Saldo niet toereikend

Om 03:00 wederom klaarwakker en niet meer geslapen. Het zij zo. Wel mooi de tijd om na te denken over de volgende bestemming. Tijdens mijn vorige reis naar Australie (verwend, ik weet het) bracht ik een bezoek aan de Hunter Valley, een gebied vol wijngaarden net boven Sydney. Die ervaring is me goed bijgebleven, dus graag meer van zoiets. Met zeeën van tijd voorat de wekker gaat, verken ik de mogelijkheden van wijntours op onze route. Want, ik weet ook nog dat het wjinproeftempo er destijds goed in zat, dus zelf rijden is geen optie. Ik ontdek dat er even ten zuiden van Brisbane een wijngebied ligt, de Granite Belt, en dat lijkt me wel wat. Maar eerst is er de volgende stap in onze reis, de camper ophalen. Die was al lang gereserveerd en aanbetaald, dus het ophalen zou een formaliteit moeten zijn, zo zou je verwachten.....

Rond 10:00 checken we uit in ons hotel, en nemen we een Uber naar de camperboer. Eenmaal daar is het zichtbaar druk op de verhuurafdeling, en de dame die ons helpt probeert zo'n beetje vijf dingen tegelijk te doen. Dan is het tijd voor ons om het papierwerk in te vullen en het resterende bedrag te betalen. Welnu, elk camperverhuurbedrijf ter wereld probeert huurders een vrij prijzige verzekering erbij te verkopen. Ouwe truc, dus wij hebben een losse verzekering bij een apart bedrijf genomen. Als gevolg stelt de verhuurder je dan voor het maximale bedrag aansprakelijk. Geen probleem, want we staan zonder probleem garant. Als ik de bekende swipe met het Raboplastic maak zegt de pinautomaat ineens 'Saldo ontoereikend'. Huh? Dan blijkt dat we een disproportioneel bedrag als borg moeten betalen, omdat we geen verzekering bij hun nemen. En dat totaal is een stuk hoger dan mijn credicardlimiet. Dat verhogen kan, maar dan moet ik eerst de Rabobank bellen (het was op dat moment 04:00 's nachts in Nederland), dus dat ging niet. Geen probleem, dan maak ik het bedrag gewoon over? Dat kon niet. Want? Het kon alleen per creditcard. Want? Omdat het alleen per creditcard kan meneer. Hmmz. Kan ik hier dan naar de bank om het te regelen? Nee, het kan alleen per creditcard meneer. Probleem.

De medewerkster vraagt of we nog een andere creditcard hebben. Nee dus. Wel twee bankpassen, maar pinnen kan hier niet. Gelukkig is er volgens haar nog een andere oplossing. We kunnen gewoon de verzekering die het verhuurbedrijf aanbiedt erbij nemen, dan hoeven we de borg niet te betalen. Een vlotte rekensom laat zien dat we dan wel 750 euro extra kwijt zijn, maar dan geen borg, zodat we dan wel de camper mee kunnen nemen. Dacht het niet, maar goede marketingpoging! Dat gaan we dus echt niet doen. Dan vraagt de mederwerkster of we misschien nog een andere creditcard bij ons hebben. Vanaf dat moment moet ik moeite doen om redelijk te blijven. Nee, die hebben we niet, en dat zei ik je net ook al!

