Naar de Bromo (of toch niet?)
9 september 2015 - Probolinggo, Indonesië
De volgende dag nemen we alweer afscheid van Surabaya en de trein
naar probolingo, het stadje waar vandaan de bussen gaan richtig de Bromo vulkaan (via cemoro lawang). Dat zou volgens de LP niet al te moeilijk zijn. Bij het treinstation worden we voor de verandering weer eens belaagd door taxichauffeurs, en het blijkt dat we eerst met een mini taxibusje naar de busterminal moeten. En dat is kassa, want zodra alle chauffeurs de toeristen standaard dubbel, of driedubbel naaien, kunnen ze vragen wat ze willen. Vooruit dan maar. We worden om 11:15 bij de busterminal afgezet. Daar blijkt een vriendelijke man ons maar wat graag van dienst te willen zijn, want de bus naar Bromo komt al over een halfuurtje. Dat is mazzel hebben. Dan vraagt hij uiteraard of we al accommodatie hebben en wat we daar gaan doen. En uiteraard is hetgeen wat we geboekt hebben niet echt geweldig, maar hij heeft een topdeal voor ons in de aanbieding, inclusief alle entreegelden voor de nationale parken. En ook de Ijen vulkaan zit erbij, waar we ook graag heen zouden gaan. Topdeal toch? Of niet? We zijn wat terughoudend. Ondertussen is er nog geen bus. Nee, die komt een half uur later. Oh. Vaag. Na een uur wachten klopt er toch iets niet. Dan blijkt dat we dus al een uur bij een tourburo staan te wachten op een bus die niet eens daar langskomt. Maar waar dan wel? De eigenaar houdt uiteraard voet bij stuk, en zegt dat dit toch echt het officiële busstation is. We gaan hier weg, wat een corrupte zooi! Maar dan? Aan wie vragen we het dan? Een toevallige mevrouw op de stoep lacht en wijst een willekeurige kant op, het universele gebaar wanneer een Aziaat echt niet weet waar je het over hebt. Dat schiet dus ook niet op. Verder vragen, hoe zien deze bussen eruit, en waar en hoe laat gaan ze? Een andere meneer weet raad. De bussen gaan vanaf even verderop. Maar we mogen bij hem binnen wachten, en hij legt het systeem uit. De busjes kunnen maximaal 15 personen meenemen, en vertrekken pas bij vol. Maar we hebben wederom geluk, want volgens hem staan er al 6 toeristen te wachten, dus met ons erbij gaat dat al de goede richting op. Of we interesse hebben in een tour... Nota bene dezelfde als we net aangeboden hadden gekregen, maar dan voor de helft vd prijs. Ok, ook een zwendeltje dus. Dan zien we hoe de minibusjes komende vanaf het station de toeristen verdeelt over de tourburootjes droppen (en dus helemaal niet bij de busterminal, zoals werd beloofd), voor een lekkere commissie. Ondertussen speelt iedereen het spelletje feilloos mee, en geeft iedereen willekeurige informatie, heel irritant. Als we dan uiteindelijk het busstation vinden, staan er minstens 10 busjes klaar, maar waar zijn de toeristen? We ontmoeten enkel een Nederlands meisje wat we gisteravond in de trein ook hebben ontmoet, en zij vertelt dat ze zo zal worden opgehaald door een vriendin om ook naar de Bromo te gaan. Ik vraag of ze niet nog toevallig twee plekjes over heeft, en ze zou kijken wat ze kon doen. Ondertussen is het stil....en warm! Genoeg busjes, geen bestuurders te zien, en nagenoeg geen toeristen. Hmmmmz, een uur gaat voorbij, zonder een verbetering van de situatie. Nog een uur....nog niets. Dan komt er een personenauto aan, met de vriendin van het Nederlandse meisje. Ze gaat kijken of ze ons mee kan nemen. Echter, wanneer de kofferbak open gaat, komen er ineens van alle kanten woedende mannetjes aangestormd, die in het vol Indonesisch tekeer gaan tegen de bestuurder van de auto. We snappen de strekking maar al te goed, niemand hier wil ons helpen, maar met deze actie wordt hun broodroof bezorgd, en dus boos. De bestuurder verontschuldigt zich en zegt ons dat ze ons blijkbaar niet "mag" meenemen (wat natuurlijk klinkklare onzin is, want we hebben niets geboekt, en zijn van niemand eigendom. We begrijpen de reactie toch wel een beetje, en staan vervolgens nu helemaal alleen op de terminal. We weten nu dus wel dat er genoeg chauffeurs zijn. En weer wachten we, in totaal zo'n vier uur (!). Zonder resultaat.
