Gegrild vlees, gejat vlees en hopsend vlees

Vandaag een stukje gassen dus. Volgens de Lonely Planet komen we langs Rockhampton, en dat is de 'Beef Capital' van Australië. Klinkt als een prima plek voor een goede lunch. We zijn nu inmiddels tien dagen op reis, en hebben al een beetje een dagverloop ontwikkeld. Om 18:00 is het hier pikdonker, en in het donker rijden we liever niet. Dat betekent dat we bij verplaatsen het liefst rond een uurtje of 16:00 op onze camping willen staan om nog een beetje buiten te kunnen zitten. Om 's avonds nog een hele maaltijd in het donker te gaan maken is niet echt heel gezellig, dus we lunchen meestal laat en vrij uitgebreid. Meestal hebben we dan 's avonds niet echt honger meer.

Na een paar uurtjes rijden komen we rond 14:00 aan in Rockhampton, waar we bij de Bush Inn twee biertjes en een steak bestellen. "Welke maat willen jullie?". "Wat is gangbaar hier?". 15 minuten later hebben we elk een 'normal size' rump van 500 gram op ons bord. Lekker hoor. Al snel raken we aan de praat met onze buren die duidelijk inspiratie opdoen en ook elk een steak bestellen. Het blijken Australiërs met pensioen, en ze zijn natuurlijk reuze benieuwd naar onze reis. Dan worden we uitgenodigd om 's avonds bij hun op de camping nog 'wat te drinken'. Daar hebben we niet zo'n vreselijk zin in, en aan de bierbuiken van de mannen te zien gaat dat een lange sessie worden. Imiddels is het half vier en gaan we op zoek naar een goedkopie camping in de buurt. Dat was niet zo moeilijk. Eenmaal daar, hebben we een spoedvergadering, want onze planning moet even worden herzien. Dat betekent Tablet, telefoon en Lonely Planet op tafel en zaken afwegen. Morgen zullen we dan ook weer een stuk gaan rijden om het 'saaie' stukkie Australie te overbruggen. Het land is zo vreselijk groot dat je nou eenmaal niet alles kunt bekijken. Ook maken we wat plannen voor de tours die nog gaan komen. Niets is in beton gegoten hoor, maar het zou zonde zijn als we een highlight zouden missen omdat we er niet aan hebben gedacht. Als het donker valt is er op onze camping weinig te doen, en besluiten we een rondje tegaan lopen. Uiteindelijk komen we bij een sports bar en een lege pooltafel terecht, en spelen we een potje. We kunnen er geen reet van, maar hebben er wel de grootste lol in.

De volgende dag zijn we vroeg wakker en dat komt goed uit, want vandaag gaan we een flink stuk omhoog rijden. We verlaten Rockhampton rond 8:00, en rijden via Mackay naar Hillsborough. Dat is zo'n 5,5 uur rijden. We hebben (wederom) in de Lonely Planet gelezen dat het National Park van Cape Hillsborough een bijzonder fenomeen bij zonsopgang kent. Dan zouden namelijk alle wallabies en kangoeroes uit het park het strand op komen. Dat willen we meemaken. Via de camping-app zien we dat er een natuurcamping in het reservaat vlakbij ligt, en daar rijden we op af. Tijdens de 5,5 uur zien we het landschap zichtbaar veranderen, van dor en droog tot een stuk groener, met hier en daar zelfs een (aangeplante) palmboom. Het moge duidelijk zijn dat we het subtropische gedeelte van het continent bereiken. Nou, prima. De temperatuur loopt op tot 27 graden, en de airco draait daarom overuren. Als we bij onze kampeerplek midden in het bos aankomen is het pas 13:00. Kijk, nu kunnen we tenminste nog een beetje ter plaatse chillen. Al snel hangt de reishangmat in de bomen, en hebben we vanaf onze plek een geweldig uitzicht over de baai. Morgenochtend zetten we de wekker, want we moeten nog voor de zonsopgang (05:00) op een strandje even verderop zijn. Geen idee hoeveel mensen ditzelfde idee hebben, maar we zien het wel. Later op de middag komt de portable gasBBQ weer tevoorschijn, en vinden we nog drie saucijsjes in de koelkast. Prima, dus die gaan op de grill. Al snel komt ook hier een Kookkaburra kijken wat we allemaal aan het doen zijn. Zodra ik me twee seconden omdraai om wat uit de camper te pakken, grijpt hij zijn kans, en al snel liggen er nog maar twee worstjes op de grill. Tja, ouwe truc, er komen hier natuurlijk genoeg toeristen om die mee uit te halen. Deze krijgt in ieder geval geen blokkie kaas toe, wel een tak en een steen naar zijn hoofd op het moment dat ie de twee overgebleven worstjes net iets te lekker aankijkt. Want zo zijn we dan ook wel weer, wegwezen!

