Een hoge top en een diep dal

Om 2:25 gaat de wekker, en we verbazen ons erover hoe lang we nog hebben geslapen, want we zijn best wakker. Kleertjes aan, en met opgeladen zaklampen in de aanslag staan we keurig op tijd buiten. We ontmoeten de andere vier, en zoeken in het holst vd nacht naar het pad dat ons omhoog zal brengen. Ik weet uit eerdere ervaringen in Maleisië dat zo'n tocht naast spannend ook erg zwaar kan zijn. We beginnen met een lang en steil stuk weg, en het starttempo is moordend. Niet iets waar "dieseltjes" vaak baat bij hebben, dus lon en ik verdedigen de achterhoede. Net na aanvang worden we vergezeld door Kevin, een rondreizende Canadees met mooie verhalen, die welkom wordt opgenomen in het berggeit-zesspan. De weg is lang! Al niet veel later verloopt de asfaltweg in een pad wat zigzaggend de berg oploopt. Dit verloop ken ik, maar Marlon duidelijk nog niet. We moeten af en toe echt even stoppen, want het pad valt zeker niet mee, en in het donker lijkt er bovendien wel geen einde aan te komen. Het enige wat we zien is een kronkelende slang van zaklamp lichtjes die de berg opgaan. Om 4:30 bereiken we dan eindelijk ons alternatieve uitzichtpunt. Het reguliere uitzichtpunt wordt druk bezocht door jeeps met gasten. Als we het dan zelfs op ons alternatieve viewpoint al te druk vinden (want je wilt nu eenmaal geen groepen mensen op je foto's), vinden we nog een smal paadje naar een nog hoger gelegen punt. Daar zien we de zon opkomen, en langzaam ontvouwt het zonlicht zich over het plateau met meerdere vulkanen. Een prachtig schouwspel, kunt u zich voorstellen. Ondertussen is het op de top maar bitter koud, en de verse zonnestralen maken het verblijf met de minuut aangenamer. Zo erg zelfs, dat het al snel heet genoemd mag worden. Nu de zon helemaal op is, nemen de jeeps de bezoekers weer naar beneden. En dat gaat hier in grote getalen. We hebben nog nooit zoveel jeeps bij elkaar gezien, en ze zijn nog allen van hetzelfde type ook, dus het lijkt wel een Toyota Landcruiser clubdag. Nu het op het originele uitkijkpunt zo rustig is, gaan wij daar maar eens kijken, en ook hier is het uitzicht adembenemend. Na veel foto's, besluiten we het pad weer terug naar beneden te nemen voor een welverdiend ontbijt. En wie denkt dat een berg aflopen het makkelijkste is wat er is komt bedrogen uit! Met gelukkig nu veel meer licht, zigzaggen we weer terug naar beneden. En net zoals er op de heenweg geen einde aan het pad leek te komen, is dit op de terugweg niet veel anders. Afgepeigerd komen we uiteindelijk bij het Hostel aan, en het ontbijt gaat er lekker in! We bespreken met Michael en Deborah (die ook in ons Hostel verblijven) af om deze middag ook de korte looproute naar de Bromo krater zelf te doen, en ook Lon doet uiteindelijk gezellig mee. Zowiezo hebben we afgesproken om hierna met de twee Belgische stellen de ijen vulkaan ook te bezoeken, en we boeken voor dezelfde avond nog een hotel met z"n zessen. Ook zou het handig zijn om na de tour van vanmiddag wederom een taxi naar Probolingo te delen, om zo langdurig wachten te vermijden. Dat is allemaal prima, en we gaan op weg naar de Bromo krater. Die bleek toch nog best een stukkie lopen, en de enorme trap naar de kraterrand zelf is best pittig te noemen. Kevin is ook mee trouwens, en bovenaan de krater nemen we (voorlopig) afscheid van hem, omdat hij graag het enorme pad rondom de krater zelf wil bewandelen, en wij dat qua tijd niet redden. De krater zelf blijkt prachtig overigens, en de tocht zeker waard te zijn. Een continue bombastisch dreigend gat in de grond waar rookpluimen uitkomen zie je niet elke dag. Daarnaast ruik je ook niet elke dag de enorme zwaveldampen die hiermee gepaard gaan. Als de wind net verkeerd staat, krijg je een vleug prikkende, rotte-eierlucht naar binnen, en echt fijn is dat niet. We lopen weer door de dorre zwarte zandvlakte richting ons Hostel, en pakken daar de laatste spullen. Het is nu half 2 smiddags, en we hebben er dus vandaag al bijna 12 uur opzitten, en dat voelen we in de beentjes. We houden een willekeurig wachtend taxibusje aan, en stellen onze 6 personen halen, voor 15 betalen voor, en hij gaat akkoord (of snapt het niet). Ik stel wel als randvoorwaarde dat ie ons bij het treinstation afzet, want de horror van de probolingo busterminal zit nog vers in het geheugen. Dat is geen probleem. Om zeker te zijn, stel ik ook dat we bij aankomst pas betalen, want dubbel genaaid (wat ons deze vakantie al een paar keer gebeurd is) houdt beter. We stappen in (wederom de Mitsubishi bus) en vertrekken de slingerweg naar beneden. En ja, na zo'n dag ben je best moe, dus de 12 oogjes in de bus worden zo zwaar dat we de wederom standaard idiote rijstijl van de chauffeur niet eens doorhebben. Ik zit met Lon op het tweede bankje, en merk dat ik geen hoofdsteun heb om mijn knikkebol recht te houden. Daarom draai ik me een kwartslag, zodat ik in de lengte op het bankje kan liggen, en zo bij mijn vriendinnetje op schoot lig. Heerlijk!