Gelukkig verandert dat, wanneer er eindelijk een groepje toeristen aankomt. Hieronder een belgisch stel, Michael en Deborah, waarmee het gelijk klikt. Ook een tweede belgisch stel voegt zich daarbij, en nog wat andere losse flodders. Nu zijn we met 9, en dat schiet al op. Als we Dan ook nog een chauffeur aanbieden om het 15pax totaalbedrag met 9 man te betalen, gaat er een wereld voor ons open. Hij start zijn Mitshubishi L300 bus uit het jaar 0, en al snel zijn we op pad. Tijdens de rit raken we wat aan de praat met onze medereizigers. Uiteraard wil iedereen de volgende dag vroeg uit de veren om de bromo vulkaan te beklimmen. En dit kan op zeer veel manieren. Ik heb eerder met Marlon gesproken over een jeep nemen naar de top, maar de andere reizigers blijken meer avontuurlijk en verkiezen het Lange pad te voet te bedwingen. Ik merk dat ik dit avontuur toch ook wel spannend vindt klinken, en niet veel later gaat Marlon ook overstag. En uiteraard heb je het mooiste uitzicht op de bromo vulkaan bij zonsopkomst. Dat betekent wel dat we de 3,5 uur durende tocht naar het uitzichtpunt volbracht moeten hebben voor die tijd. We besluiten om op 02:45 snachts met zn 6 en te vertrekken (wij en de twee belgische stellen). De tocht van Probolingo (waar we ondertussen he-le-maal klaar mee waren) duurt in de hobbelige bus ongeveer 2 uur, en de weg klimt behoorlijk, en daarmee daalt de temperatuur duidelijk. Ons hostel blijkt prijzig,maar brandschoon. We eten nog wat, en gaan uiteraard op tijd naar bed. We leggen alle warme kleren die we ondanks het tropische klimaat van dit land hebben meegenomen klaar, en kruipen lekker dicht tegen elkaar aan, met voor het eerst drie dekens. Op naar morgen....ehhm.....straks!
naar probolingo, het stadje waar vandaan de bussen gaan richtig de Bromo vulkaan (via cemoro lawang). Dat zou volgens de LP niet al te moeilijk zijn. Bij het treinstation worden we voor de verandering weer eens belaagd door taxichauffeurs, en het blijkt dat we eerst met een mini taxibusje naar de busterminal moeten. En dat is kassa, want zodra alle chauffeurs de toeristen standaard dubbel, of driedubbel naaien, kunnen ze vragen wat ze willen. Vooruit dan maar. We worden om 11:15 bij de busterminal afgezet. Daar blijkt een vriendelijke man ons maar wat graag van dienst te willen zijn, want de bus naar Bromo komt al over een halfuurtje. Dat is mazzel hebben. Dan vraagt hij uiteraard of we al accommodatie hebben en wat we daar gaan doen. En uiteraard is hetgeen wat we geboekt hebben niet echt geweldig, maar hij heeft een topdeal voor ons in de aanbieding, inclusief alle entreegelden voor de nationale parken. En ook de Ijen vulkaan zit erbij, waar we ook graag heen zouden gaan. Topdeal toch? Of niet? We zijn wat terughoudend. Ondertussen is er nog geen bus. Nee, die komt een half uur later. Oh. Vaag. Na een uur wachten klopt er toch iets niet. Dan blijkt dat we dus al een uur bij een tourburo staan te wachten op een bus die niet eens daar langskomt. Maar waar dan wel? De eigenaar houdt uiteraard voet bij stuk, en zegt dat dit toch echt het officiële busstation is. We gaan hier weg, wat een corrupte zooi! Maar dan? Aan wie vragen we het dan? Een toevallige mevrouw op de stoep lacht en wijst een willekeurige kant op, het universele gebaar wanneer een Aziaat echt niet weet waar je het over hebt. Dat schiet dus ook niet op. Verder vragen, hoe zien deze bussen eruit, en waar en hoe laat gaan ze? Een andere meneer weet raad. De bussen gaan vanaf even verderop. Maar we mogen bij hem binnen wachten, en hij legt het systeem uit. De busjes kunnen maximaal 15 personen meenemen, en vertrekken pas bij vol. Maar we hebben wederom geluk, want volgens hem staan