Kukeleku!

Bohol is het laatste eiland van onze reis. Hier zullen we zes dagen verblijven en onze lijven gaven al eerder deze reis aan dat we de chillfactor deze vakantie misschien ietwat te weinig ruimte hebben gegeven. Niet gek natuurlijk wanneer je twee landen bezoekt waar zo vreselijk veel te doen en te zien is. De instelling 'je bent er nu toch' is daarom soms wat dubbel. We besluiten het daarom expres wat rustiger aan te doen, om zo het staartje van de reis met ontspanning te vullen. Op Bohol boeken we daarom een tweepersoons huisje in een resort met een weelderige tuin. Mooie bloemen en planten, hangmatjes, dat soort werk. Ook boeken we een groot tweepersoonsbed, want onze nachtrust is ons een hoop waard (we zijn beide niet zulke geweldige slapers). Na 1,5 uur op de boot komen we aan in Tagbilaran, de haven van Bohol. Als we daar volledig bepakt de pier aflopen worden we wederom geconfronteerd met het taxicircus. Rugzakken of niet, we zijn als toeristen koren op de lokale taximolen. Toch zijn we inmiddels wat ervaren dus we kennen de trucs een beetje. Hoe harder de mensen schreeuwen, hoe meer je ze moet negeren. De Filipijnen die vooraan staan moet je sowiezo negeren, want die rekenen driedubbel. Ook je telefoon uit je zak halen om het adres van je hotel op te zoeken is geen goed idee want dan zit je koffer in de tussentijd zo in een taxi die het adres wel weet. Nee, de eerste horde negeren, de tweede horde vriendelijk 'no, thank you' beantwoorden (het liefst nog voordat ze hun zin hebben afgemaakt) en dan doorlopen. Verderop de straat zit er altijd wel een mannetje of een jochie op zijn tricycle die een stuk meer integer kijkt. En daar willen we dan best een dealtje mee maken.

Zo ook hier en het jochie neemt ons, met de maximale vering die zijn tricycle aan kan, mee naar onze bestemming. Als we daar aankomen krijgen we ook hier een vriendelijk welkom. De tuin is prachtig, rustig en er staat een groot hek omheen om die rust een beetje te bewaren. Ideaal voor ons en precies waar we aan aan toe waren. Als we onze kamer krijgen toegewezen moeten we echter weer uit de tuin en buiten het hek. Raar. We steken de straat over en pal aan de straat blijkt nog een huisje te staan. Juist, pal aan de straat. Als we vragen of we misschien een andere kamer kunnen krijgen, blijkt het resort vol te zitten. Vooruit, we proberen het wel. Eenmaal binnen blijkt het 'extra grote tweepersoonsbed' twee aan elkaar geschoven houten eenpersoons ledikanten. Extra groot, dat wel. Als we onze tassen aan het uitpakken zijn, horen we een doodskreet uit de badkamer..... Het leek wel alsof er iemand een haan aan het slachten was in onze douche!

Dat bleek niet zo te zijn, maar als ik de badkamerdeur open doe, zie ik wel dat er een vrij open verbinding is naar buiten. Als ik om het huisje loop zie ik dat de achtermuur van ons huisje direct verbonden is aan een stenen schutting. Als ik met een trucje mijn hoofd boven die schutting steek om te kijken wat onze buurman allemaal aan het doen is, zie ik direct de oorzaak van het probleem.....

Maar eerst een stukje historie.

Zoals gezegd heeft de Spaanse cultuur een grote invloed gehad op de hedendaagse Filippijnse cultuur. En waar de Spanjaarden  een inmiddels omstreden traditie hebben in de vorm van het stierenvechten, zijn de Filippijntjes niet zulke helden met stieren. Zij hebben er elke zondag hun eigen versie met de Sabong, oftewel hanengevechten. Dit voornamelijk door mannen bezochte evenement bestaat uit drinken en wedden op de haan die het gevecht van meestal niet meer dan dertig seconden overleeft. Om het geheel nog even wat dodelijker te maken krijgen de hanen vlijmscherpe mesjes aan hun poten gebonden. De verliezer gaat onverbiddelijk de soep in. Vanuit de Westerse cultuur bekeken kan dit natuurlijk niet, het is dieronvriendelijk en bloederig en dat gunnen wij onze dieren niet. Toch? Nee, wij stoppen onze kippen liever met z'n vijven op een A4'tje, zonder daglicht, te zwaar om te kunnen lopen en voer vol antibiotica en groeihormonen. Tot zover het perspectief.

