Wallies, paddies en een gekke geit

Voor de verandering weer eens lekker vroeg wakker. Zonder douche en badkamer poetsen we de tanden met uitzicht over het meer. Weer eens wat anders dan je eigen spiegelbeeld. We pakken de boel in en rijden als eerst naar de Granite Gorge, een stukje ruige natuur met rotsformaties. Als we ons daar bij de receptie melden, krijgen we een kaart van het gebied en twee wandelsuggesties. We kiezen voor de korte route en de mevrouw vraagt of we ook een zakje Wallabievoer mee willen. Dat hoefde ze geen twee keer te vragen.

Even later volgen we een paadje naar de rotsen. Dat is duidelijk gemarkeerd, dus we hoeven niet heel erg op te letten. Als eerste komen we aan op Wallaby Rock. Het laat zich raden wat ons daar overkwam. Zodra de wallies ons in de gaten hebben komen ze vrolijk aangehopst. En niet zomaar natuurlijk. Wanneer ze het witte zakje zien waar het voer in zit, wordt het tafereel nog iets intiemer. Uiteraard moet ik als proefkonijn fungeren om te kijken of ze niet gevaarlijk zijn. Dat durf ik aan en niet veel later voel ik hoe ze heel zachtjes de bix van mijn hand af eten. Sommige pakken met hun klauwtjes echt je hele hand vast om te voorkomen dat je wegloopt, maar erg dwingend wordt het gelukkig niet. Nu durft mijn mede-avonturier Marlon inmiddels ook.

We vervolgen de tocht over nog meer rotsen. Af en toe horen we het geruis van water wat blijkbaar rap ergens doorheen stroomt. Dan komen we bij een klein meertje waar we volgens de kaart mochten zwemmen. Ook zouden er schildpadden zitten. Nou, dat was geen woord teveel gezegd,want als we aankomen zien we al wat neusjes boven het wateroppervlak uitsteken. En ook de schildpadden zitten niet toevallig zo dicht bij de waterkant. Als ik ook hier het witte zakje voer tevoorschijn haal, lijken de nekjes wel iets verder uit hun schildjes te komen. Ook de paddies blijken gek op de brokjes. De temperatuur begint hier al aardig op te lopen en niet geheel toevallig had ik mijn zwembroek al aangetrokken. Hoewel de spekgladde rotsen mijn entree in het water niet echt gracieus maken, koelt het wel lekker af.

We maken de route af en arriveren weer bij het beginpunt. Prima, want het wordt hier nu echt heet. Het is nu 10:00 en dat is koppiestijd. Komt mooi uit, want op onze kaart zagen we al dat er een koffiemuseum/proeverij vlakbij was, met ook chocolade. Ik mag mezelf tegenwoordig best een koffiefanaat noemen en ik ben in Australië nog niet veel teleurgesteld. Zelfs op de kleinste benzinepompjes is er erg goede koffie te krijgen. Twintig minuten later lopen we Coffeeworks binnen in Mareeba. Als we binnenkomen is de geur al onmiskenbaar. We boeken een Tasting Tour waarbij we alle smaken koffie die ze hier branden kunnen proberen. Lijkt me fantastisch! De dame loopt met ons mee naar de proefkamer. In mijn fantasie (en die is niet altijd even realistisch) zie ik al een goedlachse barista achter een koffiebar die me vraagt "Zo meneertje, waar hebben we zin in vandaag?". Als we de hoek omslaan zie ik zeker een bar, maar onbemand en ervoor een ellenlange rij met....thermoskannen.

De dame vertelt over de verschillende smaken en dat we die dan zelf uit de thermoskannen kunnen tappen. Ok, dat is iets anders dan ik in mijn hoofd had. De dame vraagt of we nog vragen hebben. Die heb ik zeker "Hoe lang zit deze koffie al in die kannen?". Ik zie de dame het antwoord dat ze waarschijnlijk van haar baas geïnstrueerd heeft gekregen met een grote glimlach vertellen. "Elke ochtend om 08:00 wordt elke pot vers gezet meneer!". Eehhmmm, ja, en het is nu 11:00? "Zit die koffie al drie uur in die pot ja?". De dame merkt duidelijk dat haar antwoord niet bevredigde. "Ja, maar dit zijn speciale thermoskannen meneer, daarin blijft de koffie vers". Nou, vooruit, we proberen het wel.

Ik kies als eerste voor een lokale brouw. Ik tap wat met het kraantje in het plastic (!) bekertje wat ik heb gekregen en neem een slok. Direct krijg ik een flashback naar een goedkoop hostel wat ik ooit in Litouwen bezocht. Daar deed men de koffie van de dag ervoor in de magnetron voordat deze in je mok belandde. Gad-ver-de-gat wat smerig. Mijn vertrouwen in het museum is met een enkele slok tot slootwaterniveau gedaald. Misschien ligt het aan de boon? Ik besluit een tweede pot te proberen. Ook daar krijgen mijn smaakpapillen de ranzige smaak van oude koffie te verduren. Het plastic bekertje maakt een dof geluid als het, met nog een slok koffie erin, de bodem van de grote prullebak raakt.

