Neppers in het Krokopark

Vanaf nu hebben we nog twee dagen om op Australische bodem te spenderen. Cairns ligt slechts op 45 minuten rijden, dus daar hebben we geen twee dagen voor nodig. We ondekken dat we iets nog niet hebben gedaan wat we thuis nog wel regelmatig doen. Nee, niet dat. Ik heb het over knap uit eten. Dat ligt overigens geheel aan het feit dat ons avondprogramma zich tot nu toe op vrij uitgestorven campings afspelen. En zelfs als we al buren hebben zitten die na zonsondergang de ganse tijd binnen in hun caravan televisie te kijken. Wij snappen er niets van, want kamperen is bij ons onlosmakelijk verbonden met tot laat buiten (kunnen) zitten. Het lokale muggenbestand steunt deze instelling in ieder geval wel volledig.

Even ten noorden van Cairns zijn wat bekende stranden met een vrij hoge concentratie uitgaansgelegenheden. Daar zit vast een goed restaurant bij. Als we de LP erop naslaan zien we zelfs een oesterbar voorbij komen. Prima. Pal naast de oesterbar zit een kleine camping, dus opgeteld hebben we zowel een avondprogramma als een slaapplaats vlak boven onze eindbestemming Cairns. Maar dan. Dan moet je dus ook even kijken of er op de route daar naartoe nog iets qua daginvulling te doen is. De wegen naar Cairns zijn gelimiteerd tot een enkele, dus we kijken wat we op de route nog voor interessante stops kunnen vinden.

Nou waren we natuurlijk van de Australiers gewend dat ze overal wel iets aanbieden, maar dit aanbod viel een beetje tegen. Totdat we ontdekken dat Hartley's Crocodile Adventures op onze route ligt. Een of ander krokodillenpark?

Goed, we hebben tot nu toe alle vormen van dierentuinen met een reden een beetje vermeden. Bovendien waren onze escapades om bijzondere dieren in het wild tegen te komen best vermakelijk. Krokodillen hebben we nog niet gezien hier, dus weetjewat? Let's do it. Kom maar op met die horde toeristen.

Niet veel later rijden we de parkeerplaats op van het park. Hartleys blijkt zowel een krokodillenfarm als een dierentuin. Je kunt nou eenmaal niet oneindig deze dieren kweken en tentoonstellen. Het is dus in de eerste plaats een product. Als we bij de kassa twee kaartjes halen, krijgen we een aantal opeenvolgende showtijden mee. We kunnen nog net mee met de tour door de farm zelf. Als we een hekje zijn gepasseerd zien we inderdaad al een groepje mensen op een soort tribune naar een medewerker luisteren. Op de achtergrond bevinden zich enkele betonnen bakken met een hele kudde kroko's. De medewerker vertelt dat de krokodillen hier worden gefokt voor voornamelijk hun leer. Dit soort leer is namelijk een van de taaiste soorten. Toch wordt niet alleen de huid gebruikt, het vlees wordt ook gebruikt voor consumptie. "En als u dat wilt proberen, dan serveert ons restaurant verschillende bereidingen". Voelt u het vlaggetje al omhoog gaan? We hebben dus ook gelijk een lunchsuggestie en gelukkig heb ik een vrouw mee die dit soort dingen ook wel aandurft. Dan pakt de medewerker een klein levend krokodilletje uit een bak om te tonen. Voor het gemak zit zijn bek met een stukje tape dichtgeplakt. Is ook wel begrijpelijk met zoveel kindervingertjes die het beestje best even aan willen raken. Na de uitleg worden we gelijk naar de boottocht gestuurd. Hier ga je met een stuk of wat bezoekers in een bootje, wat vervolgens een brede sloot door het oerwoud in vaart. Het ziet er best natuurlijk uit, maar dat is het uiteraard niet. In dit gebiedje zijn er een aantal krokodillen uitgezet. En om die ietwat nieuwsgierig te krijgen hangt de kaptein al snel een kippenpoot aan een paal over de reling.

Daar komen gelijk wat oogjes opaf. Na een paar keer plagen zijn de kroko's wat serieuzer en gebruiken hun krachtige staart om zich een stukje uit het water te stuwen. Dat levert natuurlijk de verwachte oohh's en ahhh's op van het publiek. Ook onze Braziliaanse buurvrouw in het bootje kan haar enthousiasme niet bedwingen en ook haar overduidelijke siliconenborsten schudden het zo zonder bh uit van plezier. Gelukkig zit ze naast Marlon en weldra bijna bij diezelfde Marlon op schoot. Elke getrouwde man kent de blik die je vrouw je dan geeft. Als er wat krokodillen hun trucje hebben gedaan wijst de kapitein ons ook op enorme roofvogel die even verderop in de boom zit. Een witbuikarend, zo blijkt. Ook die zit hier niet voor de toeristen, want een stukje kip op een boomstronkje later suist de roofvogel met een duikvlucht voorbij. Dan zijn we weer terug aan de kant. Zo, even rust.

