Sarongs en kattenpoep

Vandaag worden we om 7:45 opgehaald met het taxibusje. Onze gids Mr. Pai-pai spreekt Engels, nouja, soort van, en onze chauffeur overduidelijk niet. Vandaag dus de tempeltour. Allereerst worden we naar een kleine tempel gereden, niet ver uit de buurt (Mandut Temple), en het valt ons op dat onze chauffeur de gang er lekker in heeft. En gelooft u mij, dat dat voor Indonesische begrippen betekent dat de man als een idioot tekeer gaat, en waar "Blik op de weg" een dubbele uitzending voor nodig zou hebben... Man! Zowiezo zijn alle verkeersregels in Indonesië (inclusief stoplichten) meer een soort van suggestie, maar deze kerel maakte het echt bont. Maar goed, je bent samen op vakantie, dus je blijft lachen. Eenmaal bij de eerste tempel, kan ik het busje bijna niet meer uit vanwege de straat verkopers die hun souvenirs in ons gezicht drukken. Hoho, eerst de tempel graag even op ware grootte zien ipv jullie miniatuurversie in zo mogelijk nog veel kleinere Aziatische handjes. De tempel zelf is oud, maar niet echt rustiek gelegen. We kijken even binnen, en vinden drie boeddha beelden. Dan vertrekken we even later weer naar ons volgende punt, de Borobudur.
Eenmaal de parkeerplaats op gereden, zien we met recht waarom dit de meest populaire attractie is van Indonesië. Bussen afgeladen vol, met alle klassen mensen begeven zich naar het terrein. Want ja, de tempel ligt op een heel terrein van bordjes, loop richtingen en informatie huisjes. Bij binnenkomst krijgt iedereen een Sarong, want we betreden inmiddels heilige grond. Dan krijgen we aangeboden of we een gids meewillen, en omdat we deze kunnen delen met onze mede deelnemers doen we dat maar. En deze gids claimt ook Engels te spreken, maar doet dat duidelijk alleen fonetisch en met een zware Indonesische tongval waardoor we slechts 50% verstaan van wat hij zegt. Toch zijn we blij met de keuze voor een gids, want hij vertelt hoe de tempel in elkaar steekt, en dat blijkt geraffineerder dan gedacht. De Borobudur (de tempel op de heuvel), vertelt het verhaal van boeddha, en de verschillende fases die een boeddhist moet doorlopen om uiteindelijk verlicht te worden. Als praktijkvoorbeeld wordt voor het gemak het leven van boeddha zelf maar genomen, en de vele uit steen uitgehakte afbeeldingen vertellen dit verhaal. Op de bovenste verdiepingen bevinden zich de klokbellen, waarin zich weer boeddha beelden bevinden. Van foto en TV wist ik dat je die moest aanraken voor geluk (je arm door de gaten in de bel steken), maar voor dit ritueel heeft UNESCO enige tijd geleden een stokje gestoken, want de stenen beelden werden er niet beter op. So much voor ons geluk dus. Op de tempel zelf worden we aangesproken door een groepje Aziaten. Of ze een foto met ons erop mogen maken. Tuurlijk mag dat, en na veel gegiechel hebben ze allemaal een foto, uiteraard met camera's als telefoons als tablets gemaakt. Nou, dat bleek het startschot, want een ware heksenjacht ontwaarde zich! Hordes Aziatische pubers, gezinnen, omaatjes...al-les wilde met ons op de foto. En na 20 foto's heb je dat best een beetje gehad, maar men bleef ons opzoeken. Zo moeten beroemdheden zich dus voelen. De fase hierna is dat mensen gewoon ongevraagd foto"s van je gaat nemen, en de fase daarna is het sneaky erbij gaan staan en net doen of de fotograaf er niet bijhoort. Iets minder leuk dus, en als het tijd is om te gaan vinden we dat niet heel erg. Maar. Ze laten ons