Gogo Tangkoko!
26 oktober 2015 - Manado, Indonesië
Vanuit Gorontalo is het de bedoeling dat we naar het noordelijkste puntje van Sulawesi afreizen, voor het laatste gedeelte van onze reis. Dit kan met de auto in ongeveer 11 uur, maar zoals eerder vermeld zijn we een beetje klaar met enorme afstanden per auto, dus vinden we onze weg naar het vliegveld van Gorontalo. Dat blijkt nog niet echt om de hoek te liggen, maar de chauffeur die ons opgehaald heeft van de nachtboot (met tuktuk) wist nog wel iemand die ook ritjes naar het vliegveld (met gewone auto) deed. Tijdens deze rit wordt uiteraard gevraagd waar we heen gaan, en of we daar al weer vervoer hebben. En zo is gelijk onze taxi vanaf het vliegveld van onze eindbestemming ook geregeld. Omdat onze tassen gedurende onze reis iets zwaarder zijn beladen, en we bij el-cheapo prijsvechter wings air maar 10kg ruimbagage mogen hebben, moeten we flink bijlappen.... Vooruit maar weer. In een uurtje vliegen we naar Manado de hoofdstad van noord Sulawesi. Daar ontmoeten we dus onze nieuwe taxichauffeur Anthony, een Indonesiër rond de 65 die regelmatig toeristen rond rijdt. De man spreekt aardig Engels, en weet bovendien veel over de regio. Daarnaast lijkt iedereen hem hier wel te kennen, althans, zo doet ie zich voor. Ons onderkomen is uitstekend, en 's avonds gaan we zowaar de stad in, op zoek naar een winkelcentrum. Nou, dat bleek niet moeilijk want Manado heeft er meerdere. We kiezen voor de grootste (met de onderscheidende naam Mega-mall) en vinden een scala aan winkels en restaurantjes. Na al die rijst en mie van de afgelopen weken smachten we naar wat Westers voedsel. Hoe fouter hoe beter zegmaar. En onze keuze valt uiteindelijk op de Pizza Hut. Aldaar worden twee deeg schijven met kaas en tomaat en weet-ik-het-wat allemaal verorberd. Nu maar wachten op dat voldane gevoel van een tevreden volle buik
Nou lieve mensen, de praktijk wees anders uit! Ondertussen waren onze magen en darmen het licht verteerbare Indonesische eten inmiddels goed gewend geraakt, en viel deze westerse vette rotzooi toch alles behalve goed. Het wordt daarom niet laat, en dat is op zich helemaal niet erg. De volgende dag kunnen we s ochtends lekker rustig aan doen, en worden we na de lunch door Antony keurig opgehaald. We gaan namelijk voor een dag en een nacht het Tangkoko nationaal park bezoeken. Dat is zo'n twee uur rijden vanaf Manado, en de laatste drie kwartier is al door een gedeelte van het park zelf. Dan horen we dat er op dat moment grote droogte heerst in heel Sulawesi, en dat dit eens in de 6 a 7 jaar voor komt. Gecombineerd met het feit dat naar onze ervaring ongeveer 150% van de Indonesische mannen rookt, bevinden zich er vele bosbrandjes. We rijden over een steeds smaller wordende weg, en komen uiteindelijk bij onze accommodatie aan. Daar blijken we de enige gasten, maar het welkom door de eigenaar is er niet minder om. Het eten smaakt prima, en ons hutje is ietwat basic, maar voor een enkel nachtje goed te doen. We ontmoeten onze gids Gasmen, en hij zal ons op twee tours meenemen. Om 16:00 is het dan ook tijd voor de eerste tour door het park. We gaan op zoek naar de kleinste apensoort ter wereld: de Tarsier. Omdat deze nachtdieren zijn, gaan we deze dus savonds proberen te spotten. Eerst worden we naar de ingang van het park gereden, en voordat we echt het park (bos) in gaan, slaan we eerst een zijweggetje in. Onze gids wil namelijk eerst nog wat sprinkhanen vangen. Juist. Maar omdat Stefan graag meedeelt in de gehele tour ervaring, besluit ie een handje te helpen. Even later struinen er dus twee mannen door het bladgeruis, af en toe versnellend wanneer er een sprinkhaan zich uit de voeten probeert te maken. Na enige tijd zijn we er dan echt klaar voor. Bij binnenkomst van het park stuiten we gelijk op een zwarte makaak, en deze lijkt alles behalve onder de indruk van onze aanwezigheid. We volgen onze gids verder, en plots wijst hij naar een laaghangende tak. Hier hangen twee beesten die wij allebei nog nooit gezien hadden en dus ook absoluut niet herkenden. Het blijken Couscous' te zijn, ookwel bekend als de Marsupilami. De diertjes blijken normaal nooit zo laag bij de grond te komen, dus we hebben geluk en kunnen mooie foto:s maken. Dan valt toch echt de schemer, en stoppen we bij een enorme boom, waarbij de stam vele openingen ter hoogte van de bodem heeft. Hier zou