Een lastig parket

Veel duikers ontwikkelen een lijstje met onderwaterbewoners die ze graag een keer in het wild willen zien. Tuurlijk zijn al die kleine visjes, slakjes en garnaaltjes leuk om te aanschouwen, maar menig duikershart gaat sneller slaan bij onderwatergiganten als mantaroggen, hamerhaaien en reuzeschildpadden. Een andere veelgeziene gast op deze lijstjes is de grootste vis ter wereld, de walvishaai. Deze rustige reus eet slechts plankton en wordt volwassen al snel tussen en acht en vijftien meter lang. Wereldwijd zijn er slechts 1000 gegegistreerde exemplaren, waarmee de kans om deze tijdens het duiken tegen te komen vrij nihil is. Toch is er in de Filipijnen een plek waar je ze gegarandeerd tegen kunt komen, Oslob. Dit is toevallig ook de volgende geplande stop op onze route door de Filipijnen.

En voordat ik met deze garantie aan de haal ga, is er toch ook een keerzijde. De walvshaaien in Oslob zijn daar namelijk niet zomaar. Ze worden gevoerd door de lokale vissermannen, omdat die weten dat menig toerist wel een keer en walvishaai wil zien. En zo ook deze duikinstructeur, die niet anders kan dan toegeven dat een ontmoeting met een walvishaai een kroon op de duikcarriere zal zijn. In Moalboal worden er door zo'n beetje 100% van de reisburo'tjes tours met walvishaaien aangeboden. Je kunt er dus ook mee snorkelen, zo blijkt. Ook blijkt dat er elke dag honderden toeristen met een bootje de baai in gaan om de reuzen te aanschouwen en er mee te zwemmen. Juist. Honderden, elke dag. Er wordt mij verteld dat je als duiker onderwater teminste nog een beetje aan de drukte aan de oppervlakte kunt ontsnappen.

Een dubbel gevoel ontstaat. Ja, ik wil heeeeeeeeeeel graag een keer een walvishaai zien. En dat kan hier, gegarandeerd. Maar herinnert u zich nog dat er tin de duikwereld geen garanties bestaan? Juist. There is something fishy about this.

Ik ga online om meer informatie tot me te nemen. Ik lees blogs over duikers die de tour gedaan hebben. Ze zijn verdeeld. Ze zien dat de vissen niet het gedrag vertonen wat ze in de natuur zouden doen. Ze wachten tot ze gevoerd worden, toeristen of niet. En daar wringt de schoen. De garantie begint me tegen te staan. Ook het massale waarin de tours worden aangeboden passen niet bij de duikambities die ik normaal ambieer. Het klopt gewoon niet. Exclusiviteit is er dus niet echt. Enkel als ik interesse zou hebben om het beest simpelweg van mijn lijstje af te vinken zou dit de perfecte gelegenheid zijn. En die haast heb ik niet. Ik hak de knoop door. Ik ben geografisch gezien dichterbij de walvishaai dan ooit, maar ik doe niet mee aan het circus wat er voor hem is opgetuigd. Moeilijk, maar hopelijk een investering voor het moment wanneer ik hem of haar ooit nog in het wild tegen zal gaan komen. En dan zou ik het fantastisch viden als hij dan daarna gewoon weer wegzwemt en niet blijft als toeristenattractie. Oslob is hiermee van onze lijst.......