als potentiële goudmijntjes natuurlijk niet zomaar lopen! De enige weg naar de uitgang blijkt een snikhete route langs kraampjes met souvenirs, waar elke standhouder vocaal de aandacht probeert te trekken. Een beetje Beverwijk op steroïden zegmaar. Als we dan uiteindelijk de parkeerplek hebben weten te bereiken ploffen we in de auto. Onze volgende stop is lunch, en ik eet de tot nu toe lekkerste nasi goreng op een plek waar ik zelf onder geen beding was gaan eten als ik het op het uiterlijk moest beoordelen. Hierna vertrekken we naar de Prambanan tempel, en ook deze ligt op een enorm terrein. Deze tempel is Hindoestaans, en eert de goden Shiva, Brahma en Vishnu, en hun dierlijke vormen. Hoewel de tempels in hun aanzicht veel gedetailleerder zijn dan de Borobudur, blijkt bij nadere inspectie dat een recente aardbeving in 2006 enorm veel heeft vernield. Maar echt veel, want vele losse stenen liggen braak op het terrein. Het is mogelijk om de tempels te betreden, maar verwacht geen gangenstelsels, maar slechts een beeld. Mooi, maar we merken dat we inmiddels wel een beetje moe in de beentjes beginnen te raken, en tempel moeheid is nu eenmaal nieuw voor ons, dus 10 minuten later staan er twee ijskoude lemonsquash (Citroen met suiker en sodawater) voor ons neus. Heerlijk, want de temperatuur is inmiddels behoorlijk opgelopen. Nadat onze bezoek tijd verstrijkt lopen we terug naar het parkeerterrein. Nu rijden we terug richting Yogja, en mijn ogen voelen zwaar. Tijd voor een welverdiend tukkie....

Onze chauffeur dacht hier anders over, want deze ging als een Verstappen in een grindbak tekeer (Jos bedoel ik dan, want Max kan best aardig rijden). Tjeetje, het leek wel alsof hij het 12 persoons busje voor een zijspan aanzag, want het was onmogelijk om in de bochten te blijven zitten. Maar goed. Bij wijze van verrassing laste onze gids nog een extra stop in bij een koffiebranderij. Uiteraard geen gewone, want hier ondergingen de koffiebonen een wel heel bijzonder proces. Op de plantages zelf werden de koffiebessen zelf namelijk ook gegeten door de zogenaamde Civetkatten. Zij zijn gek op de besjes, en staan erom bekend alleen de meest rijpe en sappige uit te zoeken voor hun maaltijd. Deze katten worden vervolgens door de eigenaren van de plantages ( levend) gevangen, en in een kooitje gestopt. Nu hoeft er slechts gewacht te worden totdat de zorgvuldig geselecteerde boontjes (die ooit weer in de besje zaten) weer tevoorschijn komen. Juist ja, vanuit de achterkant dus. De boontjes worden vervolgens gewassen, ontvliest met de hand en gebrand. Door het spijsverteringsstelsel van de Civetkat ondergaan deze bonen dus een speciale behandeling. We mogen ook de koffie proeven die er van gemaakt wordt, en die is na een dag hard tempelieren best welkom. Uiteraard zijn de bonen ook te koop (luwak koffie), maar ons verdere reisschema maakt het meenemen ervan niet handig, dus geen "cat-poop-ccino" voor ons als we thuis zijn. Leuke tussenstop!
Eenmaal thuis genieten we wederom van het zwembad, en maken we wat plannen voor de komende dagen, inclusief mogelijke alternatieven. Om naar ons volgende punt, de Bromo vulkaan te komen, blijkt nog best een opgave, en de 14 uur durende busreis zien we niet zo zitten. Daarom lassen we een alternatieve route in via Surabaya met de trein. Deze vertrekt de volgende dag om 16:00 pas, dus we kunnen wederom wat uitslapen....'t begint nu echt een beetje vakantie te worden!