Bohol

29 november 2019 - Bohol, Filipijnen

Vanaf het schiereiland Panglao in het zuidwesten van Bohol, verplaatsen we ons naar het binnenland van het eiland. Om daar te komen willen we een tricycle bestellen. De eigenaar van ons hotel laat weten dat er vandaag een of andere controle door de overheid plaatsvind. Een tricycle mag namelijk maar in een bepaald gebied passagiers vervoeren, een regel die normaal gesproken door zo'n beetje 110% van de tricyclechauffeurs aan de laars wordt gelapt. Vandaag is er controle, dus zijn de mannen wat bang. Een taxi is wel mogelijk maar daar wordt een astronomisch bedrag voor geheven. Dan is er nog een laatste optie om met het openbaar vervoer te gaan. We hebben de hele dag de tijd, dus dat gaat hem worden. Eerst nemen we een tricycle naar het busstation van Tagbilaran om daar de bus naar Loboc te nemen. Het busstation ziet er exact zo uit als je zou verwachten van een derde wereldland. Al snel zien we een bus met een bordje 'Loboc' en uiteraard spreekt de chauffeur geen woord Engels. Met handen en voeten maken we duidelijk dat we mee willen en als we instappen zitten er slechts tien lokalen in de bus. De bankjes zijn duidelijk niet voor toeristen gemaakt, maar omdat er zo weinig mensen in zitten kunnen we onze benen in het gangpad toch een beetje kwijt. Als we zitten begint het wachten tot we vertrekken en we hebben geen idee hoe lang dat nog duurt. Vragen heeft ook weinig zin, dus rest ons niets anders dan de 'als we gaan, dan gaan we' strategie toe te passen. De bus staat half in de zon stil en na een fikse regenbui stijgt de luchtvochtigheid tot zeer onaangenaam.Het zweet loopt langs onze oren naar beneden terwijl we afwachten. De ramen van de bus staan wel open, maar er staat geen zuchtje wind. Hopelijk vertrekken we snel en kunnen we wat afkoelen. Tijdens het wachten komen er wel steeds meer mensen in de bus. Die gaan aanvankelijk absoluut niet naast ons zitten, maar als alle andere bankjes inmiddels vol zitten kunnen ze niet anders. Zo zitten Marlon en ik na een half uur compleet ingebouwd. En dat kwam de ventilatie niet ten goede zegmaar. Gelukkig startte de chauffeur de motor niet lang daarna en vertrokken we.

De rit naar Loboc duurde een klein uurtje dus dat viel alles mee. Als we daar uitstappen is het nog maar een klein stukje naar ons 'resort' wat pal aan de rivier ligt. Het is een bonte verzameling kamertjes van alle gradaties en het heeft een zwembad. Ook kun je er pal aan de rivier zitten en zijn er zelfs twee glijbanen die je zo het buitenwater in katapulteren. Als we onze kamer krijgen toegewezen zien we dat we geen badkamer hebben. Die bevindt zich buiten even verderop en moeten we delen met de andere hutjes. Kan opzich wel, maar als je 's nachts moet plassen niet handig. Bij navraag bij de receptie blijkt er een mogelijkheid tot upgraden van onze kmer en die pakken we met beide handen aan. Zo liggen we even later in het zwembad en is het vakantiegevoel direct weer terug. Dan valt ons ook gelijk de hoeveelheid huurscooters op. De aankomende drie dagen zullen we daarom met een scooter het binnenland van Bohol gaan verkennen.