Op dat moment zijn we op zoek naar een creditcard met een groter limiet, voor enkel de borg dat we de camper weer terug zullen brengen (want ja, die neem je natuurlijk zo mee in je handbagage naar Nederland?). Onzin. Maargoed, op zoek dus. In Nederland is het nog steeds 04:00, dus dat is niet handig. We vragen of we een creditcard van een bekende hiervoor kunnen gebruiken, en dat was geen probleem. Daarop besluiten we twee uur te wachten, en iemand van het thuisfront te contacteren. Maar twee uur wachten op een achteraf industrieterreintje in Brisbane is nou niet echt mijn definitie van vakantie vieren. Mokkend ga ik akkoord. Twee uur later hebben we de creditcardgegevens van de vader van Marlon (sorry voor het vroege uur Ruud!). Gelukkig, want het is hier inmiddels 14:00, en morgen willen we de wijntour doen op drie uur rijden van Brisbane. We gaan terug naar de verhuurder, en zetten de borg op de andere creditcard. Tenminste, dat willen we. Dan zegt de medewerker dat dat alleen kan als de eigenaar van de kaart er ook in persoon bij is. Huh? Had je dat niet twee uur eerder kunnen zeggen? Ik krijg zweethandjes, en moet mezelf rustig houden. Heel irritant als je zo tegen de regels aan loopt, terwijl je met alle liefde wilt betalen en het geld er ook voor hebt gereserveerd. Dan vraagt de medewerker of we zelf misschien nog een andere creditcard bij ons hebben waar we mee kunnen betalen. Pardon?

Vanaf dat punt zijn we niet meer redelijk. Wat een onzin. Online zoeken we op hoe je een creditcardlimiet kunt verhogen. Dat duurt een werkdag. Kak! Dan vindt Marlon een internationaal noodnummer van de bank. Nood? Mwoah, nood genoeg om de jaarlijkse servicekosten van de bank er weer een beetje uit te halen. Bellen dus. De dame aan de andere kan van de lijn is super ontspannen, en stelt wat vragen ter identifiatie. Twee minuten later heb ik een limiet op mijn creditcard waar een casino jaloers op zou zijn. Twee piepjes later hebben we de sleutel van de camper in de handen. Inmiddels is het 17:00, en moeten we nog drie uur rijden naar het wijngebied. In het donker, en dat is in Australië zeer af te raden. We zijn inmiddels zo geirriteerd dat we niet ook nog een vertraging in het programma willen oplopen, dus we gaan ervoor. Maar eerst is het tijd voor de formulierenbrigde, want dat hoort erbij. Daarna starten we eindelijk de camper, nog op het terrein van de verhuurder, en er gaat direct een rood lampje op het dashboard branden. Da's niet goed. We krijgen een andere camper mee, dus alle spullen er weer uit (mag ik u er even aan herinneren dat ik drie uur geslapen had?), wachten op een andere camper, daar alle spullen weer in, en daar weer mee wegrijden. Oh, en ook nog even alle formulieren opnieuw tekenen, omdat we een ander voertuig mee kregen!

Rond 17:30 rijden we weg. Wat een kutdag, en we moeten nu nog drie uur, aan de verkeerde kant van de weg, rijden. Om 18:00 is het hier al donker, dus dat maakt het er niet makkelijker op. Het eerste stukje Brisbane is druk en file, maar al snel zijn we de enige op de weg. Hier en daar een road-train (een megalange vrachtwagen), maar meer niet. Langs de weg zien we de reden waarom ik liever niet in het donker wil rijden: aangereden wild. Vooral veel wallabies liggen dood op of naast de weg. We zien ook wat levende, en die vinden het heerlijk om bij het vallen van de schemer pal naast de weg te staan. Domme beesten. Ik verlaag mijn snelheid tot max 80 kmh, om nog wat speelruimte te hebben, mocht er eentje de weg op springen. Zo spendeer ik werkelijk mijn allerlaatste energie tijdens de rit in het aardedonker. We komen rond 20:45 aan in Stanthorpe, midden in de wijnstreek Granite Belt. We hebben nog niet gegeten, dus we rijden ook nog even langs de supermarkt. Dan moeten we ook nog ergens neerstrijken voor de nacht, en de camping die we op het oog hadden is donker en dicht. Gelukkig zien we er nog een, waar we een plekje vinden en de motor eindelijk uit kan. Dan nog het bed nog opmaken, en dat is best een beetje puzzelen voor de eerste keer. Al snel liggen we knus in ons nieuwe huis en gaan de lichtjes, in alle mogelijke opzichten, uit. Morgenochtend beginnen we aan de wijntour. Gelukkig worden we gereden, want we kunnen beiden inmiddels wel een borrel gebruiken!