Niet dus, want aansluitend is de voershow. Hier is een soort arena met tribunes voor gebouwd, even verderop. Er liggen al wat krokodillen klaar dus zij weten waarschijnlijk beter wat er gaat gebeuren dan wij. Een jonge parkranger doet een headseat om en heet ons welkom. Hij vertelt over de 24 krokodillen die in dit stukje zitten. Er blijkt een zeer strenge rangorde te zijn en de reptielen zijn niet bang om die en plein publique nog even duidelijk de maken. Zodra er een wat kleinere krokodil op het plekje van een wat grotere dreigt te gaan zitten is het gelijk hommeles. Dan komt het vlees tevoorschijn. Elk reptiel kiest nu een tactische plek en krijgt na wat plagen een stuk vlees of vis. Best nog wel iets van vermakelijk.

Daarna krijgen we eindelijk zelf de vrije hand, of beter gezegd de vrije voeten. Het park heeft naast krokodillen ook slangen, hagedissen, koala's, wombats en noem het hele lokale lokale dierenbestand maar op. In de verblijven is het zoeken naar de dieren natuurlijk geen sport. Dan komen we wederom een oude bekende tegen in het casuarissenverblijf. Ook hier was het niet echt zoeken en liepen de vogels gewoon direct aan de andere kant van het hek. Hoewel we ze op deze manier beter konden bekijken dan ooit, zat er toch een ietwat treurig randje aan de ervaring. Zeker als we het vergelijken met ons avontuur in Etty bay. Er stond een emmertje in het hok met kant-en-klaar geschilde en gesneden stukjes fruit. Ook wel weer treurig als je het prachtige verhaal van de casuarispruim eenmaal kent.

Het park is verder schitterend aangelegd en de dieren zien er goed en gezond uit. We vermaken ons dan ook verder prima. Rond de klok van 13:00 is het tijd voor lunch. Herinnert u zich dat vlaggetje nog? Ik bestel zelf een krokodillenburger, terwijl Marlon zich aan de Teriyaki van krokodil waagt. En dan zitten we op de steiger aan het water (met uiteraard een groot hek ertussen). Terwijl er een grote krokodil rustig langs komt zwemmen neem ik een hap. En die valt niets tegen. Het vlees heeft een wat meer elastische structuur dan kip maar komt niet tot taai zijn. Het is best goed te doen eigenlijk. Ook de gedachte dat krokodillen zelf ook krokodil eten maakt het langskomende exemplaar niet bezwaarlijk. Na de lunch hebben we wel weer genoeg gezien en gaan we weer terug naar de camper. Vanaf daar is het slechts een klein stukje rijden naar Palm Cove beach, even ten noorden van Cairns. Daar vinden we een prima plekje op de camping, pal aan het strand. Dit zal ons laatste nachtje in de camper worden en daar hebben we gemengde gevoelens bij. Het busje heeft ons de afgelopen maand veel vrijheid en avonturen geboden, maar echt lekker hebben we er nooit in kunnen slapen. Het zij zo. Om de laatste avond te vieren wordt er gedoucht, gaan de mooie kleertjes aan en gaat de make-up tas open. En ook Marlon maakte zich op haar manier klaar voor een avondje uit......(haha!)

We kwamen eerder op de dag al tot de ondekking dat in de oesterbar waar we zo'n zin in hadden zowel de oesters als de deuren permanent waren gesloten. Balen. We besluiten dan maar de goede oude 'lukraak' techniek toe te passen. Als we over het paadje langs het strand lopen zien we al veel hotels, barretjes en restaurantjes. Deze concentratie hebben we nog niet eerder zo meegemaakt en het doet haast een beetje mediterraans aan. Bij elk restaurant wat er een beetje goed uit ziet kijken we even op de kaart die fel verlicht buiten staat. Zo komen we ook langs restaurant Vevo en dat zag er erg goed uit. Toch lopen we nog even verder en komen langs een andere kanshebber. Hier is nog een tafeltje pal aan de straatkant vrij en dat ziet er gezellig uit. Als we eenmaal zitten kijken we op de menukaart wat we willen drinken en eten. Als dat is besloten is het wachten op de bediening om de bestelling op te nemen. We tellen vier bezette tafeltjes en vier stafleden. Dat moet goedkomen.

Na 20 minuten compleet genegeerd te zijn door het personeel zijn we weer weggelopen. Oh, men deed van alles hoor, alle lege tafeltjes om ons heen zijn gepoetst, nieuw bestek erop en uiteraard alle waterflessen bijgevuld. Maar niemand die onze aanwezigheid ookmaar iets bevestigde. Zo hadden we onze bonte avond niet gepland, dus toedeledokie. Ik denk ook dat niemand het door heeft gehad dat we weg zijn gegaan. Vijf minuten laten krijgen we bij Vevo een heel hartelijk welkom. Glimlachje hier, grapje daar, zo moeilijk is dat niet. Als we zien dat er oesters op de kaart staan is het feest compleet. Heerlijk gegeten en gedronken, pal aan het strand. Met volle buiken lopen we het stukje weer terug richting de camping. Dan zien we ook het gigantische kwallennet wat ze hier op het strand hebben gemaakt. Een enorme stellage die een stuk zee afbakent. Zal gerust effectief zijn, maar gezellig is anders. Inmiddels is het ver over onze regulier Australische bedtijd en om 22:05 vallen we voor de laatste keer in de camper in slaap.