een hele familie Tarsiers wonen, dus we wachten rustig tot ze wakker worden. Na 25 minuten zonder enig teken van leven is onze gids het zat. Hij weet nog een locatie, en we zetten koers uit naar eenzelfde soort boom, even verderop. Die locatie bleek bij meerdere gidsen bekend, want zo zitten we later met 20 toeristen en 5 gidsen om de boom. Iedereen heeft de camera in de aanslag, en het is net paparazzi, want er wordt zelfs een beetje gedrongen. Dan verschijnt er een klein gezichtje met hele grote oogjes ten tonele. De Tarsier is deze drukte duidelijk niet gewend, en blijkt erg gevoelig en schuw. Omdat er niet geflitst mag worden en het beestje nog echt in de boomstam zit is het niet te doen om een goede foto te maken. Dan maar goed opletten dus. Onze gids komt echter met een troef achter de hand: de sprinkhanen. Hij zet er een op de buitenste rand van de boom. Nou, dat veranderde de zaak! Met een razendsnelle hup was het aapje erbij, en met de kleine lange vingertjes grist hij het insect zo van de stam. Na nog wat sprinkhanen komen er ook twee andere Tarsiers een kijkje nemen. Ze blijken wel hongerig maar erg op hun hoede, want bij elk hard of onverwacht geluid zijn ze weer weg. Omdat het nu echt pikkedonker begint te worden, lopen we weer terug richting parkingang. Op de terugweg is er nog een tussenstop, waar we een gigantische Tarantula in een boomholletje aanschouwen. Maar dan echt horrorfilm groot zegmaar (of nouja, we, meer Stefan alleen die hem echt goed durft te bekijken). Zo valt de avond verder, en zijn we even later weer bij ons huisje.
De volgende ochtend staan we vroeg op, want nu staat onze tweede tocht door het Tangkoko park op het programma. Vanochtend zal de focus liggen op de vele bijzondere vogels die het park rijk is. We lopen aanvankelijk een andere route door het bos, en vinden al snel een groep zwarte makaken. Waar we gister dus enkelingen uit deze groep hebben gezien, was nu het hele zootje bij elkaar. Erg bijzonder om te zien hoe sociaal ze met elkaar om gaan, en hoe ok ze met onze aanwezigheid zijn. Dat was in het Ubud Monkeyforest wel anders! Als we nu verder lopen, blijken we bij de eerste boom van gisteravond te zijn beland. De gids wil toch kijken of we nog een enkele tarsier kunnen vinden, en we zijn nu nog met z'n drieën. Prompt zit er al eentje klaar als we beginnen met zoeken. En door de droogte zijn er in het bos zelf weinig insecten te vinden. En dus zijn zowel wij als het mini-aapje blij verrast als er nog wat verse sprinkhaantjes uit de zak van de gids komen. En deze blijkt echt bijna tam, want hij pakt niet alleen de insecten van de stam, maar ook vanaf een hand of een arm. Stefan krijgt dan ook niet veel later een sprinkhaan op zijn arm gezet. Het koddige beestje bedenkt zich geen minuut, en springt op zijn arm. Erg leuk om mee te maken, en ja, we hebben het gefilmd. Dan lopen we verder het bos in en zien een varaan langskomen (op zoek naar Tarsiers!), en een paar zeer specifieke vogels, waar we de naam niet van hebben onthouden. Zo banjeren we enkele uren door het bos, en voelen de temperatuur met de minuut stijgen. Niet dat dit de in grote getale uitgerukte jungle bijen, brulwespen, gigavliegen en andere mini-jachtvliegtuigjes ook maar iets wist te ontmoedigen, maargoed. Na vijf uurtjes is het mooi geweest vinden we, en gelukkig vindt onze gids dat ook. We worden weer teruggebracht naar ons hutje, en na de lunch brengt Anthony ons weer terug naar Manado. Handig, zo'n huischauffeur. In Manado zijn we weer terug in enige vorm van beschaving, en dat moet gevierd worden. We nemen ons voor om 'even in de stad ergens een biertje te gaan halen'. Maar oh oh, wat weer naïef, want we zijn nog steeds in Indonesië. Bij terugkeer naar het eerder bezochte winkelcentrum blijkt er geen stroom te zijn. Maar dan ook echt alleen in het winkelcentrum zelf, alles ernaast is prima verlicht. Ok, op zoek naar een bar of restaurant dus. En dat viel nog niet mee! Uiteindelijk belanden we in een lokale disco/kroeg achtig iets, waar er zeker koude biertjes zijn maar waar de housemuziek overal in het pand zo belachelijk hard staat dat we geen gesprek met elkaar kunnen voeren. Dat is dus geen lange avond daar geworden. We keren terug naar ons guesthouse, en zullen de volgende dag vertrekken richting Bunaken, een duik eiland voor de kust van Manado, voor ons laatste verblijf van deze reis....
