Een duikavontuur met een staartje

Zeven jaar geleden kwam ik door een avontuurlijke suggestie van een reisbureau op een Filipijns duikeiland terecht, Malapascua. Op deze tropische bestemming bestaat een vrij uitzonderlijke kans voor duikers om met voshaaien te duiken. Deze haaiensoort komt overal ter wereld voor, maar op een dusdanige diepte dat een ontmoeting onderwater vrijwel uitgesloten is. Behalve hier, waar er zich vlak voor het eiland een zogeheten cleaning station bevindt. De haaien jagen 's nachts en komen vroeg in de ochtend naar ondieper water om zich door honderden kleine visjes schoon te laten knabbelen. Een soort wasstraat inclusief tandenstookservice dus. Voshaaien jagen met hun uitzonderlijk lange staart. Door zichzelf razendsnel in een school vissen te katapulteren, gebruiken ze de staart om prooi naar de eeuwige koraalriffen mee te slaan. Vissen ja, gelukkig geen duikers.

Tijdens deze reis in 2012 raakte ik aan de praat met de Braziliaanse Roberto, een medetoerist die met zijn vrouw ook kwam om te duiken met de voshaaien. Het gesprek verliep soepel, we deelden immers dezelfde passie. Dankzij Facebook bleven we ook na de reis in contact.

Terug naar onze eigen reis, inmiddels ook in de Filipijnen. Vanaf het vliegveld heb ik een taxi geregeld die ons naar de haven zal brengen. Toch moeten we even wachten op een derde passagier. Ik leg aan Marlon uit dat we zo de taxikosten door drie kunnen delen dus dat scheelt weer. Als we op het vliegveld staan te wachten komt daar ineens Roberto aanlopen. Voor mij geen verrassing, want ik had dit bezoekje al maanden van tevoren met hem besproken. Voor Marlon was de verrassing iets groter (zij hadden elkaar al wel eerder ontmoet hoor) omdat ik haar niets had gezegd. Roberto is gelukkig iemand die je er prima bij kunt hebben en hij zal ons voor drie dagen op Malapascua gaan vergezellen. En voor mij voelt dat als een reunie.

In de 3,5 uur in de taxi kletsen we uiteraard bij. Roberto en ik hebben genoeg herinneringen van het duiken op het eiland en we zijn natuurlijk benieuwd wat we deze keer gaan meemaken. De verhalen zullen altijd wel iets zijn geromantiseerd in de afgelopen zeven jaar. Als we vanaf de ferry het eiland al zien liggen roept dat in ieder geval de eerste goede herinnering al weer op. Een parelwit strand waar de vele duikresorts allemaal een plekje aan het water hebben bemachtigd. Eenmaal op ons resort worden we welkom geheten door een vrij internationale staf. De eigenaren zijn Engels en het personeel komt uit alle uithoeken van de wereld. We hebben een prima kamer en ook het duikcentrum van het resort ziet er erg goed georganiseerd uit. Roberto en ik schrijven ons direct in voor de voshaaienduik de volgende dag. Dat is een vroegertje weten we allebei nog. Marlon besluit de wekker op vakantie nog even te negeren en dat is natuurlijk helemaal prima. We drinken een San Miguel biertje, het huisbier van de Filipijnen, om de boel nog even te vieren en gaan vroeg naar bed.

De volgende ochtend gaat mijn wekker om kwart over vier. Gelukkig voor een goede reden. Nog slaapdronken poets ik snel mijn tanden en pak mijn duikspullen. Het is nog donker als ik me bij het kleine groepje voeg wat al bij de receptie staat te wachten. De haaienduik is niet voor mietjes, om meerdere redenen. Dan stappen we op de boot die ons naar Monad Shoal zal brengen, zoals de lokalen de duiklocatie noemen waar de Tresher Sharks zich, hopelijk, zullen bevinden. Want garanties zijn er niet in de duikelarij.

Op de boot ben ik nog steeds niet echt wakker en is het stil. Het enige lawaai is het gepruttel van de afgeragde vrachtwagenmotor die hier als scheepsmotor dienst doet. Na twintig minuten varen zijn we er. Midden op de open zee legt de bootsman een touw aan een boei. Was het hier ja? Het is inmiddels vijf uur in de ochtend als we de duikspullen aantrekken. En dat voelt best raar. Met mijn vinnen aan schuifel ik naar de voorkant van de boot om de sprong in het water te gaan maken. Ik bereid me voor op een koude schok die me direct wakker zal maken. Als ik met mijn benen het water raak valt die behoorlijk mee. Met 31 graden is het zeewater hier namelijk bijna letterlijk pislauw. Toch maakt het me wakker. Langzaam dalen we af aan de ankerlijn van de boot.

De bodem is hier vulkanisch en dus vrij rotsachtig. Hier en daar zit een stukje koraal waar wat poetsvisjes al klaar hangen. Op uieindelijk 26 meter bereiken we de bodem en zweven we naar een stuk afgrond die nog verder naar beneden loopt. Door nu horizontaal in de verte te kijken ontstaat er een soort gigantisch blauw bioscoopdoek. En daarmee is het wachten op de hoofdrolspelers van vanochtend. Voshaaien zijn best schuwe beestjes. Bij plotselinge bewegingen of lichtflitsen draaien ze direct weer om. De flitsers van de camera's moeten daarom uit blijven. Dan zien we een zwarte schim vanuit de verte opdoemen. Zou het? Het voordeel van dit type haaien is dat hun contour onmiskenbaar is. Dan zien we duidelijk de staart als een enorme hockeystick dichterbij komen. De drie meter lange voshaai komt onze kant op zwemmen en de ademhaling stokt zelfs even om maar niet te veel bellen te produceren. Dan zien we ook de grote gitzwarte ogen die vrij vooraan in de kop liggen. Wat een mooi dier. Zeer gracieus zwemt de haai een rondje om daarna weer terug te keren, toevallig weer onze kant op. Nu is het de beurt aan de poetsvisjes, die zonder enige angst de bek van de haai inzwemmen en druk tussen zijn tanden aan de slag gaan. Dan komt er een tweede voshaai kijken die ons tot zo'n drie meter afstand benaderd. Deze is duidelijk niet bang en daarop besluit ik de videofunctie van de onderwatercamera eens uit te proberen (zie video's op het blog).

Vanwege de best aardige diepte kunnen we niet zo heel lang beneden blijven. Dat is niet zo erg. Na 35 minuten hangen we weer aan de ankerlijn voor onze veiligheidsstop. Daarna ademen we weer de lucht aan de oppervlakte. Topduik! Rond 7:00 zijn we weer terug op het resort en zijn we wakkerder dan ooit. Het ontbijt gaat er dan ook goed in. Later die dag doen we nog twee duiken op locaties rond het eiland. 's Avonds vieren we de indrukken met onze goede vriend San Miguel.

Het eilandleven bevalt ons goed. Beetje duiken, beetje chillen, happie hier, drankje daar. Ook ondernemen we nog twee dagtripjes naar twee andere eilanden. En ook daar duikt het lekker. We herhalen zelfs de haaienduik nog een keer, maar de volle maan gooit roet in het water. Het zicht is daarop waardeloos en het blijft slechts bij schimmen. Dat hoort er ook bij.

De vier dagen Malapascua vliegen om en voor we het weten zitten we weer op de ferry naar het vasteland. Daar staat onze 'vaste' taxichauffeur ons weer op te wachten om ons terug te brengen naar Cebu. Op de luchthaven nemen we afscheid van Roberto en charteren we onze chauffeur ook even voor onze volgende bestemming, Moalboal.