Een ouwe truc

De volgende dag rijden we op ons gemakkie richting Cairns. We besluiten niet direct de camper in te leveren maar eerst nog wat te chillen in de botanische tuinen van de stad. Prachtig aangelegde perken met de meest tropische planten vinden we daar. Een beetje Vondelpark 2.0. Ook bezoeken de vlindertuin en zitten we even op een bankje zonder wat te zeggen. Heerlijk. Daarna is het tijd om de camper klaar te maken voor het inleveren. Dat betekent poetsen, boenen en vegen. Oh, en die collectie muggenlijkjes die we de afgelopen vier weken op de motorkap hebben verzameld eraf bikken. We willen onze borg tenslotte ook weer terug. Tijdens de schoonmaakbeurt loopt de temperatuur aardig op en niet voor de eerste keer deze vakantie zweten we ons de pleuris.

Bij de camperverhuur verloopt het inleveren anders dan het ophalen gelukkig zonder problemen. Voor de trivia, we hebben er in totaal 3138 km mee gereden en we schatten in dan Marlon daar ongeveer 138 km voor verantwoordelijk is. Voor het laatste stukje naar het vliegveld nemen we wederom een Uber. Die zijn hier inmiddels niet alleen goedkoper maar ook sneller dan reguliere taxi's. Rond 15:30 zijn we op het vliegveld, klaar voor het volgende hoofdstuk van deze reis.

Welnu, van origine had ons vliegticket een directe vlucht van Cairns naar Hongkong. Vanaf daar konden we weer overstappen naar Cebu, onze eindbestemming in de Filipijnen. Toch kreeg ik een paar maanden geleden een e-mail van de vliegmaatschappij waarin ze de vlucht vanuit Cairns hadden geschrapt. Als alternatief kregen we een optie om eerst naar Brisbane te vliegen en vanaf daar de vlucht naar Hongkong en aansluitend Cebu te nemen. So be it. Ons reisschema van vandaag bestaat dus uit drie vluchten (2 uur, 8,5 uur en 2,5 uur) en met gelukkig vrij korte overstaptijden. Als we onze tassen hebben ingecheckt hebben we nog tot 19:30 voordat onze eerste en gelijk ook kortste vlucht zal vertrekken. Hoog tijd voor een biertje dus. Dan krijg ik een melding op mijn telefoon dat onze tweede vlucht vanuit Brisbane naar Hongkong twee uur vertraagd is. Die twee uur is, of liever gezegd was, ook gelijk de totale overstaptijd die we hadden voor onze aansluiting naar Cebu. Die laatste vlucht gaan we dus missen!

Even later krijg ik weer een melding van onze vliegmaatschappij Cathay. Ze hebben ons naar de eerstvolgende beschikbare vlucht naar Cebu verplaatst. En die vertrekt niet om 7:00 's ochtends zoals in het oude schema, maar om 16:35. Dat betekent dat we ongeveer negen uur op de luchthaven van Hongkong moeten wachten. Ai.

Direct krijg ik een flashback van mijn allereerste verre reis, geheel toevallig ook naar Australie en ook met Cathay. Toen strandde ik ook op Hongkong airport met een wachttijd van hetzelfde caliber. Uit wanhoop ben ik toen naar de zeer luxe Cathay lounge gegaan, die enkel toegankelijk is voor passagiers uit de businessklasse. Daar heb ik me met puppieoogjes naar binnen weten te lullen en dat maakte het verblijf een stuk aangenamer. Maargoed, dat is wel tien jaar geleden. Toen hadden die puppies nog geen kraaienpootjes.

De vlucht naar Brisbane voelt als een Australische boemerang: we zijn terug waar we begonnen. Onze volgende vlucht vertrekt pas om 1:40 in de nacht, dus we kunnen het gapen tijdens het wachten moeilijk bedwingen. We vragen nog aan het Cathay grondpersoneel of er vanuit Hongkong misschien nog een andere vlucht naar de Filipijnen gaat om zo wat tijdswinst te creeren, maar daar vangen we bot. Ze kunnen ons niets aanbieden. Eenmaal in het vliegtuig vallen we na een aluminiumbakje Whiskas en een rood wijntje soortvan in slaap. Voor zover je half dubbelgeklapt kunt slapen natuurlijk. De 8,5 uur gaan nog best snel voorbij en voor we het weten zitten we weer eens in Hongkong. Daar hebben we een missie, want we zien het niet zitten om 9 uur op een hard bankje in een snoeiende airco te gaan wachten. Bovendien zijn we na het schoonmaken van de camper en inmiddels opgeteld 10,5 uur vliegen er niet echt frisser op geworden.

Hoog tijd om de truc met de businesslounge weer eens te proberen. Als we geland zijn snellen we ons direct naar het grondpersoneel. Daar leggen we uit dat onze nieuwe vlucht pas tegen het einde van de middag vertrekt. De Chinese dame in het keurige Cathay pakje vraagt naar onze boardingpassen. Als we die laten zien wijst ze ons naar de vertrekgate, zo van "jullie kunnen gewoon op het vliegveld wachten hoor, het gatenummer staat op je boardingpas". Ja muts, dat snappen we zelf ook wel. Dan vraag ik of we misschien in de Cathay lounge kunnen wachten. "Dat kan alleen met een uitnodiging meneer!". Herhaling: ja muts, dat snappen we zelf ook wel! Maar jij die regelen, en Steef en Lon daarmee naar binnen zegmaar. Dat moet ze even, in het Chinees uiteraard, met haar supervisor bespreken. En jahoor, even later hebben we twee officiele uitnodigingen voor de lounge. Als die nog net zo luxe is als tien jaar geleden zal dat onze wachttijd een stuk aangenamer maken!

Even later lopen we binnen bij de lounge en moet ik direct concluderen dat deze absoluut niet meer zo luxe is als destijds. Integendeel, er is nog veel meer bijgekomen! Drie verschillende restaurants. Oneindig veel zitjes, luie stoelen, bankjes, bedjes en bloedsnelle WiFi. Een yogaruimte, een bar, een koffiebar en als hoogtepunt luxe badkamers met regendouches. Precies waar we aan toe waren en alles op kosten van de baas. We installeren ons in een fijn hoekje en genieten van de vele faciliteiten. Als we allebei een douche hebben gehad en werkelijk alle soorten doucheschuim, shampoo, gezichtsmaskers  etc. hebben uitgeprobeerd, voelen we ons als herboren. De wachttijd vliegt om.

Tegen 16:00 zitten we in het vliegtuig voor het derde been van de reis. Eenmaal op Cebu Mactan international airport herken ik direct het avondklimaat van de Filipijnen. Warm, broeierig, maar ook met veel goede herinneringen. We worden door de airportshuttle van ons hotel opgehaald en tijdens het ritje in het donker worden we ook gelijk geconfronteerd met de Filipijnse verkeerschaos. Gelukkig rijden ze hier wel aan de goede kant van de weg. Eenmaal in het hotel staat er een prima bed met een dik matras klaar. Weer eens wat anders dan die stoelkussens waar we tot nu toe een maand op hebben gelegen. Met het idee dat we morgen op weg gaan voor een ultieme chillsessie op een bountyeiland vallen we als een blok in slaap.