De thee is al iets beter, maar daar kwamen we niet voor natuurlijk. Ik snap niet hoe een management dit als proeverij kan verkopen. De chocolaadjes verzoenen iets, maar de nasmaak van de hele ervaring is mij te bitter. Zonder het gastenboek te tekenen zijn we direct weer vertrokken. Dan zien we op de kaart dat je ook ergens een koffieplantage kunt bezoeken. Het is inmiddels lunchtijd en dus nog geen echte koffie gehad. Even later rijden we het landgoed op van Jaques Coffee Plantation. Qua uitzicht is het hier al beter, want we hebben zicht op een gigantische plantage met koffiebomen. Het welkom is al net zo fijn en we besluiten de koffieboon vandaag een tweede kans te geven. We beginnen aan de tour en daarvoor worden we eerst een klein bioscoopzaaltje ingeleid voor een introductievideo.

Hierin leren we dat koffie ooit in Somalië is ontdekt. Daar liep een geitenhoeder op een dag in de bergen. Toen zijn geiten van een paar rode besjes hadden gegeten, veranderde hun gedrag daarna aanzienlijk. De geiten waren actiever dan ooit. Toen de dorpsoudste werd geconsulteerd, zou de duivel verantwoordelijk moeten zijn voor de mekkerende waanzin. Gekkigheid en gekke geit natuurlijk.

Even verderop in Afrika groeide Nat Jaques op als zoon van een witte koffieboer in Tanzania. Daar ontmoette hij zijn vrouw Linda, die ook uit een koffiefamilie kwam. Toen daar de politieke situatie kritiek werd, besloten ze samen hun geluk in Australië te gaan beproeven en daar een koffieplantage op te gaan zetten. In het tropische noorden van Queensland was het klimaat namelijk soortgelijk als in Tanzania. Al snel stonden er 25.000 koffiestruikjes op een gepacht stuk land. Omdat de arbeidskrachten in Australië niet zo goedkoop waren als in Afrika, ontwierp Nat de eerste oogstmachine. Die had wat kinderziektes, maar uiteindelijk werden er redelijke oogsten mee binnengehaald. Het stel had de kennis en ervaring met het verbouwen van koffie succesvol naar Australische bodem kunnen vertalen.

Toen de economische recessie in Australië begon, klom het rentepercentage van de banken naar 22%. Dat was niet te doen voor het bedrijf en een faillissement zorgde ervoor dat zij niet meer op de gepachte grond mochten komen. Ze waren terug naar de situatie waarmee ze Australië ooit binnenkwamen, met helemaal niets. Vier jaar later bleek hun ervaring genoeg te zijn om investeerders aan te trekken om wederom een koffieplantage te kunnen beginnen. Dit keer met eigen grond. Nu werden er 50.000 plantjes vanuit zaadjes opgekweekt en geplant. Ze gingen als kool. In 1996 kreeg Queensland te maken met een soort fruitvlieg die de Papaya-oogst bedreigde. De regering besloot om alle fruitbomen in de deelstaat daarop met pesticiden te behandelen. Ook de koffiebomen, hoewel er bekend was dat deze vliegen niet op koffiebessen afkwamen. De boeren hadden geen keus en zagen met lede ogen aan hoe hun gewassen door de regering werd behandeld. Tien keer welteverstaan. In reactie lieten alle koffiebomen hun bladeren vallen en stierven binnen twee weken af. 50.000 bomen dood en de grond vol gif. De regering bood geen enkele compensatie. Voor de derde keer waren de eigenaren terug bij af.

Toch hielden ze vol en kwamen met een nieuw plan. De huidige plantage werd volledig afgebrand en men begon opnieuw. Deze keer zonder tegenslagen van buitenaf, want dit zijn dezelfde bomen als we vandaag te zien krijgen. Wat een verhaal!

Na de video mogen we even bij de oogstmachines kijken en natuurlijk bij de bomen zelf. Daarna is er lunch in het restaurant en eet ik voor het eerst Barramundi. Heer-lijk. Het toetje bestaat uit een proeverijtje van koffielikeuren die men hier maakt. Beetje Baileys/Kahlua achtig. Als grande finale is er dan...koffie! En wat voor. Mijn dubbele espresso glijdt als een kruidige turboboost over de tong en het schuim op de cappuchino van Marlon is zo stevig dat je er bijna op kunt gaan staan. Hèhè, dit geeft het heilige boontje tenminste een podium!

Na deze ervaring rijden we naar de plek waar we gaan overnachten: Feathers and Friends. Beetje in the middle of knowhere en een campingconcept wat we nog niet eerder hebben gezien. Camping is misschien niet het goede woord. Dit oudere stel heeft een gigantische tropische (achter)tuin. Daar mag je staan waar je wil. Er is geen warm water, maar wel een zwembad en brandschone WC's. Ook zou het hier 's avonds stikken van de wilde dieren. Dat willen we meemaken natuurlijk!