Cape Trib

De volgende morgen rijden we richting het meest noordelijke punt van onze roadtrip. Cape Tribulation; waar het regenwoud de oceaan ontmoet. Prima, maar eerst rijden we langs het dorpje Mossman, waar we nog meer suikerriet tegenkomen. Verder noordelijk steken we met een kabelveerpont de rivier over. We zijn nu echt midden in het dichte regenwoud. Dat betekent geen ontvangst meer met de telefoon, hele dichte bebossing en een lange slingerende weg over de heuvels. Ook hier worden we gewaarschuwd voor overstekend wild. We lunchen bij restaurant Whet, midden in de jungle. Fantastisch eten overigens. Als we daarna rond 13:00 bij onze camping aankomen worden we met een ander junglekenmerk geconfronteerd. Man wat is het hier benauwd. Als we ons inmiddels vaste riedeltje doen om de camper uit te pakken komt het zweet uit alle poriën. Heet, benauwd en viesplakkerig dus. Gelukkig is onze camping pal aan het strand, dus je zou zeggen dat een verkoelende duik tot de mogelijkheden behoorde. Niet dus. Als de levensgevaarlijke kwallen die ze hier hebben je al niet bewusteloos in het water laten verdrinken zijn het wel de enorme zoutwaterkrokodillen die best een Hollands drumstickje lusten. Haast een omgekeerde fata morgana.

Twintig minuutjes zweten later zijn we geïnstalleerd. Bij de receptie vragen we naar mogelijkheden om toch wat af te kunnen koelen. Die is er. Een kilometer verderop ligt een zogeheten swimming hole. Een klein zoetwatermeertje in iemands achtertuin waar geen krokodillen komen. Even later komen we via een smal paadje door het bos dan inderdaad aan bij Mason's swimming hole. Een soort boskreekje is het, met glashelder water. Daardoor zie je ook aardig wat visjes die duidelijk de oververhitte toeristen gewend zijn. Het water siste nog net niet toen we erin sprongen. Heerlijk! Dan blijkt dat Mason's ook een slimgeplaatst terrasje met koude biertjes heeft. Die sisten overduidelijk wel bij opening. We hebben bij onze camping wat foldertjes meegenomen met de lokale attracties. Die zijn te klusteren onder krokodillentours, met een gids het bos in en paard/quadrijden door het bos. Afgezien van het klimaat hier worden we er niet echt warm van. Er zit ook een ijsfabriek waar ze van tropisch fruit zelf ijs maken. En dat klonk al een heel stuk beter. We besluiten om morgenochtend de ijsfabriek even te bezoeken. We hopen op een lange tour met airco.

Onze camping blijkt 's avonds uitstekende pizza's uit een echte houtgestookte pizzaoven te serveren. Twee ronde schijven later wordt er zelfs een kampvuur aangestoken en is het nog tot 's avonds laat erg benauwd. Dit vertaalt zich in een van de meest beroerde nachten die we in de camper hebben gehad. Als twee haringen in een ton liggen we plakkend en zwetend te wachten tot de nacht over is. Er is geen wind 's nachts, dus het heeft geen zin om de ramen open te doen. De achterklep kan wel open, maar dan weten we zeker dat we twee vliegdekschepen zijn voor die familie mug die hier ook woont. Als het om 5:00 licht wordt, houden we het dan ook voor gezien. Dit niet nog een nacht. Rond 8 uur rijden we weg, terug naar het zuiden. Als we bij de ijsfabriek willen stoppen zien we dat die pas om 11:00 open gaat. Jammer, dus we rijden als twee verwende kinderen die net te horen hebben gekregen dat ze geen ijsje krijgen verder, de bochtige weg door de jungle weer terug naar het zuiden. Rond half negen stoppen we bij het Daintree Discovery center. Dit informatiepunt zou een prijswinnende tour hebben waar ze je alles over het Australische regenwoud leren. Tweemaal graag.

Nou, dat was geen verkeerde keuze. Met een audiotour en onze eigen benen lopen we verschillende tochten door het regenwoud. We leren over de verschillende soorten bomen en planten die hier voorkomen en met een oplopende hoogte kunnen we de verschillende lagen van het bladerdek goed bekijken. Er zit zelfs een 23 meter hoge uitkijktoren bij zodat je echt over het bladerdek heen kunt kijken. Dat is een heel ander gezicht dan vanaf de grond naar boven kijken zeg! Ook gilt het hier van de exotische vlinders en vogels. Als we boven aan de toren staan vormen zich ineens donkere wolken en barst er een tropische regenbui los. Zul je net zien, gaan we een dagje naar het regenwoud......