De volgende dag gaat de wekker om 4:45, en dat valt ons nog best mee. In de schemer rijden we door het national park, op weg naar het strand waar het buideldierfenomeen plaats zou moeten vinden. Als we de parkeerplaats op rijden zijn we niet de enigen die hier van gehoord hebben. Echt druk is het (gelukkig) niet. Als we het strand op lopen zien we al een groepje mensen even verderop druk foto's maken. En zowaar zien we in de verte ook een groepje wallabies. Eenmaal dichterbij blijkt er ook een kangoeroe bij te zitten. De beestjes zijn erg relaxed, en lijken zelfs ergens op te wachten. De zonsopkomst misschien? Het wordt met de minuut lichter, en we zien nu pas hoe mooi de baai is waar het strand aan ligt. De wallabies hopsen vrolijk over het strand, maar eten verder niets ofzo. Dan komt er een vrouw in uniform aanlopen, de parkranger. En die heeft een emmertje met bix bij zich. Aha! dat is dus de truc. Ze vertelt dat de dieren uit zichzelf naar het strand komen om zeewier en zaadjes te eten, en dat de bix ze net een beetje extra vezels geeft. Ze legt overal kleine hoopjes bix neer, en de dieren beginnen rustig te knabbelen. Inmiddels komen er nog meer mensen het strand opgelopen, en sommige hebben hele statieven met spiegelreflexcamera's bij. Als de hoopjes bix op zijn, hopsen de wallabies en de kangoeroe rustig weer richting bos. Ik loop nog even naar de ranger en stel wat vragen over dit fenomeen. Ze vertelt dat er pas sinds anderhalf jaar een parkranger de boel een beetje verzorgd. Daarvoor was het een zootje, want iedereen probeerde de dieren te aaien, voerde ze de verkeerde dingen en jaagde ze zelfs op. Vandaag is het niet zo druk vertelt ze, maar in het hoogseizoen komen er soms op dagen meer dan 200 mensen op af. Dan moeten ze echt met pilonnetjes gaan werken om een beetje controle te houden. We hebben een paar leuke foto's gemaakt, en na afloop gaan we terug naar de camper op de parkeerplaats. Dan gaan de bergschoenen aan, want we gaan een stukje hiken in het park. Het is pas 6:30, en daardoor is het nog heerlijk koel. Prima weer voor een bergwandelingetje in ieder geval. Tijden de route komen we wat mooie uitkijkpunten tegen. Als we terug zijn, nemen we afscheid van het park en rijden naar onze volgende bestemming: Airley Beach. Daar checken we voor de verandering eens lekker in bij een luxe caravanpark, met douches en een zwembad. Hier boeken we ook gelijk de tour voor morgen: een boottocht naar de Whitsunday-eilanden. Dat moet je hier gedaan hebben, dus tweemaal graag! Voor de lunch gaan we te voet op pad, en vinden we een sushitentje met een bar en een lopende band ernaast. Hier komen de bordjes met verschillende sushi langs, en je kunt van de band pakken wat je lekker vindt. Nou, dat kwam goed! De rest van de dag (want je dag is lang als je om 04:45 begint) chillen we wat bij de camper. Boekie lezen, spelletje doen. Het lijkt wel vakantie.