Naar Sulawesi

Eenmaal terug in de haven van Labuan Bajo is het tijd voor onze volgende bestemming. Vanwege ons verschoven schema, en het feit dat onze initiële nieuwe vlucht is gecancelled, hebben we inmiddels een derde reisplan gekregen. Morgen zullen we eerst terugvliegen naar Bali, waar we een extra nachtje zullen verblijven (geheel aangeboden door de duikschool overigens, en dus een gegeven paard). Vanuit daar vliegen we weer verder richting Sulawesi. Diezelfde avond spreken we af met de twee Britse meiden van de liveaboard, en gaan we weer naar de sushibar. Het is beregezellig, en we worden op een gegeven moment wegens sluitingstijd het restaurant maar uitgeveegd. Geeft niets. Na een laatste nachtje in het Gardena hotel, vertrekken we de volgende dag richting het vliegveld.

We hebben bij het ontbijt de agenda er nog eens bij gepakt, en ons gerealiseerd dat ons initiële reisplan voor Sulawesi nu dus met twee dagen is gekort. Nu hadden we al een behoorlijk strakke planning, dus dat wordt racen, iets waar we allebei duidelijk geen zin in hebben. We besluiten dan ook om het plan iets om te gooien, en om vanaf het vliegveld van Makassar (de hoofdstad van Sulawesi) direct een nieuwe vlucht naar het noorden te nemen. Zo ontwijken we een busrit van 12 uur. Helaas betekent dat ook dat we een highlight van ons plan moeten opofferen: tana toraja. Het moet maar, want de ontspanning van deze reis moet nog wel enigszins worden gewaarborgd. We boeken een ticket naar Palu, de grootste stad van centraal Sulawesi. Vanaf daar kunnen we dan vervolgens rustig onze weg naar Ampana vervolgen. Dat voelt beter, en voor het eerst deze vakantie werkt mijn creditcard niet goed om de vlucht te boeken. Gelukkig is daar de Creditcard van moeders Denekamp, en deuren gaan open die normaal gesloten blijven.
Op het vliegveld van Labuan Bajo komen we nog twee westerse toeristen tegen, die ook onze eerder gecancelde vlucht hadden geboekt. Hen was echter niets van tevoren verteld door de vliegmaatschappij, en voor het gemak is de bijbehorende balie op de luchthaven ook onbemand. Ze zitten duidelijk omhoog, en we bieden hulp aan met meedenken naar een goede oplossing, en het delen van een internetverbinding op onze Indonesische simkaart. Uiteindelijk komt alles goed, maar de informatievoorziening is duidelijk weer op zijn Indonesisch. Niet veel later vliegen we weer terug naar Bali, en daar worden we gelijk weer geconfronteerd met alle tierelantijntjes op het vliegveld. We zoeken een taxi naar ons hotel, wat 10 minuten verderop zou liggen. En hier is weer een leuk systeem op gevonden. Alle taxi verkeer vanaf het vliegveld is in beheer door taxibedrijf A. Die dulden geen taxibedrijf B en hebben zogenaamde vaste tarieven voor de ritten waardoor ze de meter niet aan hoeven te zetten. Dat werkt als volgt, je komt als toerist de terminal uit, en de taxichauffeurs van bedrijf A hebben allemaal hetzelfde pakje aan en staan in groepjes te wachten. Je loopt naar een groepje en noemt je hotel. Dan is het even stil, totdat een van de mannetjes een prijs noemt. 150.000 roepia in ons geval, ongeveer een tientje. Op dat moment is er bij alle mannetjes dus 1 prijs bekend, dus andere mannetjes vragen heeft geen zin meer. Wetende dat ik genaaid wordt, probeer ik morrend nog wat van het bedrag af te krijgen, maar men doet moeilijk. Totdat er wat collega's weglopen, en we nu een mannetje alleen hebben. Voor 130 doet ie het uiteindelijk ook wel. Vooruit, de taxi in, en 8 minuten later staan we voor de deur van het hotel. Daar wordt uiteraard eerst nog de 'hè, verdorie meneer, ik heb geen wisselgeld bij me' truc geprobeerd, maar die kennen we al. Uiteindelijk betalen we 140.000 roepies. Ons hotel zou in Nederland nog geen 1 ster krijgen, maar voor Kutastandaarden (inclusief de A dus) voldoet het prima. We eten 's avonds wat bij een Italiaan in de stad. Omdat het al weer een tijdje geleden is dat we in een echt grote stad waren met veel toeristen, genieten we stiekem wel een beetje van alle entourage. De pizza smaakt prima, en we voelen ons best een beetje verreist. Wederom geen latertje dus.

De volgende ochtend moeten we vroeg op het vliegveld zijn voor dus twee binnenlandse vluchten. We hebben een taxi besteld om 7:00 (bij bedrijf B uiteraard), maar om 6:45 worden we al geïnformeerd dat de taxi staat te wachten. 5 minuten later zitten we in een blauwe auto met een vogeltje erop, die bekend staat als betrouwbaar, puur om het feit dat ze de meter voor je aan zetten. We rijden hetzelfde stukje terug naar het vliegveld, en de meter geeft totaal 24000 roepies aan... Kijk, zo kan het dus ook, en de chauffeur is dan ook erg blij wanneer ik hem 26000 roepies fooi geef. Vandaag dus twee regionale vluchten. En dat merken we, want we staan klem tussen een horde Aziaten. Hele voltallige families rollen er met de welbekende vliegveld karretjes voorbij, met zoniet nog meer dozen, die weer op de meest creatieve manieren zijn ingepakt. De eerste vlucht verloopt vrij rustig, maar eenmaal op het vliegveld van Makassar wordt het pas echt een zootje. Gehele volksstammen met ladingen koekjes, kadootjes, speelgoed, kleren, en wonderbaarlijk veel gezinsverpakkingen groenten en fruit komen voorbij. Ziet u zichzelf al staan bij de incheckbalie van Transavia met twee mud Nicola?? Wij niet. Als ook nog eens de drie vluchten voor ons vertragingen hebben en onze vertrek gate tot drie keer toe wijzigt, laten we onze Westerse logica maar voor wat het is en geven we ons over aan de Indonesische manier van iets regelen. Uiteindelijk met een uur vertraging zitten we in het vliegtuig, op de achterste rij, met onze knieën achter onze oren, zo krap zijn de stoelen. We zijn eigenlijk best kapot, dus we besluiten maar om eenmaal op locatie een rustdag in te lassen. Op naar Palu!