Eenmaal weer op de grond wordt er veel aandacht besteed aan een oude bekende. De Casuaris blijkt ook hier in grote getale nog voor te komen en heeft een belangrijke funcie voor sommige bomen en planten. De Casuarispruim bijvoorbeeld is een donkerpaarse vrucht en bijzonder giftig voor mens en dier. Behalve voor de Casuaris, want die vindt hem prima te pruimen. De vogel eet de pruim in zijn geheel op en deponeert de pitten via de natuurlijke uitgang weer even verderop. Fantastisch voor de pruimenboom om zich voort te planten dus. Maar daarmee is de kous nog niet af. In de spijsvertering van de vogel gebeurt er namelijks nog iets bijzonders met de vrucht. Bij onderzoek blijkt een pruimenpit van deze soort niet gemakkelijk uit zichzelf te kunnen kiemen. Van de honderd zaden kiemen er zelfs slechts zes succesvol uit zichtzelf. Pruimenpitten die door een Casuaris heen gaan, zijn beter af. Daarvan kiemen er zesennegentig van de honderd. Een verschil waar je niet omheen kunt.

Verder zien we nog wat dieren en planten tentoongesteld en leren we dat die schattige miertjes met die groene kontjes die we al weken overal zien je eerst venijnig kunnen bijten en dan hun zure maaginhoud in de verse wond spugen. Oeps.

Als we klaar zijn rijden we weer verder om wederom bij de ferry uit te komen. Eenmaal aan vaste wal is er weer zoiets als internet en kunnen we onze laatste dagen op Australische bodem verder vorm gaan geven. Het eerste plaatsje waar we langs zullen komen is Mossman en daar besluiten we te gaan lunchen. Op weg daar naartoe rijden we langs een plek waar duidelijk vijvers zijn aangelegd. Bij de afslag staat een gigantisch bord met 'Hook a Barramundi'. Ik dacht, tweede potentiele kans om een levende Barramundi te kunnen aanschouwen. Deze viskwekerij bleek een duale functie te hebben. Ze kweekten er vis op van klein tot groot en ook kon je er een hengeltje uitgooien om er eentje aan de haak te kunnen slaan. Dat laatste hoefde niet echt, maar geinteresseerd ben ik zeker. De man achter de balie legt uit wat de mogelijkheden zijn. Als we niet willen vissen, is het tien dollar entree om even rond te kijken. Je kunt ze zelfs voeren als je wilt. Prima. Ik vraag, nog voor ik iets heb betaald, de man al de hemd van het lijf over de vissen. Hoe groot worden ze, waar komen ze voor, waar smaken ze naar, wat eten ze, dat soort dingen. Hij was in eerste instantie een beetje verbaast over mijn oprechte interesse in zijn product. Op een gegeven moment stopt hij het gesprek en vraagt of we even mee willen komen. Het hek gaat open en we mogen mee naar een schuurtje even verderop. Daarbinnen stond een groot bassin met een raam erin. En achter het raam keken meerdere ogen ons al aan. Er bleek ook een plateau waar we de vissen van boven konden bekijken. Wat een enorme dingen! Deze waren duidelijk niet bang en zaten hier ook puur voor de show in. Dan pakt de man twee handjes voer en mogen we zelf wat brokjes in het water gooien. Nou, dat was duidelijk het moment waar ze op zaten te wachten! Zonder ook maar enige subtiliteit schrokken de vissen bliksemsnel een hap water naar binnen op het moment dat het brokje het water raakt. Dan mogen we er zelfs eenje vasthouden onder water. Superleuk! Als we klaar zijn en we weer terug zijn bij de kassa, trek ik mijn portemonnee om de twintig dollar te betalen. Voor wat hoort wat en we hebben tenslotte weer een ervaring erbij. Dan krijg ik het 'nee joh, is helemaal goed zo' knikkende polsgebaar en even later zitten we weer op de snelweg. Ik heb vandaag weer iets geleerd over waar mijn eten vandaan komt.

In Mossman komen we via via bij Mojo's grill terecht. De eigenaar zou een ex-sterrenkok het menu laten maken. Als we aankomen zijn we de enige gasten. Dat geeft niets en als we even later zien hoe mooi de borden zijn opgemaakt geeft dat nog minder. Ook hier bepalen we onze volgende stap, iets wat je met de vrijheid van een camper regelmatig even moet doen. We besluiten om in Mossman een kleine camping op te zoeken en de rest van de dag niet zoveel meer te doen. Eenmaal bij de camping blijkt dat het openbare zwembad van Mossman onder hetzelfde beheer valt. Hoewel (godzijdank) niet zo vochtig als in Cape Tribulation loopt ook hier de temperatuur behoorlijk op. Snel daarna liggen we daarom in het zwembad. 's avonds is het uitgestorven op onze camping en is het tijd voor wat improvisatiekokkerellen. Zo gaat er een steelpannetje op ons mobiele gaspitje en daar gaat een hele fles zonnebloemolie in. Even wachten en van tijd tot tijd een waterdruppeltje van de vingers in de opwarmende olie laten vallen. Zodra die een haast explosief geluid maken is het tijd voor de volgende stap. Juist, de barramundiloempia's! Klein rood wijntje erbij en klaar zijn jut en jul. Ik denk dat ze ons gekraak in heel Mossman hebben kunnen horen, zo krokant waren ze!