Terug naar de Filippijnen. Daar worden de hanen gefokt op agressie, want winnen is cashen. Veel arme mensen hebben dan ook zelf een vechthaan. Nouja, eentje is een beetje weinig natuurlijk dus speltip 11, spreid je winkansen, geldt ook hier. Maar dan? Als je die superagressieve hanen samen los in je achtertuin laat lopen haal je de zondag nooit natuurlijk. Gelukkig hebben ze daar een hypermoderne oplossing voor, een stukje touw van een meter aan een hanenpoot, en het andere eind aan een houten huisje. Zo gaan de hanen elkaar niet te lijf en kun je een mooi wagenpark in je achtertuin opbouwen. Hoe armer de mensen, hoe meer hanen natuurlijk.

Terug naar de schutting. Onze achterbuurman kan zo in een giro 555 reclame. Een krotterig hutje, alles kapot, overal plastic afval, het stinkt en er staat een kleurenTV aan op maximaal volume. Ook zie ik zo'n beetje zes vechthanen aan een touwtje. Zes, en hemelsbreed zo'n anderhalve meter bij ons houten huisje vandaan. Ai. Maargoed, volgens mijn kennis kraait de haan als de zon opgaat een paar keer, dus misschien valt het mee? Idealiter hebben ze onderling een rooster opgesteld (zoals het Engelse woord voor haan) wie er mag kraaien die ochtend, kan de rest lekker laat op stok!

's Avonds eten we bij een zeer luxe hotelrestaurant even verderop. Goed eten en erg vriendelijke bediening. We zijn van het dagje reizen best weer moe, dus rond half tien gaan de lampjes uit. Even later wordt ik wakker van een vrachtwagen die zeer luid voorbij rijdt, het lijkt wel of ie langs ons bed scheurt en het hele huisje schudt ervan. Lekker. Weer wat later rond 01:00 breekt er een straathondengevecht uit in de tuin van de hanenbuurman. Niet normaal hard en niet doorheen te slapen. We snappen nu waarom dat resort een hek heeft! Weer wat later wordt ik wakker van de eerste kukeleku. En nog een. En nog twee, achter elkaar. Nou, van dat rooster was geen sprake, want vanaf half vier (!) ging het onafgebroken los! Oordopjes hielpen niet meer, mijn dure noise-cancelling hoofdtelefoon ook niet, het ging vol-le-dig los met kraaien. En we hadden echt het idee dat ze aan het voeteneind stonden, zo hard. In slaap zijn we nooit meer gekomen die nacht. Wat een kutbeesten! Volledig gebroken sluiten we om 8:30 aan bij het ontbijt. Maar zo moe dat we wel konden huilen. De eigenaresse was nog van plan om ons te vragen hoe we hadden geslapen, maar toen ze onze hoofdjes zag wist ze volgens mij al hoe laat het was. We zijn zo moe dat we ons geplande dagprogramma uit gaan stellen, want ik ga zo echt niet met een scooter de weg op.

Ik loop met de eigenaresse mee naar de receptie en stel een keuze. Of een andere kamer, of we vertrekken nu direct. Ze kijkt me begrijpelijk aan en ook ik begrijp dat zij er weinig aan kan doen dat de buurman zoveel hanen en honden heeft. Toch is de Westerse vraag dan weer: waarom een huisje op deze locatie aanbieden? Maargoed, ik blijf netjes en ze gaat even overleggen wat nu te doen. Dan krijgen we een luxe huisje in de tuin en binnen het hek aangeboden, met wel de voorwaarde dat we de volgende dag weer naar een andere kamer zullen verhuizen. Allemaal prima, niet nog een nacht bij die Bremer Stadsmuzikanten daar! Dat was prima. We zijn overigens wel weer iets meer gemotiveerd om zelf ook eens bij die hanengevechten te gaan kijken. Ik overweeg zelfs nog om even naar die buurman te lopen om te vragen wanneer zijn hanen acte de presence geven. Mijn wraak zal soep zijn!

Kapotmoe besluiten we om vandaag terug te gaan naar het luxe resort waar we gisteren zo goed zijn behandeld. Aldaar negeren we opzettelijk het bordje 'Zwembad alleen voor hotelgasten' en komen we in een luxe strandstoel enigszins bij. Marlon lijkt wat verschijnselen van reizigersdiarree te vertonen (kan er ook nog wel bij), nog een reden om het een extra tandje rustiger aan te doen.