Sikkie-hoor

Vanuit Dumaguete nemen we de veerboot naar het eiland Siquijor. Dit eiland stond tijdens de Spaanse verovering van de Filipijnen bekend om zijn behekste status. Ook is het de thuisbasis van de alternatieve genezers, die met bijzondere rituelen nog bijzonderdere kwaaltjes weg konden en kunnen nemen. Tot zover de legende, maar daarnaast is Siquijor ook gewoon een erg relaxed eiland. Het gaat er allemaal net weer wat anders dan in de rest van de Filipijnen en dat merken we gelijk als we aankomen. Het is er zowaar netjes, er ligt niet overal plastic en het stinkt er niet naar open riool. So far so good. Met een tricycle worden we naar de andere kan van het eiland gehobbeld en vinden we ons guesthouse in het kustplaatsje San Juan. We worden vriendelijk welkom geheten door de eigenaar en zijn vrouw. Na zo'n dag reizen ben je toch wel weer een beetje aangedaan, dus de rest van de dag hangen we wat rond. Onze kamer heeft een airco en het is hier zo vreselijk klam dat die overdag al aan gaat, al was het maar om het vocht een beetje uit de lucht te halen. 's Avonds lopen we een stukje langs de weg en vinden we de Baha-bar, duidelijk een populaire plek voor toeristen.

De volgende dag huren we een scooter en gaan we het eiland verkennen. De ringweg langs de kust is prima asfalt en bovendien rijden er hier geen racende bussen en zwaarbeladen vrachtwagens. Dat samen zorgt voor prima wegcondities, dus weg zijn we. De eerste stop is de 'Old Enchanted Tree'. Deze bijzondere boom zou betoverd zijn en daarmee een belangrijke inspiratiebron voor de lokale genezers. Bovendien zit er onder de boom een poeltje waar een natuurlijke Fish-spa zit. Van die voetknabbelvisjes dus waar je in de P.C. Hooftstraat rustig vijftig euro voor een kwartiertje neerlegt. De boom ziet er inderdaad wat dramatisch uit en als we aankomen zitten er al een paar toeristen met hun voeten in het water. Marlon doet haar sandalen uit en een paar visjes komen ook zowaar haar kant op en beginnen met hun pedicure. Dan wil ik het uiteraard ook proberen en met twee keer bijna maat 47 heb ik best wat te bieden. Nou, dat ging niet onopgemerkt want een hele school knabbelvisjes spurde zich op me af. Het kietelt vreselijk maar verder is het wel grappig. Geen idee of de visjes onderscheid kunnen maken in smaak (een frans kaasje op zijn tijd vinden wij immers ook best lekker), maar los gingen ze. Even later zitten we weer op de brommer naar het volgende punt, de grootste katholieke kerk van de regio.

Tijdens de Spaanse bezetting is ook het Christelijk geloof naar de Filipijnen gekomen. De Spanjaarden bouwden op Siquijor een kerk en een klooster. Beiden zijn te bezichtigen. Nou heb ik zelf niet zo heel veel met religie, maar de uitstraling van een rijk aangeklede kerk kan ik meestal wel waarderen. Dat viel hier ietwat tegen want veel versieringen waren er niet. Korte stop dus en we rijden verder. Er zou aan de andere kant van het eiland een mooie plek zijn om te snorkelen met barracuda's. We hebben zelf uiteraard onze maskers, vinnen en snorkels bij, dus kom maar op met die beesten! Als we aankomen bij het strand, staat daar een huisje waar verschillende snorkelspullen hangen. Verre van de kwaliteit die wij bij ons hebben, maar dat maakte ons niet uit. Ook zitten er ongeveer 12 Filipijnse mannen in het huisje die het duidelijk rustig aan doen. Beetje hangen, peukie roken, beetje ouwehoeren. Als we het water in willen gaan komt er eentje op ons af lopen en vraagt of we willen snorkelen. Als het antwoord daarop ja is, wijst hij naar de snorkelspullen die er te huur zijn. Niet nodig kerel, wij redden het zelf wel. Dan wordt duidelijk dat we voor het betreden van het beschermde marinepark een toeslag moeten betalen. Ehhmmm.. ok, en hoe beschermen jullie dat dan? Daar had hij geen antwoord op, wel dat we moesten betalen, ongeveer tien keer zoveel als we voor de old enchanted tree moesten betalen. Ok, nou, vooruit dan maar. Oh dat bedrag is per persoon? Aha, keer twee dus. Dan wordt duidelijk dat we daarna ook nog extra voor een gids moeten betalen. Een gids? Neehoor, zeg ik, ik hoef geen gids, ik red het zelf prima! Nee meneer, u bent verplicht een gids te nemen. Die is wel weer twee-en-half keer de toegangsprijs, dus dat komt er ook nog bij. Kijk mensen, u snapt dat we het hier niet over mega-grote bedragen hebben, maar het gevoel dat je wordt genaaid omdat je een toerist bent is overal ter wereld even naar. Als ik, voor de tweede keer, benadruk dat ik echt geen gids nodig heb wordt het mannetje zowaar boos en begint hij naar de overige 'gidsen' die in het huisje zitten te niksen te roepen. Deze twee toeristen volgen duidelijk niet het protocol wat ze in gedachten hebben. Dan onstaat er een beetje een penibele situatie, waarop we besluiten om het hele feest af te blazen (we waren de enige twee toeristen op het strand overigens). Daaag!

