Sardine Run

De lange taxirit naar Moalboal valt het laatste stukje best een beetje tegen. De vele hobbels in de weg maken het de buikspieren niet makkelijk en we zijn tenslotte al om 9 uur vanochtend begonnen. Afgepeigerd komen we om 17:00 aan bij Roos guesthouse. De keuze voor deze accomodatie was voor ons puur gebaseerd op de recenties van booking.com, maar met zo'n naam verbaast het ons niet als we in het Nederlands welkom worden geheten. De eigenaren zijn de Brabantse Werner en zijn Filipijnse vrouw Hannah. Een bijzondere combinatie op meerdere fronten. Maar ach, we oordelen verder niet en onze kamer is prima. Diezelfde avond nog gaan we even de buurt verkennen. En die heeft een hele andere vibe als we tot nu toe in de Filipijnen tegen zijn gekomen. Veel, veel barretjes, restaurantjes, massagesalons, mannen met ondefinieerbare stokkies op een houtskoolbbq, ontelbaar veel Tricycle taxi's, pompende housemuziek, straathonden die ergens jeuk hebben en ga zo maar door. Deze hoge concentratie heeft weer een aantrekkingskracht op een breed spectrum toeristen. Veel breder dan het duikpubliek op Malapascua in ieder geval.

De duikindustrie heeft Moalboal niet overgeslagen en er zijn legio keuzes voor duikscholen. Uiteraard willen we hier een duikje maken want Moalboal heeft een bijzondere onderwaterattractie. We komen via een aanbeveling van Werner uiteindelijk bij Cebu divers terecht waar we een duik voor de volgende dag boeken. Uiteraard biedt het duikcentrum ons nog veel meer duikplekken aan die we kunnen proberen, maar we besluiten het een beetje rustig aan te doen en het bij de hoofdattractie te houden.

Voor de gevorderde duiker zijn er plekken op de wereld waar specifieke omstandigheden zijn. Malapascua heeft Voshaaien en Moalboal heeft...de 'sardine run'. Een gigantische school met sardientjes die zich vaak vrij turbulent verplaatst. Nu hebben ze die wel op andere plekken in de wereld, maar altijd slechts een paar weken per jaar. Hier in Moalboal zit een enorme school, permanent vlak voor de kust. Dat willen we meemaken natuurlijk, we zijn er nu toch.

De volgende dag hoeven we er voor de verandering eens niet vroeg uit. We hangen wat bij ons guesthouse en drinken koffie in de zon. Helemaal prima dus. Rond 14:00 melden we ons bij de duikshool voor een kantduik. Dus eens geen gedoe met boten, gewoon vanaf het strand het water inlopen en lekker duiken. We krijgen een gids en nog twee duikers mee waarvan er eentje net klaar is met zijn duikopleiding. We zwemmen een stukje uit en vinden dan gelijk een drop-off, een plek waar de zeebodem ineens steil naar beneden loopt. Hier kun je duidelijk zien dat het land vulkanisch is, want eigenlijk is het land gewoon een stuk rots wat door aardse krachten tot boven de waterspiegel is gestuwd. Met de rotsachtige muur aan de linkerschouder en een oneindige diepte onder ons (zeventig meter tot de bodem hoorden we later) zwemmen we uit. Visje hier, garnaaltje daar, hardstikke leuk. Tot er een wolk voor de zon gaat en het aanwezige licht onder water beduidend minder wordt. Als we omhoog kijken zien we dat het geen wolk is die het zonlicht blokkeert, maar de gigantische school sardines. Maar echt gigantisch dus, schattingen over het aantal spreken over minstens een miljoen (zie video's).

Het bijzondere is dat de school vissen zich haast als een waterballon beweegt. Ik bedoel, hoe manage je zoveel individuen bij elkaar? Samen zijn ze sterk, dat is duidelijk het motto. Als de school door enige verstoring uit elkaar dreigt te vallen worden alle vinnen bijgezet en haast een zijvleugel zich om er weer een geheel van te maken. Ook word je als duiker een beetje duizelig als je zo naar die hele groep vissen kijkt. Je referentiepunten bewegen namelijk de gehele tijd. De school sardientjes lijkt haast wel een stukje met ons mee te duiken en dat is best sympathiek van ze. Wij zijn namelijk gebonden aan de hoeveelheid resterende lucht in onze tanks en zij hebben de vrije onderwaterhand. Over die resterende lucht gesproken, niet lang daarna geeft de benjamin van onze groep aan dat zijn tank bijna leeg is. Nu al? Marlon en ik zitten nog ruim over de helft van onze lucht. Officieel ga je dan als groep naar boven, maar dit verschil is wel heel groot, dus we blijven nog wat hangen. Onze gids is in dubio en kiest uiteindelijk om de twee overige duikers van de groep eerst veilig naar het oppervlak te begeleiden. Marlon en ik redden ons prima, en even laten voegt de gids zich weer bij ons om het laatste stukje van de duik af te maken. Dat gaat prima en met in totaal 59 minuten hebben we prima waar voor ons geld.

Later die dag kan Marlon de verleiding niet langer weerstaan en boekte een massage bij een van de vele salons die er in Moalboal zitten. Die avond bezoeken we een lokale Italiaan, althans, er staat traditioneel Italiaans eten op het menu. Hoewel we de Filipijnse vertaling wel proeven is het toch prima te knagen. De volgende dag hebben we een late check-out en besluiten we Moalboal te laten voor wat het is. Leuk om even gezien te hebben, maar we zijn we weer toe een een volgende bestemming.