Dure bootkaartjes & Codeïne

Om 8:20 worden we opgehaald door de pickup service van de bootmaatschappij. Een ander stel uit ons resort gaat ook, en haalt op de heenreis gelijk al de reisziekte tabletten tevoorschijn. Marlon voelt zich de hele ochtend al niet lekker, dus die maakt dankbaar gebruik van dit aanbod. Dat krijgen we het over de tickets, en het andere stel blijkt ongeveer de helft van onze prijs aan exact hetzelfde ticket betaald te hebben....huh? Blijkt dat hier de prijs bij de lokale kantoortjes weer lager is dan 'officieel' online... weer wat geleerd. Eenmaal bij de terminal blijkt het een drukte van jewelste, zo'n bonte verzameling toeristen hebben we in lange tijd niet gezien! Voornamelijk jonge mensen blijken naar de Gili's te gaan. Groepjes uit Duitsland, Australië, Zweden, een beetje Terschelling maar dan warmer zegmaar. De boot wordt volgeladen met onze spullen, en we mogen dan uiteindelijk om 9:30 aan boord. Daar blijken de bankjes zo krap dat mijn knieën niet recht vooruit kunnen blijven. Marlon is er inmiddels niet echt op vooruit gegaan, en ik herken het patroon van een goede reizigers diarree. Tja, we hebben het er van tevoren over gehad, en we wisten allebei dat het geen kwestie was van of het zou gaan gebeuren, maar meer wanneer. Sneu, maar uitzitten dus. Ondertussen is ook eindelijk de rokende derde buitenboordmotor gestart (iets met onderhoud geloof ik), en varen we uit. De zee lijkt kalm, maar is dat eigenlijk helemaal niet. De boot maakt af en toe een behoorlijk harde klapper op het water (herinnert u zich die knieruimte nog?), en dat helpt haar kramp niet echt tot vermindering. Zo varen we ongeveer een uur totdat er in de verte een silhouet van een bergachtig landschap verschijnt: Lombok. En hier slaan we linksaf om drie kleine eilandjes in het vizier te krijgen. Voor ons initiële aandoen hebben we gekozen voor Gili Trawangan: het grootste en drukste eiland (ookwel het Party-eiland genoemd). Een witte kustlijn laat in ieder geval doorschemeren dat er veel goed strand is. Met een zeer bijzondere techniek verlaten we de boot, en gaan op zoek naar onze accommodatie. We hebben wederom een homestay geboekt, en dat bevalt ons tot nu toe erg goed. Na wat zoekwerk in piepkleine straatjes komen we bij een schuttinkje en een piepklein binnenplaatsje. Dit is meer wat je noemt een homestay, want de kamers bevinden zich gewoon op het erf waar een gezin woont. De oma van het gezin is prettig gestoord en laat me gelijk de hele tuin zien, en welke geneeskrachtige eigenschappen alle planten, besjes en weet-ik-veel wat er allemaal staat hebben. Dankjewel Klazien, maar nu op naar de Airco, want de temperatuur is hier inmiddels opgelopen, en Marlon is nu echt ziek. Die breng ik daarom maar naar bed. Ik ga hier even een rondje lopen om te kijken waar we nu precies terecht gekomen zijn. Al snel vind ik de hoofdstraat, en val met mijn neus in de boter. Het is een mix van bars, zuipterrassen, restaurantjes, souvenirwinkeltjes en massagesalons. Het publiek wat hier op af komt is overwegend jong (20-30), en een groot gedeelte daarvan is van het type 'zien en gezien worden' kaliber. Grappig detail, op de Gili's is gemotoriseerd verkeer verboden, dus de vele paard-en-wagen karretjes vliegen je om de oren, laat staan alle fietsen die men voor het vervoer gebruikt. Zo drink ik in mijn eentje een ijskoude cider aan een schattig strandtentje, en voel langzaam het vakantie gevoel weer terugkomen. Nu Marlon nog, maar dat is een kwestie van tijd. Gelukkig is daar mijn redder in nood: Codeïne (dank nog Lida!). Ik boek nog een extra nachtje in bij ons homestay, en ik ga deze avond eens kijken of het nachtleven van Gili Trawangan echt zo uitbundig is als ik gehoord heb.....