Ovide en zijn vrienden

Vannacht is het behoorlijk afgekoeld. Zo erg dat we het dekbed zelfs nodig hadden. Hoewel we nu best gewend zijn aan het slapen in de camper, komt het er van bijslapen niet echt van. We draaien dus minimale hak-over-de-sloot nachtjes en hebben daar geen aanwijsbare verklaring voor. Tuurlijk, het gemis van een Auping met traagschuim en verduisterende gordijnen doet een hoop, dus anders dan thuis is het zeker. We zijn hier allebei 's nachts vaak wakker en als de zon eenmaal op is (rond 05:00) doen we verder geen oog meer dicht.

Ik schat dat het vannacht 12 graden is geweest en als de zon dan inderdaad om 05:00 op komt is dat best lekker. Vandaag zijn we zogezegd op twee missies: vogelbekdieren en boomkangoeroes. Voor de eerste rijden we vanaf onze camping slechts tien minuten naar het Tarzali Lake. Daar zou een heuse VBD-tour worden gehouden. Ik heb tijdens mijn vorige trip naar Australië in Victoria (het zuiden) ook ooit een keer zo'n tour gedaan en ik herinner me nog dat het hele schuwe beestjes waren die enkel bij zonsop- en ondergang actief waren. Fluisterend zaten Laura en ik toen in het bootje, bang om ze ook maar een decibel in de weg te leggen.

Het is inmiddels 09:00 hier en dus verre van zonsopgang. Ik waag mijn kansen. Als we een slecht aangegeven bergweggetje inslaan arriveren we bij een café waar nog niemand is. Mooi, want achter de bar zie ik het glimmende chroom van een echte Italiaanse espressomachine. Eerst maar eens een goede straffe bak om wakker te worden. Mijn lepeltje blijft nog net niet uit zichzelf rechtop staan in de dubbele espresso. Als ik die in ontvangst neem zie ik ook de glazen vitrine waar verschillende duidelijk zelfgemaakte taarten staan. De dame achter de bar legt maar al te graag uit wat er allemaal inzit en de smaakcombinaties zijn te bijzonder (o.a. vanille-rum-regenboogtaart) om niet ook twee puntjes te bestellen. We vergeten bijna waar we voor gekomen zijn!

Als we ons ook voor de Platypustour aanmelden, krijgen we twee stickers. Ehmm....plakboek? Dan blijkt dat je hier een pad naar een meertje even verderop kunt volgen en daar zou je de eierleggende zoogdieren kunnen spotten. De stickers zijn slechts om te kunnen bewijzen dat je ze niet illegaal bezoekt. "Blijf zolang je wilt" geeft de Australische Jannie van der Heijden ons nog mee. Ok, prima. We openen een hekje vlak naast het cafe en zien inderdaad een uitgesleten paadje door het grasland. Als we dat volgen komen we bij een pittoresk meertje vol met kleine drijfplanten terecht. Ik weet nog dat de Ovide's een stuk kleiner zijn dan je je aanvankelijk voorstelt. Als we eenmaal bij de waterkant staan, zien we direct aan het wateroppervlak een soort klein bevertje met een brede eendebek lekker door de drijfplanten banjeren. Nou al? Dat viel mee! Naast het meertje staat een bord met aanwijzingen. Niet schreeuwen, niet wijzen, geen paraplu opzetten. Pretty obvious stuff. Maar de eerste aanwijzing staat ietwat haaks op mijn eerdere ervaring met een VBD-tour: vooral blijven praten. Vooral blijven praten? (je naam is nog gevallen Lida). Blijkt dat deze vogelbekdieren rustig gepraat associeren met 'niets aan de hand'. Het zijn de roofdieren die muisstil zijn en daar willen we juist niet mee worden geassocieerd. Dan komt er van de andere kant van het meertje ook eentje aangeploeterd. Ze zwemmen best snel en met een donkerbruine kleur vallen ze alles behalve op.

Dit ging makkelijk! Om de zoveel tijd zien we er eentje een stukje zwemmen en daarna weer onderduiken. Ook komen we erachter dat niet wijzen nog best lastig is als je je partner wilt laten weten waar je er eentje ziet. Voor je het weet is hij weer onder. Een duidelijke foto maken blijkt daarom onbegonnen werk. Met de korte maar toch best frequente baantjes die we ze zien trekken vragen we ons af hoeveel er precies in dit meertje zouden zitten. Geen idee. Of iets van tien, of twee hele fanatieke, denken we. Na een uurtje daar houden we het voor gezien.

Weer even verderop ligt een theeplantage. Daar weten we na onze reis in Sri Lanka inmiddels alles van. Als we de parkeerplaats van het naastgelegen theehuis oprijden zien we al wat mensen hun telelenzen op een boom richten. Het zal ons toch niet gebeuren dat we nog voor onze eerste slok thee al een boomkangoeroe spotten? Ja dus. Twee kleine kangoeroe'tjes zitten hoog op een tak. Met de felle zon op de achtergrond kijkt dat niet heel erg lekker. Ook de lenzen van onze eigen camera's kunnen niet vastleggen wat we toch echt gezien hebben. Jullie zullen het dus met de verhalen moeten doen. Na twee kopjes thee verbazen we ons over twee dingen. Hoe makkelijk we de twee dieren vandaag tegen zijn gekomen en hoe moe we eigenlijk midden op de dag al zijn. Even een tandje minder dus. Australië is een geweldig land vol avontuur en prikkels. Maar die moet je wel goed managen. We besluiten daarom de rest van de dag even wat rustiger aan te doen. Een goed middel om weer een beetje te ontprikkelen is: de natuurcamping. Dat is een stukje natuur waar wat sta-plekken zijn gemaakt. Er zijn vaak WC's, maar daar houdt de luxe wel op. Geen douches, geen stroom en geen WiFi. Onze camper is redelijk zelfvoorzienend en een nachtje zonder stroom trekt onze koelkast nog wel. We zoeken een mooie natuurcamping uit die aan het Lake Tinaroo ligt. Als we daar aankomen blijken we slechts met drie gasten daar te staan. Het zonnetje schijnt en al snel wordt de reishangmat opgehangen. Zo doen we de rest van de middag en avond niets, weinig en nog minder. Als de zon eenmaal onder is, zien we de mooiste sterrenhemel tot nu toe.