WIL JE EEN KOEKJE?". Als dat maar goed gaat. Ik heb mijn hoofdtelefoon maar een tandje strakker gedaan.

De 10,5 uur naar Hongkong verlopen verder prima. Om 6:00 lokale tijd komen we aan, en hebben we dus een nacht overgeslagen. Op Hongkong airport moeten we 6 uur wachten voor onze aansluiting, en die tijd willen we benutten met slapen. Toch gooit de megafanatieke airco op het vliegveld roet in het eten, want we hebben het zowaar koud. Vanuit de luchthaven heb je uitzicht op de bergen en een stukje stad. Het contrast is typisch: de bergen die altijd in de mist (of smog) liggen, en de stad met de wolkenkrabbers ernaast. En ook de overdreven roggelende bezoekers van de herentoiletten maken duidelijk dat we in China zijn.

Om 13:00 nemen we het laatste been van de reis en vliegen we in acht uur naar Brisbane. Ook hier zitten we met dezelfde motivatie helemaal achterin het vliegtuig. Deze keer met meer succes. Zodra we boven de Filipijnen vliegen (we hebben gezwaaid!) krijgen we te maken met turbulentie. Hobbeltje hier en daar, beetje gekraak van het toestel, niets waar de zoon van een piloot zich druk over maakt natuurlijk. Toch kreeg het gekraak ineens een rare jammerende boventoon. Toen bleek er een passagier op de allerachterste rij te zitten die waarschijnlijk bij elke hobbel dacht dat haar laatste was. En met een tandje trubulentie erbij werd de jeremiade op 10.000 voet best wel serieus. Met de cabineverlichting uit zag ik iedereen een beetje om zich heen kijken waar deze paniek nu precies vandaan kwam. Het arme vrouwtje bleef maar huilen en jammeren. Ik heb nog gedacht om een "WIL JE EEN KOEKJE?" er in te gooien, maar weinig kans dat deze vrouw Nederlands verstond. Om 23:30 lokale tijd kwam er met de landing een einde aan het gehobbel. En dan, dan ben je ineens in 'The Oz'. Een enorme hoosbui liet de druppels langs de vliegtuigraampjes tranend naar beneden stromen, en met 15 graden is het niet bijzonder warm. Geeft niets. Op het vliegveld scoren we een Australische simkaart en nemen we als hip dertigers-stel een Uber naar ons hotel. Eenmaal daar is het na 28 uur reizen wel tijd voor een welverdiend tukkie.