er al 6 toeristen te wachten, dus met ons erbij gaat dat al de goede richting op. Of we interesse hebben in een tour... Nota bene dezelfde als we net aangeboden hadden gekregen, maar dan voor de helft vd prijs. Ok, ook een zwendeltje dus. Dan zien we hoe de minibusjes komende vanaf het station de toeristen verdeelt over de tourburootjes droppen (en dus helemaal niet bij de busterminal, zoals werd beloofd), voor een lekkere commissie. Ondertussen speelt iedereen het spelletje feilloos mee, en geeft iedereen willekeurige informatie, heel irritant. Als we dan uiteindelijk het busstation vinden, staan er minstens 10 busjes klaar, maar waar zijn de toeristen? We ontmoeten enkel een Nederlands meisje wat we gisteravond in de trein ook hebben ontmoet, en zij vertelt dat ze zo zal worden opgehaald door een vriendin om ook naar de Bromo te gaan. Ik vraag of ze niet nog toevallig twee plekjes over heeft, en ze zou kijken wat ze kon doen. Ondertussen is het stil....en warm! Genoeg busjes, geen bestuurders te zien, en nagenoeg geen toeristen. Hmmmmz, een uur gaat voorbij, zonder een verbetering van de situatie. Nog een uur....nog niets. Dan komt er een personenauto aan, met de vriendin van het Nederlandse meisje. Ze gaat kijken of ze ons mee kan nemen. Echter, wanneer de kofferbak open gaat, komen er ineens van alle kanten woedende mannetjes aangestormd, die in het vol Indonesisch tekeer gaan tegen de bestuurder van de auto. We snappen de strekking maar al te goed, niemand hier wil ons helpen, maar met deze actie wordt hun broodroof bezorgd, en dus boos. De bestuurder verontschuldigt zich en zegt ons dat ze ons blijkbaar niet "mag" meenemen (wat natuurlijk klinkklare onzin is, want we hebben niets geboekt, en zijn van niemand eigendom. We begrijpen de reactie toch wel een beetje, en staan vervolgens nu helemaal alleen op de terminal. We weten nu dus wel dat er genoeg chauffeurs zijn. En weer wachten we, in totaal zo'n vier uur (!). Zonder resultaat.
Gelukkig verandert dat, wanneer er eindelijk een groepje toeristen aankomt. Hieronder een belgisch stel, Michael en Deborah, waarmee het gelijk klikt. Ook een tweede belgisch stel voegt zich daarbij, en nog wat andere losse flodders. Nu zijn we met 9, en dat schiet al op. Als we Dan ook nog een chauffeur aanbieden om het 15pax totaalbedrag met 9 man te betalen, gaat er een wereld voor ons open. Hij start zijn Mitshubishi L300 bus uit het jaar 0, en al snel zijn we op pad. Tijdens de rit raken we wat aan de praat met onze medereizigers. Uiteraard wil iedereen de volgende dag vroeg uit de veren om de bromo vulkaan te beklimmen. En dit kan op zeer veel manieren. Ik heb eerder met Marlon gesproken over een jeep nemen naar de top, maar de andere reizigers blijken meer avontuurlijk en verkiezen het Lange pad te voet te bedwingen. Ik merk dat ik dit avontuur toch ook wel spannend vindt klinken, en niet veel later gaat Marlon ook overstag. En uiteraard heb je het mooiste uitzicht op de bromo vulkaan bij zonsopkomst. Dat betekent wel dat we de 3,5 uur durende tocht naar het uitzichtpunt volbracht moeten hebben voor die tijd. We besluiten om op 02:45 snachts met zn 6 en te vertrekken (wij en de twee belgische stellen). De tocht van Probolingo (waar we ondertussen he-le-maal klaar mee waren) duurt in de hobbelige bus ongeveer 2 uur, en de weg klimt behoorlijk, en daarmee daalt de temperatuur duidelijk. Ons hostel blijkt prijzig,maar brandschoon. We eten nog wat, en gaan uiteraard op tijd naar bed. We leggen alle warme kleren die we ondanks het tropische klimaat van dit land hebben meegenomen klaar, en kruipen lekker dicht tegen elkaar aan, met voor het eerst drie dekens. Op naar morgen....ehhm.....straks!
