Kijkdaaris!

Afrika heeft een big five; vijf unieke dieren die het continent tekenen. Australië heeft niet echt een big five, maar wel meerdere nummer een posities. Meest giftige spin ter wereld? De tunnelwebspin (check!). Meest giftige slang ter wereld? Taipan (geen check, maar da's helemaal ok wat ons betreft). Maar dan? Dan zijn er nog wat vreemde vogels. Het vogelbekdier bijvoorbeeld, maar ook de Casuaris. De wat? De Casuaris is een loopvogel, verwant aan de emoe en de struisvogel. Hij komt voor in het stuk Australië wat we vanaf nu zullen betreden. En net als met de Koala vertikken we het om naar een dierentuin te gaan om er eentje te spotten. Voor zover je dat spotten kunt noemen natuurlijk. Daarom zijn we op een missie om de Casuaris, in het wild, tegen te komen. Het zijn prachtige vleugelloze zwarte vogels met een uitzonderlijk gekleurde kop. Kom maar op dus!

Mission Beach zou het volgende hoogtepunt moeten zijn op onze route. Een tropisch strandplaatsje 'waar genoeg te doen is', volgens de Lonely Planet. En, Casuaristerritorium! Als we vanaf de snelweg de afslag naar Mission Beach nemen, worden we daar dan ook met een knalgeel bord op geattendeerd. Aan beide kanten van de weg is dichte bebossing en daar zouden ze moeten zitten. Er zou er regelmatig eentje oversteken en ergens hopen we natuurlijk dat dat gebeurt. Overigens, Casuarissen zijn geen lieverdjes. Helemaal met jongen kunnen ze flink van zich af klauwen. De gehele weg naar de kust zitten we allebei zwaar geconcentreerd om ons heen te kijken of we wat kunnen zien. Helaas.

Als we aankomen bij het caravanpark en de autodeuren open doen is ook duidelijk dat we nu echt het tropische deel van Australië hebben bereikt. Alsof er een klamme handdoek in je gezicht wordt gepropt dus. Bij de receptioniste vragen we eerst waar we een Casuaris in het wild kunnen spotten. Iets met prioriteiten denk ik. "Vanochtend zat er eentje langs de weg hier naartoe!" vertelt ze triomfantelijk. Niets gezien. Onze volgende vraag of er nog plek is voor een nachtje is haast retorisch. Het is overduidelijk dat we in het laagseizoen zitten. Een ramvolle camping is natuurlijk niet wat we willen, maar een uitgestorven grasvlakte is nou ook niet echt gezellig. Vooruit maar, het is maar voor een nachtje.

Als we eenmaal staan, vindt Marlon het hoog tijd om het beddengoed eens door de wasstraat te halen. De aanwezige wasmachines en drogers zien eruit alsof ze dat klusje prima kunnen klaren. Na een wasbeurt blijkt de wasmachine niet te hebben gecentrifugeerd. Na een beklag bij de receptie mogen we dan maar gratis de droger proberen. Ook die deed niet veel, waarna we uit eigen zak nog maar een droogbeurtje hebben bijgekocht. Misschien moet je hier de was ook linksom in de droger doen ofzo, maar onze complete collectie bedlinnen was door het gehele was/drogerpark niet droog te krijgen. Bah. Door het geklungel zijn we laat voor de lunch. Geeft niets, snel het bruisende centrum van Mission Beach in voor de 'beste fish&chips in town'. Kom maar door! Als we de aangegeven twintig minuten hebben gelopen naar het restaurantje, komen we voor een dichte deur te staan. Geen idee waarom, maar dicht dus. Ook de naastliggende opties zijn gesloten. Dan maar even verder kijken. Vervolgens komen we erachter dat er in Mission Beach bar weinig te doen is. Het enige waar we echt niet om heen kunnen is de luchtvochtigheid. Gelukkig is wel een supermarkt en met de gekochte waar maken we bij de camper een prima broodje kip. Ondertussen hangt het beddengoed uit te druipen op de ouderwetse waslijn en zoeken we naar alternatieven waar we vanavond onder kunnen slapen. De sfeer is wat bedroevend die dag, en dat is best raar op reis. Toch hoort ook dat erbij als je zo lang weg bent. Uiteindelijk hebben we een laken nogwel ietwat droog kunnen krijgen en daaronder zijn we vroeg gaan slapen. Rare dag, misschien een te hoge verwachting?

De volgende morgen zijn we gelukkig bijzonder gemotiveerd. Om hier weer te vertrekken welteverstaan. We pakken het hele zooitje weer in en volgens de planning zouden we de kustlijn verder moeten volgen naar Port Douglas. Dat is 3,5 uur rijden en in de auto is het stil als we beginnen aan deze intentie. Als eerst is er wederom de terugweg door het Casuaristerritorium. Zou het ons vandaag wel lukken? We kunnen best een succesje gebruiken. Na wederom 12,5 km supergeconcentreerd rijden worden we helaas niet beloond voor onze volhardendheid. Geen spoor van het bestaan van een gevederde verschijning, die nu haast mythische vormen aan begint te nemen. Wat een kutvogel.

Eenmaal weer op de snelweg (saai!!!) rijden we wederom langs gigantische velden met suikerriet. Dat is hier echt een business, want werkelijk overal zie je de groene sprieten wapperen. Er is zelfs een heel railnetwerk aangelegd om het riet per trein te vervoeren. We concluderen dat we eigenlijk niets van suikerriet weten en promt rijden we langs een billboard waarop de afslag naar het suikerrietmuseum wordt aangegeven. Stond niet op de planning, maar weetjewat? We zijn wel toe aan een zoet verhaaltje, dus de ruitenwissers gaan aan en we nemen de afslag.