In dit gedeelte van Bohol zijn een aantal populaire toeristische attracties. De eerste zijn de drijvende buffetrestaurants. Het verzamelpunt daarvan is pal aan ons resort, dus we zien vele boten geparkeerd in de rivier liggen. Wat ook opvalt is de kei- en keiharde kersthouse die ze er draaien. Klassiekers die je nooit meer uit je hoofd krijgt (rodolphderednosreindeer, alliwantforchristmasisyou, etc), maar dan door een B-artiest, bij 30 graden en met een veel te stevige beat eronder. Heel fout. Als we de busladingen toeristen vanaf de kade in zien stappen, is dat de eerste attractie die we zeker weten niet gaan doen. De tweede heeft al een betere premisse, de Chocolate Hills. Deze toppen van deze heuvelformatie kleuren in het droge seizoen bruin. Vandaar de naam. Had ook zomaar een Zwitserse melkchocoladefabrikant kunnen bedenken, maar ze zijn toch echt hier. De nemen de scooter en rijden de slingerweg door de bergen richting deze heuvels. Onderweg worden we met een tweede trekpleister geconfronteerd, de Tarsier. Deze mini-aapjes komen maar op drie plekken ter wereld voor en een ervan bezochten we al eerder in Sulawesi. Uiteraard kan het geen kwaad om ze ook hier even te gaan bekijken, maar de reviews op internet waarschuwden ons. Er zijn twee plekken waar je de Tarsiers gegarandeerd kunt zien, maar een daarvan is ietwat omstreden in hoe het management met de diertjes omgaat. We weten hoe de Filipijnse geldmachine werkt, dus we besluiten geen wilde dieren slachtoffer te laten zijn als we ook een goed alternatief hebben. Het Tarsierreservaat van vandaag is de foute, dus daar rijden we voorbij. En met dat voorbijrijden voelde onze keuze al goed want ook hier stonden busladingen Chinezen en Koreanen al in groepjes voor de ingang te wachten. Oh, en bij elk groepje een gids met zo'n genummerd bordje op een stok. Brrr, ons niet gezien!

Op de route zit ook een vlindertuin en hoewel we die op Siquijor ook al bezochten, stoppen we toch even. Hier is er een stuk meer aandacht voor het ontwikkelproces van rups tot vlinder. Uiteindelijk komen we ook hier in een tuin met een groot net erover gespannen. En ook hier wordt er druk gefladderd.

Even later komen we dan aan bij de Chocolate Hills. Met een lange trap, met treetjes die duidelijk voor korte Aziatische beentjes is gemaakt, klimmen we naar boven naar het uitkijkpunt. Vanaf daar zien we de vele heuvels in de omgeving. Het zijn er 1238 in totaal en het is net of er gigantische mollen op Bohol leven. Op het hoogste punt staat een heuse rij voor mensen die een selfie willen nemen met de heuvels op de achtergrond. Daar zijn we niet in gaan staan.

De rest van de dag rijden we een niet-zo toeristische route over het eiland. Het uitzicht is hier en daar adembenemend, maar de billen krijgen het na een paar uur scooteren toch best zwaar. We moeten af en toe echt even stoppen om de zitbotjes weer wat rust te geven. Aan het einde van de middag bereiken we weer ons resort en proosten we met kersthouse op de achtergrond op een geslaagde dag Bohol. Afgepeigerd van alle indrukken lopen we 's avonds naar ons hutje. Als ik voor de deur sta om de sleutel te zoeken valt mij in mijn rechter ooghoek een vreemde donkere schaduw op. Als ik het buitenlampje aan doe, zie ik de grootste spin die ik tot nu toe in mijn gehele reiscarriere heb mogen aanschouwen. En, hij zag mij duidelijk ook. Zodra Marlon door heeft waar ik naar staar doet ze zelfs twee stappen achteruit. Maargoed, spinnetje in een ver hoekje, geen probleem. Dat probleem werd groter toen het harige beest zeer paniekerig heen en weer begon te rennen. Hij dook zelfs vol in de handdoek van Marlon die nog buiten hing om te drogen. Tja, dat risico ga je niet nemen natuurlijk, dat je na een nachtje slapen nietsvermoedend even je handdoek gaat pakken om te douchen. Gelukkig nam Itsy Bitsy snel daarna de acht benen, dus dat avonuur hadden we ook weer overleeft.

De volgende dag starten we lekker rustig op. Vandaag willen we graag de Tarsiers zien in 'het andere' reservaat. Dat bleek niet heel ver scooteren, maar we voelden de billen nog wel duidelijk van de dag ervoor. Eenmaal daar komen we bij een kleinschalig opgezet reservaat waar we een gids meekrijgen die ons mee het bos in neemt. Daar worden ons vijf tarsiers aangewezen tijdens de wandeling. Het zijn nachtdiertjes dus de meeste hangen met de ogen gesloten aan een tak vastgeklampt. Eentje is er duidelijk wakker. Tarsiers worden ookwel spookdiertjes genoemd en als ze hun proportioneel reusachtige ogen open hebben snap je waarom. Hun status is bedreigd dus er moet voorzichtig met ze worden omgegaan. Toch hebben we er weinig vertrouwen in dat de Filipijnse geldmachine deze status erg serieus neemt (ontbossing is de grootste bedreiging voor ze). Leuk om ze weer eens te zien en voor we het weten staan we weer bij de scooter.

