Gielie Tie & Gielie Ajjer

In navolging van het nachtleven van gili T, lig ik dezelfde avond nog om 9:00 in bed. Ik weet niet wat dat is hier, maar op vakantie lijk ik wel in een soort oermodus van mijn dag/nachtritme te komen. Niet erg! Marlon heeft de hele dag op bed gelegen en voelt zich beroerd. Dat is de volgende dag al niet echt veel beter. Na de darmpjes begint nu ook haar maag te protesteren, en dat doet haar eetlust niet veel goeds. Ik haal verse kokosnoot (niet die met Bacardi die hier s avonds zo rijkelijk vloeien) en vind een fruitstalletje met verse vruchten. Als een pimpelmeesje kom ik met de verzamelde buit terug naar het holletje om aan het vrouwtje te geven, en de geleende fiets biedt uitkomst. Het is hier in de middag (13:00-15:00) zo ontzettend heet, dat ons hele homestay gezin in de tuin voor Jaffa ligt. Een hoofdrol is er uiteraard weer voor oma, want die ligt haast als opgebaard languit in de tuin. Dat brengt me op een idee, en binnen 10 minuten hangt er naast de twee bezette hangmatten van de familie een extra reishangmat uit Amsterdam. Ik besluit me aan te passen aan het ritme van het gezin en doe ook maar een kleine siësta. Als ik wakker wordt is het gezin al weer wakker, en hoor ik een plots een bijzonder geluid, wat ik eerder bij dhr. B. Witte heb gehoord toen hij zijn trompet tevoorschijn haalde en ik vroeg hoe de laagste noot nu precies klonk. Als ik mijn hoofd optil kijk ik recht in het gezicht van oma, die zich schuldig kijkend verontschuldigt. Lekker dan.

Marlon voelt zich slapjes, en kan nog steeds niet mee naar buiten. Hoewel het elke dag iets beter gaat, blijft het natuurlijk vervelend om hier vakantiedagen voor te moeten inleveren. Zo gaan drie dagen Gili T voorbij. Hoewel we voor het Party gedeelte kwamen, is daar dus weinig van terecht gekomen. We besluiten ons geluk opnieuw te proberen op Gili Air (zeg:Ajjer ipv er), wat bekend staat als het meest authentiek en het mooist van alle gili's. We checken uit bij ons gastgezin (en ik zie een nieuw deel van Suske en Wiske voor me; Suske en Wiske en de ruftende toverkol), en varen met de speedboat in een klein kwartiertje naar Gili air. Eenmaal daar is de setup duidelijk anders. We checken in bij ons miniresortje met huisgekko, en lopen even over de 'boulevard'. Veel resorts, en veel kleine karretjes aan het strand. Marlon voelt zich al iets beter, en we besluiten op jacht te gaan naar de zonsondergang die vanaf de noordkant van het eiland te zien zou zijn. Hoewel Gili Air absoluut geen groot eiland is, verkijken we ons er toch een beetje op hoe ver het lopen is. We komen daarom niet geheel uit bij de bar die we gepland hadden, maar komen bij een andere bar uit, waar de bamboe bankjes op het strand staan. En wow, er is niets teveel gezegd, want met een adembenemend uitzicht op een vulkaan in Bali op de achtergrond zien we de rode reus zakken.

De volgende dag gaan we samen op pad. Hoewel de Gili's uitstekend zijn om op te duiken, willen we dat nog even bewaren. In plaats daarvan besluiten we te gaan snorkelen. En dat valt niet tegen. Gewoon lopend vanaf het strand barst het direct al van de vis en het koraal. Marlon spotte zelfs vanaf het oppervlakte een Mantis Shrimp! (geen idee hoe die in het Nederlands heet). We zoeken op het heetst vd dag weer wat verkoeling, en gaan dezelfde avond nog uit eten bij de Italiaan. Marlon heeft initieel wat moeite met de pasta, maar weet toch weer wat naar binnen te werken. Dat gaat dus al beter. De volgende dag moeten we verhuizen van resort, want ook hier willen we graag een extra nachtje blijven, en de huidige eigenaar had geen plek meer. Als ik mijn meegenomen kleine rugzak wil pakken om deze in te pakken, zie ik iets bewegen, en binnen no time heb ik een achtbenig harig vriendje op mijn t shirt lopen die toch best aan de maat is...(Linda en Victoria, lezen jullie mee??). Dat is even schrikken, maar we gaan door! Ons volgende verblijf is wederom een homestay, maar deze keer met zwembad. Dit wilden we graag ter afwisseling, en binnen no time liggen we er ook daadwerkelijk in. Marlon heeft nog steeds last van haar maag, en vertelt dat ze in NL daar een goed middel tegen weet: Dom Perignon. Ik antwoordt dat ik het nog een beetje vroeg vindt voor champagne, maar ik ben nu met een vrouw op stap, dus ik ben bereid offers te maken....

Bleek dus om Donperidone te gaan, tabletjes! Hoewel ik het hier weinig kans geef, besluiten we toch maar even een apotheek op te zoeken. Welnu, het vinden van een apotheek op zo'n klein eilandje ging nog verbazingwekkend snel, maar het relaas van de dienstdoende medewerker/dokter was van mindere helderheid. Allemaal doosjes met vage namen kwamen er tevoorschijn. Toen daar de merknaam Donperidone viel, bleek hij het zowaar te hebben! Hup, gelijk een hele strip gekocht, en voorlopig zitten we qua medische kosten voor Marlon deze vakantie op totaal €12,26 (inclusief steen verwijderen in probolingo). De medicijnen worden ingenomen, en 5 uur later draait afdeling invoer/afvoer M. Denekamp weer stationair. Mooi! Savonds vinden we het tijd om de fantastische zonsondergang nogmaals te gaan bekijken, ditmaal in de Reggaebar, waar ze Tapas en Pizza hebben. Rare combinatie, maar heerlijk resultaat. Zo houden we het tot ten minste half 10 vol, en sloffen we weer naar huis op onze laatste dag Gili. Omdat we in ons schema wat dagen over hadden (o.a. niet de Ijen vulkaan beklommen), hebben we besloten om naar een eiland ten zuiden van Bali te varen: Nusa Lembongan. Hier zou zowel het duiken als het surfen spectaculair zijn, en dat lijkt ons wel wat......