In het suikerrietmuseum worden we meegenomen in een stukje Australische historie. Over het klimaat wat hier ideaal is voor de grassoort en de vele toepassingen van het eindproduct. Maar ook over de manier van planten en oogsten. Er staan wat machines tentoongesteld en er zijn zelfs DVD's te koop met de filmpjes die ze er vertonen. Niet wat wij thuis nog apparaten hebben die wat met DVD's kunnen, maar het blijft historie natuurlijk. Als we klaar zijn met de tour, moeten we wederom langs de receptioniste waar we de kaartjes eerder kochten. Of we het gastenboek willen tekenen. Jahoor, kom maar op. En waar we vandaan komen. Uit Nederland en dat blijkt niet zo heel ver bij Denemarken te liggen, waar de receptioniste ooit was geboren. We raken aan de praat. Waar we naartoe gaan. Nou, de kustlijn verder naar boven volgen. Waarschijnlijk brachten we dat niet met het grootste enthousiasme ter wereld, want ze deed een andere suggestie. "Als je vanaf hier het binnenland intrekt, heb je een prachtige route langs bossen en meren. Bovendien kun je er bijzondere dieren spotten, zoals vogelbekdieren en zelfs boomkangoeroes". Bij die laatste lieten we even een stilte vallen om mogelijk ruimte te geven voor de punchline, om zeker te weten dat ze geen grapje maakte. Ok. Toen vertelden we dat we ook al op Casuarisjacht waren. "Voor Casuarissen moet je naar Etty Bay, hier vlakbij!" reageerde net zo triomfantelijk als de receptioniste in Mission Beach. Jaja.........

Vijf minuten later rijden we met gemengde gevoelens richting Etty Bay. Zou het hier dan lukken? Als we het weggetje richting het bos inslaan, zien we dezelfde gele borden staan met de waarschuwing voor overstekende exemplaren. Wederom uiterst geconcentreerd rijden we met de helft van de toegestane snelheid de weg af. Bij het minste of geringste geritsel van een takje of blaadje stop ik de wagen, maar de wind speelt spelletjes met ons. Naar wat voor kenmerken zoeken we eigenlijk? Is het een racende kip die snel oversteekt? Is het een statige grote reiger die fladdert? Geen idee toch zeg! Dan bereiken we het einde van de weg en moeten we wederom concluderen dat we er geen gezien hebben. Toch is het uitzicht op het strand en de baai best mooi. Op de uitgestorven parkeerplaats staan slechts twee auto's. Het is lunchtijd en we proberen iets te vinden wat ons daarin kan faciliteren. Helaas, ook hier worden we niet verwelkomd met open restaurantarmen. Marlon moet plassen en ik stop de auto. "Ga jij maar plassen Lon, dan parkeer ik de camper wel even naast dat gitzwarte bosje daar.......".

Toen bleek het bosje ineens te bewegen en wanneer de nek zich volledig uitstrekt, zien we duidelijk de roodblauwe kop en de helm. Dingdingding! Casuarisalarm! De WC kon ineens even wachten en met open mond zien we hoe de gracieuze vogel het strand oploopt. Veel groter dan wat we in ons hoofd hadden en met stevige poten. Wauw, wat een mooi dier. De camera gaat mee en we proberen een foto te maken. Eerst van veraf, we hebben namelijk geen idee hoe dichtbij nog verantwoord is. Dat verandert op het moment dat de vogel even stil staat op het strand. Ik kom langzaam dichterbij en ik merk hoe het beest mijn aanwezigheid duidelijk registreert, maar geen enkele interactie onderneemt. Hij komt niet dichterbij, maar doet ook geen enkele stap opzij. Een moment van een soort wederzijds begrip. Ik maak een foto en doe daarna zelf een stap achteruit. De Casuaris loopt verder over het strand en scharrelt wat in de berm van de parkeerplaats. Missie geslaagd, kleine high-five en daarmee een lichte overwinningssfeer. Die kwam ons niet slecht uit.

Daarna besluiten we om onze kustlijnintenties te verlaten, we trekken het binnenland in! Na drie keer de melding 'Probeer om te draaien' te hebben gehad, begrijpt onze Tomtom inmiddels ook dat we de plannen resoluut om hebben gegooid. De omgeving verandert van vlak naar heuvelachtig, naar bergachtig. Hier valt duidelijk een stuk meer regen dan de dorre boel die we hiervoor hebben gezien. En dat uit zich in groene weelde, en een bordje "Mungally watervallen hier rechtsaf". Prima! Even later staan we als enige pal voor de eerste waterval van de vakantie. Prachtig. De dame van het suikerrietmuseum had het ook nog over een schattig kaasboerderijtje en dat wordt onze volgende stop. De weg gaat af en toe steil omhoog en waar we langs de kust nog een klamme 29 graden voor onze kiezen en oksels kregen, is de koele berglucht een ware verademing. Even later zitten we op het terras van de Mungally Creek Dairy Farm. Hier biedt de kaasplank ons naast kaasjes ook roomkaas en andere smeerseltjes; lekker hoor! We kijken elkaar aan en we bespreken hoe welkom deze verandering in ons schema is. Ook zien we dat er in dit stukje binnenland genoeg leuks voor de komende dagen te doen is. Uiteraard willen we met het recente spottingsucces ook het vogelbekdier en de boomkangoeroe een kans geven. Als we aan het einde van de dag een camping vinden, kunnen zelfs de lange broeken worden uitgepakt. 22 graden, heerlijk. Zo ziet u maar hoe het kan lopen!