Op de terugweg naar ons resort komen we langs een enorm bord wat een soort park aanduidt met iets van wereldwonderen ofzo. Beetje vaag maar het is lunchtijd en veel is er hier in de omgeving verder niet, dus we gaan even kijken. Uiteindelijk komen we bij " The mirror of the world" uit. Een botanische tuin waar men enkele iconische wereldbouwwerken in het klein heeft nagemaakt. Vrijheidsbeeld, Golden Gate brug, Jesusbeeld, Eiffeltoren. Maar niet miniatuur, nog best aardig formaat. Het park is aardig uitgestorven als we naar binnen lopen. Tja, het ziet er mooi uit, maar sfeervol is anders. Bovendien is men nog volop bezig met het aanleggen van nog meer wereldwonderen, dus het geluid van de betonmolens voeren absoluut de boventoon. Bij de collectie standbeelden van Griekse goden staat ook het beeld van Neptunus. En daar valt iets duidelijk op. Wij denken dat dit beeld is gemaakt door een gefrustreerde Filipijnse beeldhouwer met een minderwaardigheidscomplexje. De enorme phallus (en nee, dat is weer geen Griekse god) was in ieder geval niet te missen.

Daarna rijden we weer terug naar onze accomodatie. Hier hangen we nog wat en zien we nog wat mensen met de glijbanen de rivier in plonzen. 's Avonds gaan we voor onze laatste avond in Bohol nog uit eten even verderop. We hebben tenslotte de scooter. Eenmaal daar worden we welkom geheten door een gezette Engelse man, type kroegtijger, die zich voorstelt als de eigenaar. Als we een leuk tafeltje uitzoeken komt zijn blonde tienerdochter onze bestelling opnemen. Ook rennen er een paar Filipijnse jonge kinderen rond en staat er een Filipijnse vrouw achter de bar. Even later laat ook de kok zich zien, een volwassen blonde vrouw die sprekend op het meisje uit de bediening lijkt. Aha, Engels stel wat met hun dochter ge-emigreerd is en een restaurantje heeft geopend. Leuk en er is absoluut sfeer.

Na de allerbeste spare-ribs die ik sinds lange tijd gehad heb worden we nog even uitgenodigd aan de bar voor een shotje van het huis. Als ik de scootersleutel toon verzekert de vrouw achter de bar me dat er geen ademtesters op Bohol zijn. Vooruit maar weer. We raken wat met haar aan de praat en ze spreekt uitzonderlijk goed Engels voor een Filipijnse. Ook vertelt ze dat ze met haar Engelse man samen drie jaar geleden dit restaurant heeft geopend. Vanaf dat punt werd het een beetje ingewikkeld voor ons. Lang verhaal kort, de Engelse eigenaar verliet ooit zijn Britse vrouw en dochter voor een Filipijnse vrouw en kreeg nog drie kinderen met haar. Inmiddels staat zijn ex-vrouw hier dus in de keuken en zijn dochter in de bediening. Het kan allemaal (of niet natuurlijk) in de Filipijnen.

Na het eten druipen we weer af en deze keer op twee manieren. Ten eerste is het voor ons echt wel weer bedtijd na zoveel indrukken en ten tweede zit onze reis er nu bijna op. Morgen zullen we met de boot weer richting Cebu vertrekken, waar we een nachtje zullen verblijven. De volgende dag zal het vliegtuig ons weer naar huis, werk en daarmee de realiteit brengen. En met alle avonturen die we de afgelopen zeven weken hebben meegemaakt, hebben we daar best gemengde gevoelens bij.

Dank aan alle lezers, alle meelezers, alle reacties, aanmoedigingen en slechtweerupdates uit Nederland. Ze hebben er voor gezorgd dat we ons nog meer op reis voelden dan we al waren!

Tot in Nederland!

Foto’s

1 Reactie

  1. Ruud Denekamp:
    29 november 2019
    Fantastisch verhaal weer en alvast een goede vlucht naar huis. Tot Zaterdag.