Surabaya
8 september 2015 - Soerabaja, Indonesië
De volgende dag slapen we wat uit (de checkout is hier om 13:00) en pakken de rugzakken weer in. Rond 15:00 vertrekken we naar het treinstation en hoewel deze redelijk vlakbij is, is met volle bepakking in de brandende middagzon toch best nog een opgave. Vandaag gaan we in zo'n 4 uur met de trein naar Surabaya. Het trein systeem is inmiddels bekend terrein voor ons en waar we de eerste treinreis nog naar een boekingskantoor zijn gegaan omdat we geen idee hadden van hoe en wat, gaat dat nu wel anders. Zowiezo wil ik even stilstaan bij de techniek vandaag de dag dames en heren, want ik heb wel eens eerder een buitenlandse simkaart gekocht, maar nog niet eerder een met internet. Daarnaast is op veel plekken, hoe aftands ook, gewoon wifi te krijgen en dat maakt het reizen een stuk makkelijker. Op de plekken waar veel reizigers komen, zie je dan ook steevast een LP en een smartphone of tablet op tafel liggen. Voor de treinkaartjes kunnen we met de smartphone gewoon naar een website, om zelf ons plekje in de trein uit te kiezen. Even betalen met de Creditcard (via de rabo reader uiteraard) en het digitale proces is compleet.
De treinreis verloopt best snel, en we vinden zelfs de rust om allebei de meegebrachte e-reader te gebruiken. Zou het dan nu toch weer een beetje meer vakantie worden? Eenmaal in Surabaya worden we uit het station weer belaagd door een kudde wilde taxichauffeurs. Gelukkig hebben we ons Hostel uitgezocht op locatie, dus lopend kunnen we het makkelijk af. Toch blijkt het best nog een aardig stukkie (op de kaart zag het er heel dichtbij uit, maar ik geloof dat iets als schaalverdeling ook een rol speelt....). Zowiezo is het een rare gewaarwording om als westerlingen op de stoep te lopen, wat echt geen enkele indonees hier doet. Aan de andere kant hebben zij weer de keuze uit allerlei vormen van openbaar vervoer waar zij de echte prijzen van kennen (en niet zoals wij standaard worden opgelicht). Als we bij onze accommodatie zijn aangekomen, blijkt het voor onze begrippen nog best een luxe tent! Prima. We droppen onze spullen en gaan direct op weg naar wat eten. Tegenover het hotel zit een Aziatische mall (winkelcentrum), en daar gebeurt traditioneel op de bovenste verdieping altijd iets magisch. Naast de standaard arcadekasten (zonder leeftijdsclassificaties!) is er daar: de Foodcourt. Veel Aziatisch fastfood, met hier en daar een echt restaurantje. Het is al laat, maar we vinden een plekje bij een zowaar gezellig tentje. Het overmatig aanwezige personeel raakt zichtbaar opgewonden van onze komst, met weer een hoop gewijs en gegiechel als resultaat. De hoofdserveerster stuurt een jongen die absoluut geen Engels spreekt naar onze tafel, bij wijze van oefening.....hoop ik. Maar plaatjes op een menukaart aanwijzen kent geen taal, dus alles komt goed. Na twee Vietnamese schotels voelen we ons een stuk beter, en gaan terug naar onze riante casa. We zaten vanavond in de trein met een Nederlands meisje die in een keer door ging naar de Bromo, en zij zou daar na middernacht pas aankomen . wij zijn erg blij met onze tussenstop in Surabaya, en onze megagrote kussens op bed (jammer van die 1.70 lengte trouwens).
De treinreis verloopt best snel, en we vinden zelfs de rust om allebei de meegebrachte e-reader te gebruiken. Zou het dan nu toch weer een beetje meer vakantie worden? Eenmaal in Surabaya worden we uit het station weer belaagd door een kudde wilde taxichauffeurs. Gelukkig hebben we ons Hostel uitgezocht op locatie, dus lopend kunnen we het makkelijk af. Toch blijkt het best nog een aardig stukkie (op de kaart zag het er heel dichtbij uit, maar ik geloof dat iets als schaalverdeling ook een rol speelt....). Zowiezo is het een rare gewaarwording om als westerlingen op de stoep te lopen, wat echt geen enkele indonees hier doet. Aan de andere kant hebben zij weer de keuze uit allerlei vormen van openbaar vervoer waar zij de echte prijzen van kennen (en niet zoals wij standaard worden opgelicht). Als we bij onze accommodatie zijn aangekomen, blijkt het voor onze begrippen nog best een luxe tent! Prima. We droppen onze spullen en gaan direct op weg naar wat eten. Tegenover het hotel zit een Aziatische mall (winkelcentrum), en daar gebeurt traditioneel op de bovenste verdieping altijd iets magisch. Naast de standaard arcadekasten (zonder leeftijdsclassificaties!) is er daar: de Foodcourt. Veel Aziatisch fastfood, met hier en daar een echt restaurantje. Het is al laat, maar we vinden een plekje bij een zowaar gezellig tentje. Het overmatig aanwezige personeel raakt zichtbaar opgewonden van onze komst, met weer een hoop gewijs en gegiechel als resultaat. De hoofdserveerster stuurt een jongen die absoluut geen Engels spreekt naar onze tafel, bij wijze van oefening.....hoop ik. Maar plaatjes op een menukaart aanwijzen kent geen taal, dus alles komt goed. Na twee Vietnamese schotels voelen we ons een stuk beter, en gaan terug naar onze riante casa. We zaten vanavond in de trein met een Nederlands meisje die in een keer door ging naar de Bromo, en zij zou daar na middernacht pas aankomen . wij zijn erg blij met onze tussenstop in Surabaya, en onze megagrote kussens op bed (jammer van die 1.70 lengte trouwens).
Wij gaan richting de Kwakel voor de kermis.