In mijn slaap voel ik een hobbel in de weg, gevolg door een hobbel die zo hard is dat ik een stuk omhoog wordt gelanceerd. Hierna het geluid van takken langs het raam en een allerlaatste keiharde doffe klap. Foute boel. Ik kijk om me heen, en gelijk is er paniek. De bus staat inmiddels onderaan een heuvel tegen een boom geramd geparkeerd, en de voorkant inclusief voorruit ligt aan gruzelementen. Ik voel zelf....geen pijn....ik kijk naar Marlon, en kan bij haar niets ontdekken. Dan kijk ik naar voren en zie daar minder goed nieuws. De man van het Belgische stel zat voorin en is dwars door de ruit geslagen. Er is bloed. En verwarring, veel verwarring. Het meisje van het stel ligt met een hoofdwond tegen de zijdeur aan en beweegt niet. Er is geschreeuw en er wordt gehuild. Ik check mezelf nog een keer.... Ik heb echt niets!

Ondertussen is het halve dorp uitgelopen om polshoogte te nemen. Als volleerd Aziaten, kijkt iedereen, maar doet niemand wat. Maar nu? Ik probeer de schuifdeur open te krijgen, maar deze is door de impact totaal verbogen. Gelukkig komt er een helder licht met een stuk betonijzer als breekijzer, en zwoegend gaat de deur open. Snel maak ik de balans op. Ik ben ok, Michael en Deborah (die achter ons zaten) zijn, naast de meeste heftige vorm van geschrokken zijn, ook ok. Het stel wat voorin zat is er het slechtst aan toe. Ze zitten beide onder het bloed en zijn duidelijk in shock, want ze weten beide niet waar ze zijn, wat er gebeurd is of zelfs wat we vandaag gedaan hebben met de groep. Ze blijven het vragen, maar snappen er niets van. Ondertussen probeer ik te achterhalen of er iets van politie of ambulance onderweg is, maar wederom weet niemand echt van hoe en wat. De een zegt dat de ambulance er met 5 min is, de ander zegt dat het rustig een uur kan duren. Dan draai ik me om en zie....Kevin! Huh?? Blijkt dat hij onze taxi bij Bromo had zien wegrijden, en dat hij de bestickering had onthouden. Toen hij met een latere taxi de onze gecrasht zag staan, heeft hij de chauffeur direct gemaand om te stoppen, en hadden we dus een betrouwbare en slagvaardige westerling erbij. Mooi. We hebben samen de twee gewonde passagiers gecheckt, en uiteindelijk in een politieauto weten te krijgen die ze naar het ziekenhuis zou brengen. Ondertussen zie ik dat Marlon haar pink tijdens de crash ergens flink tussen heeft gekregen, dus die moet ook even naar de arts toe. Als de politieauto wegrijd, vragen we de chauffeur van de andere taxi (waar Kevin in zat) om ons ook naar datzelfde ziekenhuis te brengen. Het nu volgende proces is zo verschrikkelijk bizar verlopen, dat het moeilijk is het hier te omschrijven, maar laten we het erop houden dat men in Indonesië nog veel kan leren van voorzieningen, logica en communicatie. Gelukkig is het allemaal redelijk goed terecht gekomen (inclusief de pink van Marlon), en zaten we dezelfde avond nog met z'n 6en in de trein naar Banyuwangi. We realiseren ons later dat mijn keuze om liggend te gaan slapen ervoor heeft gezorgd dat de bank ervoor mijn klap heeft gebroken, en dat Marlon daardoor met een tegengewicht van 100 kg in haar stoel is blijven zitten. Dit had heel anders kunnen aflopen.

We gaan morgen eerst eens een dagje uitblazen, en zien wel of we de Ijen vulkaan nog gaan bezoeken. De chauffeur van de taxi hebben we niet betaald.....