Even later zitten we aan de lunch. We zijn nu het halve eiland rondgereden en het is blafheet. Door de gecancellde snorkeltrip hebben we nog geen afkoelmogelijkheid gehad en dat zit ons een beetje dwars. We besluiten om een van de hoofdattracties van het eiland een kans te geven, een bezoek aan de watervallen. Daar zijn er meerdere van en uiteindelijk belanden we bij een van de minder populaire, puur om de meute wat te ontlopen. Een heerlijk verfrissende plons later koelen we dan eindelijk wat af. Door het water wat naar beneden klettert over je schouders en rug te laten lopen heb je al snel een massage te pakken. Met natte zwembroeken nog aan rijden we weer terug naar ons guesthouse waar de schemer al snel valt. Het eiland staat bekend om zijn prachtige zonsondergangen, maar daar hebben we tot nu toe nog weinig van gezien. Die avond missen we hem/haar dus ook, maar er is gelukkig nog tijd voor een volgende. 's Avonds eten we bij het Marena restaurant, waar ze naast uitstekend eten ook een zeeschelpenmuseum hebben. Wanneer we onze bestelling hebben doorgegeven mogen we tijdens het wachten gratis bij het museum naar binnen, superleuk! Als we weer bij onze tafel zitten krijgen we direct ons eten geserveerd. Marlon een sissende kipschotel en ik een kakelverse inktvis. Die laatste bleek een beetje te vers, want bij de eerste hap knarsen mijn kiezen alsof ik een hap Schoorlse klimduin nam. En dat bleek ook zo te zijn. Na ongeveer tienduizend verontschuldigingen van de serveerster krijg ik een nieuwe zonder zand, die een stuk beter smaakt.

De volgende dag gaan we weer met de scooter op pad, maar kiezen we voor een binnenweg dwars door het midden van het eiland. We verlaten daarop de goedgeasfalteerde ringweg en komen op een smal hobbelig weggetje terecht. Hier komen duidelijk een stuk minder toeristen. We komen langs dorpjes met groepjes mega-enthousiaste kinderen en Marlon heeft gelukkig een hand vrij om terug te zwaaien en af en toe al rijdende voort een high-five uit te delen. Deze route is letterlijk en figuurlijk van het gebaande pad af en dat vinden we beiden maar al te leuk. Dan gaat het paadje steil omhoog en komen we bij een uitkijktoren. Daar is een groepje lokale bouwvakkers op hun eigen manier 'druk bezig' met het aanleggen van de toren. Het betonnen skelet staat er al, maar aan de afwerking moet nog een hoop gebeuren. En alles gaat hier op zijn Filipijns, dus efficientie is er praktisch niet. Toch mogen we de klim tussen de slijptollen en hamers gewoon maken en de beloning is groot. We hebben een prachtig 360 graden uitzicht over het gehele eiland. Eenmaal weer op de scooter rijden we verder en komen we langs een lokale vlindertuin: een stukje aangelegde natuur met een groen net erover. Hier fladderen de meest exotische vlinders en die willen we natuurlijk niet missen. We zien verschillende soorten en zelfs een cocon. Best grappig en bovendien een lokaal initief van iemand die de vlinderpopulatie van het eiland een beetje in stand wil houden, want 40% van deuitgekomen vlinders worden in het wild uitgezet. Na de vlindertuin komen we weer uit op de ringweg, helemaal aan de andere kant van het eiland. Daar lunchen we wat en rijden we weer terug naar onze accomodatie. Er is een reden dat we zo vroeg terug zijn, want we willen nu eindelijk die zonsondergang wel eens meemaken (die is hier dankzij de ligging t.o.v. de Evenaar om 17:12 al). Te voet gaan we naar 'the Sunset restaurant' even verderop. Daar staan tweepersoonstafeltjes op een klif die pal over de zee uitkijken. We bestellen wat drankjes en eten loepia's terwijl de zon de lucht paars kleurt. Prachtige afsluiter, want morgen vertrekken we weer naar onze volgende bestemming: Bohol.