De heenreis

Het is 12:00 in de middag als ik mijn collega's gedag zeg. Het is vandaag heerlijk weer, met naar mijn idee nog een van de laatste stuiptrekkingen van de Nederlandse zomer. Voor vanavond heeft het KNMI een weeralarm afgegeven, dus ik hoop dat de Lufthansa vloot hier raad mee weet. Eenmaal thuis pak ik de laatste spulletjes in, en maak mijn huisje nog wat aan kant, want terugkomen van vakantie gaat het best in een schoon en opgeruimd huis. Ondertussen in Purmerend zijn vader en dochter ook een backpack aan het inpakken, maar hebben naar het blijkt enige moeite met het vinden van de juiste indeling. Na het advies van mij om toch ook zeker de handbagage-ruimte te benutten gaat het al beter. Ik krijg de hele dag door al appjes en FB berichtjes van mensen om me een fijne vakantie te wensen. Altijd leuk. Om 5 uur halen Ruud en Marlon me op en vertrekken we richting Schiphol. De wolken laten duidelijk zien dat ze veel van plan zijn, en al niet veel later begint het te regenen. In de vertrekhal voegt ook Lida zich bij het gezelschap om ook even persoonlijk afscheid te kunnen nemen. Ik pak ze toch 2 maanden hun dochter af, en dat is nieuw voor ze. Bij de checkin gaat alles prima, maar bij de douane wil de mevrouw "even de duikspullen zien". Prima, ik weet waar ze zitten, dus die haal ik er wel even uit voor u mevrouw. Naïef, want ik mocht mijn eigen tas absoluut niet meer aanraken... Toen ze eindelijk de automatentas had gevonden, ritste ze die open en vond....mijn ademautomaat! Ze bekijkt het instrument, maar ik zie dat ze geen idee heeft waar ze naar kijkt. Het lijkt alsof ze elk moment gaat zeggen " het oude model vond ik beter", om de situatie nog enigszins te redden, maar het blijft (gelukkig) stil. Dan mag ik verder, en mag zowaar mijn eigen tas weer aanraken! We eten nog wat voordat we het vliegtuig ingaan, want onze eerste vlucht is een baby-boeing naar Frankfurt, en geen van ons twee heeft zin in kleffe broodjes. We toasten alvast met een klein borreltje op de vakantie, maar om heel eerlijk te zijn, zijn we nog niet echt in vakantie stemming. Komt nog. Eenmaal in het vliegtuig is het blafheet, en worden we door een Horst tappert look-alike "Herzlich Wil kommen" geheten. We vertrekken met druilerig en regenachtig weer, ideaal voor een lange vakantie naar een warm land. Het uur vliegt (!) om, en voor we het weten staan we al op Duits grondgebied. Waarschijnlijk heeft de luchthaven van Frankfurt ook een soort polderbaan, want we taxiën een enorm eind naar de parkeerplek, om vervolgens ook een enorm eind weer met de bus naar de terminal te moeten. Het is hier nog 29 graden, en dat komt de algehele ventilatie van de bus als het vliegveld zelf niet ten goede. Nu moest de aansluitende vlucht worden gezocht, en dat duurde niet heel lang. Wat wel lang duurde was het pokke eind erheen lopen. Om21:15 kwamen we dan ook precies op de geadviseerde boardingtijd aan. Het nu veel grotere vliegtuig zal ons, tot onze verrassing eerst in 12 uur naar Kuala Lumpur brengen, om vervolgens na een crewwissel door te vliegen naar Jakarta. Prima. Eenmaal op onze plek, zie ik dat wederom mijn voorbereiding zijn vruchten heeft afgeworpen, want we hebben heerlijke plekkies, en kunnen lekker films kijken. Southeast Asia: here we come!

Na bijna 12 uur gevlogen te hebben, landen we dus, geheel ter onzer verrassing, eerst op Kuala Lumpur. Iedereen moet het vliegtuig verlaten, en de mensen die doorvliegen naar Jakarta worden in een wachtruimte geplaatst met airco en free wifi. En dat blijft niet onopgemerkt, want iedereen zit naar z'n smartphone te kijken. Na een uurtje wachten hebben we hetzelfde vliegtuig weer tot onze beschikking, hetzij dit keer schoongemaakt en met een frisse crew. Het laatste stukje naar Jakarta is net geen 2 uur, en verloopt na een reis van 12 uur nog best rap. Eenmaal daar beseffen we dat we dan nu toch eindelijk op onze eindbestemming terecht zijn gekomen, met recht een wereldse reis. Op Jakarta airport zien we op de bagage band het bordje "last luggage" voorbij komen, terwijl Stefan's tas er toch echt tot nu toe niet bij zat..... Nee hè, het zal toch niet! Maar gelukkig worden we (of Stefan zelf het meest) gered door een Aziatische gebrekkige werkwijze. Even later staan we als twee pakezels bij de douane. Visa hebben we al, dus we kunnen gelijk doorlopen. Buiten worden we opgewacht door Gido en vriendin Della. Zij pendelen vaak tussen Indonesië en Nederland, en dit keer is Gido in Indonesië. Zij brengen ons naar ons Hostel, en dat is heerlijk als je net geradbraakt uit een vliegtuig stapt. Ons Hostel blijkt een prima stekkie, en na wat frisse kleren zitten we niet veel later aan een welverdiende koude kletser op het dakterras. Gido en della nemen ons daarna mee naar een typisch Indonesisch eethuisje, pal aan de straat. Hier komen de echte Indonesische gerechtjes uit de "keuken", en die gaan er best goed in. Daarna nemen we afscheid van het stel en ploffen eindelijk op ons bed... Voor de mensen die ons willen bereiken, ons Indonesische telefoonnummer is +62 813 1791 0757. Zowel op telefoon als op whatssapp te bereiken... Voorlopig!