Nou lieve mensen, de praktijk wees anders uit! Ondertussen waren onze magen en darmen het licht verteerbare Indonesische eten inmiddels goed gewend geraakt, en viel deze westerse vette rotzooi toch alles behalve goed. Het wordt daarom niet laat, en dat is op zich helemaal niet erg. De volgende dag kunnen we s ochtends lekker rustig aan doen, en worden we na de lunch door Antony keurig opgehaald. We gaan namelijk voor een dag en een nacht het Tangkoko nationaal park bezoeken. Dat is zo'n twee uur rijden vanaf Manado, en de laatste drie kwartier is al door een gedeelte van het park zelf. Dan horen we dat er op dat moment grote droogte heerst in heel Sulawesi, en dat dit eens in de 6 a 7 jaar voor komt. Gecombineerd met het feit dat naar onze ervaring ongeveer 150% van de Indonesische mannen rookt, bevinden zich er vele bosbrandjes. We rijden over een steeds smaller wordende weg, en komen uiteindelijk bij onze accommodatie aan. Daar blijken we de enige gasten, maar het welkom door de eigenaar is er niet minder om. Het eten smaakt prima, en ons hutje is ietwat basic, maar voor een enkel nachtje goed te doen. We ontmoeten onze gids Gasmen, en hij zal ons op twee tours meenemen. Om 16:00 is het dan ook tijd voor de eerste tour door het park. We gaan op zoek naar de kleinste apensoort ter wereld: de Tarsier. Omdat deze nachtdieren zijn, gaan we deze dus savonds proberen te spotten. Eerst worden we naar de ingang van het park gereden, en voordat we echt het park (bos) in gaan, slaan we eerst een zijweggetje in. Onze gids wil namelijk eerst nog wat sprinkhanen vangen. Juist. Maar omdat Stefan graag meedeelt in de gehele tour ervaring, besluit ie een handje te helpen. Even later struinen er dus twee mannen door het bladgeruis, af en toe versnellend wanneer er een sprinkhaan zich uit de voeten probeert te maken. Na enige tijd zijn we er dan echt klaar voor. Bij binnenkomst van het park stuiten we gelijk op een zwarte makaak, en deze lijkt alles behalve onder de indruk van onze aanwezigheid. We volgen onze gids verder, en plots wijst hij naar een laaghangende tak. Hier hangen twee beesten die wij allebei nog nooit gezien hadden en dus ook absoluut niet herkenden. Het blijken Couscous' te zijn, ookwel bekend als de Marsupilami. De diertjes blijken normaal nooit zo laag bij de grond te komen, dus we hebben geluk en kunnen mooie foto:s maken. Dan valt toch echt de schemer, en stoppen we bij een enorme boom, waarbij de stam vele openingen ter hoogte van de bodem heeft. Hier zou een hele familie Tarsiers wonen, dus we wachten rustig tot ze wakker worden. Na 25 minuten zonder enig teken van leven is onze gids het zat. Hij weet nog een locatie, en we zetten koers uit naar eenzelfde soort boom, even verderop. Die locatie bleek bij meerdere gidsen bekend, want zo zitten we later met 20 toeristen en 5 gidsen om de boom. Iedereen heeft de camera in de aanslag, en het is net paparazzi, want er wordt zelfs een beetje gedrongen. Dan verschijnt er een klein gezichtje met hele grote oogjes ten tonele. De Tarsier is deze drukte duidelijk niet gewend, en blijkt erg gevoelig en schuw. Omdat er niet geflitst mag worden en het beestje nog echt in de boomstam zit is het niet te doen om een goede foto te maken. Dan maar goed opletten dus. Onze gids komt echter met een troef achter de hand: de sprinkhanen. Hij zet er een op de buitenste rand van de boom. Nou, dat veranderde de zaak! Met een razendsnelle hup was het aapje erbij, en met de kleine lange vingertjes grist hij het insect zo van de stam. Na nog wat sprinkhanen komen er ook twee andere Tarsiers een kijkje nemen. Ze blijken wel hongerig maar erg op hun hoede, want bij elk hard of onverwacht geluid zijn ze weer weg. Omdat het nu echt pikkedonker begint te worden, lopen we weer terug richting parkingang. Op de terugweg is er nog een tussenstop, waar we een gigantische Tarantula in een boomholletje aanschouwen. Maar dan echt horrorfilm groot zegmaar (of nouja, we, meer Stefan alleen die hem echt goed durft te bekijken). Zo valt de avond verder, en zijn we even later weer bij ons huisje.
