Guess who's back?

Zes jaar geleden besloot ik een stage van zeven weken te doen bij een duikcentrum in de Filipijnen. Ik werd er uiteindelijk Divemaster, een titel waar ik nog steeds trots op ben. Tijdens die periode heb ik het reilen en zeilen van een professionele duikorganisatie goed leren kennen. Maar dat niet alleen. Ook het voltallige personeel daar heb ik in die tijd goed leren kennen. Vandaag keer ik terug. En dat vind ik best een beetje spannend. Vanuit Dumaguete nemen we een tricycle naar Liquid, het duikresort wat ooit mijn thuisbasis in de Filipijnen was. Het was toen een beginnend resort met een klein zwembadje en wat huisjes, maar via de Facebookpagina begreep ik al dat er in de tussentijd een hoop is veranderd. We gaan het zien.

Als ik binnenkom herken ik direct de prachtige tropische tuin die om het resort heen ligt. Ook zie ik dat er een enorm zwembad bij is gebouwd en een nieuwe bar met restaurant. So much voor dat lekkere kneuterige dus. Maar uiteraard snap ik het wel, je wilt tenslotte als bedrijf groeien. Gelukkig staat het gehele resort nog steeds geheel in het teken van de duiksport. De dame van de receptie is een andere als destijds, en ook de resortmanager is nieuw. Als ik zeg dat ik hier ooit duikstage heb gelopen wordt ik welkom terug geheten en krijgen we een bamboehuisje aan het strand toegewezen.

De volgende dag is er uiteraard ruimte voor een paar duikjes. En wat voor, want als ik een ding nog goed weet zijn het de wereldklasse duiken voor de kust van Apo island, even verderop. Die trip wordt niet elke dag gemaakt maar vandaag is er genoeg animo en we kunnen mee. Dat is uitstekend nieuws en rond 8 uur 's ochtends zitten we op de Sundancer, de boot van het resort richting Apo Island. Aanvankelijk werkt de scheepsmotor niet echt mee, maar na wat tieraps en WD40 lukt het uiteindelijk om de gang erin te krijgen. Het blijven de Filipijnen natuurlijk.

De eerste duiklocatie herken ik direct, Rock Point, een gigantische koraaltuin zover je kan kijken. Dit is ook het thuis van de banded sea krate, de supergiftige zeeslangen die we op de Yongala in Australie ook al tegenkwamen. Deze zijn zwart met wit gestreept en ook absoluut niet bang. Gelukkig hoeven we niets te vrezen van ze. Tijdens deze duik zien we veel koraal in een uitmuntende staat. Veel mooier dan we op Malapascua hebben gezien in ieder geval. Hier en daar spotten we ook een zeenaaktslakje en die zijn veel mooier dan hun landvariant. Zo vliegt het uur om. Voor de tweede duik vraagt de divemaster waar we zin in hebben. Ik weet nog dat er een zeer heftige stromingsduik op Apo island bestaat. Deze staat ook wel bekend als 'de wasmachine' en daar heb ik erg veel zin in. Stromingsduiken is, als je het een beetje kunt, net onderwatervliegeren. Armpjes wijd en vliegen over de riffen, heerlijk. We springen het water weer in en ik ben enigszins teleurgesteld als de stroming nagenoeg nihil blijkt. Marlon is daar wel weer blij mee. Toch zien we enorm veel vis tijdens deze duik en ook een enorme hengelaarsvis komt voorbij.

Na deze duik blijkt dat we door de motorproblemen vanochtend teveel tijd kwijt zijn geraakt om nog een derde duik op Apo te maken. In plaats daarvan wordt ons gevraagd of we voor de kust van het duikcentrum een zogeheten muckdive willen maken. Muck betekent modder, maar er wordt een zwarte zandbodem mee bedoeld. Dat lijkt saai, maar daar is als je goed genoeg kijkt genoeg leven te vinden. De dieren daar hebben geen bescherming van een rif dus hebben vaak alternatieve manieren gevonden om zich te camoufleren. Direct denk ik aan een van mijn favoriete onderwaterbewoners, die zich onder juist deze contities thuis voelt. Jahoor, dat willen we! Onder het genot van lunch aan boord pruttelen we de weg terug van Apo naar de kust van Dauin.

De derde duik van de dag is dus op zwart zand, op een plek waar ik al een paar keer eerder ben geweest, Bonnetts Corner. Dit is de thuishaven voor.....de prachtsepia a.k.a. de Flamboyant cuttlefish. Dit is echt een juweeltje om tegen te mogen komen, want kleurrijker dan dit is er bijna niet. Van nature zijn de kleine sepia's exact dezelfde kleur als het zand waar ze op zitten. Maar wanneer ze zich betrapt voelen zetten ze hun kleuren aan. En deze sepia kan met zijn huid elke mogelijke kleur maken en veranderen. Het zijn net zwemmende plasmaschermpjes en ik hoop dan ook dat we er eentje tegen gaan komen.

Nou, dan duurde niet lang! Na 10 minuten duiken zien we een oude kapotte fles op de bodem liggen met een raar rotsje ernaast. Die laatste bleek een prachtsepia, nog in schutkleur. Al snel zien we waarom hij/zij precies daar zit. De fles is gevuld met witte zakjes, sepia-eitjes! Het openen van je eigen hand richting de inktvis is genoeg om het schouwspel te starten. Zijn tentakeltjes worden dan afwisselend knalgeel en knalroze terwijl het achterlijf een soort bewegend LSD patroon laat zien. Heul gaaf! Even verderop zien we een verre neef van de sepia, een octopus, verscholen in het zand zitten. Weer even later nog eentje, en onze gids spot zelfs een mini-baby-steenvisje (een van de meest giftige vissen ter wereld). Hij gaat lekker! Hier knalt onze duiktijd ruim over het uur heen en verbazen we ons over hoeveel er in het zand te vinden is. Je moet wel even zoeken, want echt duidelijk spotten is het allemaal niet.

's avonds proberen we een Filipijns voorgerecht wat ik nog ken uit mijn tijd hier: Kinilaw. Een Filipijnse variant op Cheviche en erg goed te eten. De volgende dag doen we nog een duikje voor de kust, maar zitten we er beide beduidend minder lekker in. Hoort er ook bij en daarop besluiten we de tweede duik van de dag te cancellen en lekker bij het zwembad te gaan chillen. Het is hier midden op de dag zo vreselijk benauwd heet dat zwemmen de enige optie is om nog een beetje af te koelen. Dan kom ik een oude bekende tegen, Berlinda. Zij was in de tijd dat ik hier stage liep de huisduikinstructrice en ze blijkt hier dus nog steeds te werken, hetzij in een andere rol. Altijd leuk om even bij te praten.

Die nacht wordt ik om vier uur wakker van een raar geluid. Ons bamboe huisje schud op zijn grondvesten, het is net of er iemand op onze veranda staat te springen. Heel even denk ik dat dat ook zo is, maar verder hoor ik niets. Vreemd, maar ik weet weer in slaap te vallen. De volgende ochtend aan het ontbijt vraagt de dame van de bediening of we ook wakker zijn geworden van de aardbeving vannacht.......ehhmmmm...ja dus. Hoort er allemaal bij hier, gelukkig was het geen enorme zware beving.

Die middag checken we uit en nemen we wederom een tricycle naar de haven van Dumaguete. Deze keer nemen we de boot naar het vlakbijgelegen eiland Siquijor. Dit eiland zou een oase van rust hebben en daar zijn we best een beetje aan toe.....