De volgende ochtend staan we vroeg op, want nu staat onze tweede tocht door het Tangkoko park op het programma. Vanochtend zal de focus liggen op de vele bijzondere vogels die het park rijk is. We lopen aanvankelijk een andere route door het bos, en vinden al snel een groep zwarte makaken. Waar we gister dus enkelingen uit deze groep hebben gezien, was nu het hele zootje bij elkaar. Erg bijzonder om te zien hoe sociaal ze met elkaar om gaan, en hoe ok ze met onze aanwezigheid zijn. Dat was in het Ubud Monkeyforest wel anders! Als we nu verder lopen, blijken we bij de eerste boom van gisteravond te zijn beland. De gids wil toch kijken of we nog een enkele tarsier kunnen vinden, en we zijn nu nog met z'n drieën. Prompt zit er al eentje klaar als we beginnen met zoeken. En door de droogte zijn er in het bos zelf weinig insecten te vinden. En dus zijn zowel wij als het mini-aapje blij verrast als er nog wat verse sprinkhaantjes uit de zak van de gids komen. En deze blijkt echt bijna tam, want hij pakt niet alleen de insecten van de stam, maar ook vanaf een hand of een arm. Stefan krijgt dan ook niet veel later een sprinkhaan op zijn arm gezet. Het koddige beestje bedenkt zich geen minuut, en springt op zijn arm. Erg leuk om mee te maken, en ja, we hebben het gefilmd. Dan lopen we verder het bos in en zien een varaan langskomen (op zoek naar Tarsiers!), en een paar zeer specifieke vogels, waar we de naam niet van hebben onthouden. Zo banjeren we enkele uren door het bos, en voelen de temperatuur met de minuut stijgen. Niet dat dit de in grote getale uitgerukte jungle bijen, brulwespen, gigavliegen en andere mini-jachtvliegtuigjes ook maar iets wist te ontmoedigen, maargoed. Na vijf uurtjes is het mooi geweest vinden we, en gelukkig vindt onze gids dat ook. We worden weer teruggebracht naar ons hutje, en na de lunch brengt Anthony ons weer terug naar Manado. Handig, zo'n huischauffeur. In Manado zijn we weer terug in enige vorm van beschaving, en dat moet gevierd worden. We nemen ons voor om 'even in de stad ergens een biertje te gaan halen'. Maar oh oh, wat weer naïef, want we zijn nog steeds in Indonesië. Bij terugkeer naar het eerder bezochte winkelcentrum blijkt er geen stroom te zijn. Maar dan ook echt alleen in het winkelcentrum zelf, alles ernaast is prima verlicht. Ok, op zoek naar een bar of restaurant dus. En dat viel nog niet mee! Uiteindelijk belanden we in een lokale disco/kroeg achtig iets, waar er zeker koude biertjes zijn maar waar de housemuziek overal in het pand zo belachelijk hard staat dat we geen gesprek met elkaar kunnen voeren. Dat is dus geen lange avond daar geworden. We keren terug naar ons guesthouse, en zullen de volgende dag vertrekken richting Bunaken, een duik eiland voor de kust van Manado, voor ons laatste verblijf van deze reis....
Geniet nog lekker en een goede thuisreis.
liefs, mam