Vleugels en zon!

Hoewel Nusa Lembongan geen geplande stop was op onze route, heeft ons bezoek wel een achterliggende reden, en vandaag is de dag dat er zeer misschien een invulling wordt gegeven aan deze reden. Zoals verschillende duiklocaties op de wereld soms hun unieke dieren ter plaatse hebben, zo heeft elke duiker weer een lijstje met zeedieren die hij/zij graag nog eens een keer wil zien. Vakanties zijn een mooi moment om die twee aan elkaar proberen te koppelen. Nu hebben we al een vrij aardig vooruitzicht qua duiken in het verschiet, maar toch heeft Nusa Lembongan een plek die we ergens anders in Indonesië niet tegen gaan komen: Manta Point. En voor mij (Stefan), staan Manta's erg hoog op het lijstje, dus als we dan toch in de buurt zijn.... Daarnaast heeft het eiland Bali nog een verborgen onderwaterschat, de Mola Mola, oftewel de zonnevis. Deze vissen leven normaal gesproken op zeer grote diepten (rond de 200m), en komen slechts een korte tijd van het seizoen naar ondieper water. Ik ken duikers die er een gezien hebben, vaak vaag in de diepte en slechts een glimp, maar ik ken (helaas) nog veel meer verhalen van duikers die (te) enthousiast op zoek zijn gegaan en nooit iets hebben mogen zien. Omdat ik me een teleurstelling wil voorkomen, focus ik me op de dieren die ik al heel lang graag een keer in het wild zou willen zien, de Manta's. We verzamelen om 7:30 bij de duikschool, en met ongeveer 10 duikers varen we uit. De zee is wederom lekker onstuimig, en we moeten ons flink vasthouden om de onderste ruggenwervels nog iets te sparen. Na een half uurtje varen begint de crew steevast met het voorbereiden van de spullen. Ik zie onze (Indonesische) gids een basis laag neopreen aantrekken, gevolgd door een tweede laag. Oké, die is waarschijnlijk niets gewend (Lon en ik hebben allebei een pakkie met 1 laag gekregen). Dan zie ik hem een derde pak aantrekken, en zelfs daar overheen gaat nog een vierde laag! We kijken elkaar aan en beginnen nu toch een beetje te twijfelen. Wat gaat hier precies gebeuren? Zijn we in een half uur in Arctische wateren beland of zo? Na nog een kwartier varen zijn we bij de punt van een enorme rotswand aangekomen. Hier worden we gebrieft om maar rond de rots onder water te verzamelen; de Manta's komen hier altijd naar toe, dus kijken en genieten maar. We rollen achterover het water in. MAN!!!!!KOUD!!!! Waar onze vorige duikspot het water heerlijk 27 graden was, geeft mijn computer een schokkende 19 graden aan. Dat is net zo koud als het water deze zomer in Zeeland! Niet echt lekker dus, maar er staat ons gelukkig een grote beloning te wachten, dus vooruit dan maar. We zetten koers uit naar de rots.....en zien......niets! Huh? Nee, echt niet! Dan maar een rondje naar de andere kant, waar we al niet veel meer succes hebben. De gids is duidelijk verbaasd, en doet verwoede pogingen om in alle richtingen op zoek te gaan, maar er blijft geen enkel spoor van Manta's te vinden. Nee hè, het zal toch niet dat uitgerekend de dag dat wij er zijn ze nergens te bekennen zijn! Zo kleumen we 45 minuten in het rond, en langzaam voel ik de teleurstelling groeien. Ik ben me er compleet van bewust dat moeder natuur zich niet laat dirigeren, maar je aanvankelijke enthousiasme moet ook een plekje krijgen..... Als we weer aan boord zijn wordt ons, om het eigenlijk nog even erger te maken, verteld dat het de duikschool nog nooit is gebeurd dat er geen Manta's waren. Toch is er nog een sprankje hoop, want er is even verderop een plek waar ze vaak aan de oppervlakte zitten. Als we daar heen varen zien we al snel een donkere vlek in het water, en kleine vleugel puntjes die boven het oppervlakte uitsteken...een Manta! We mogen nu even snorkelend vanaf de oppervlakte kijken, en ik spring gelijk het water in. Ohja...KOUD!! Eenmaal aan de oppervlakte zie ik niets. Ik zwem wat verder en zie nog steeds niets. Dan draai ik me om en kijk recht in de enorme wijd opengesperde bek van een Manta! Gelukkig eten ze alleen plankton, want ik zou daar best een eindje in passen. Dan zie ik onder me nog een Manta sierlijk voorbij 'vliegen'. De reuzenroggen blijken een uitzonderlijk goed zicht te hebben, want zodra ze zien dat ik me op hun pad bevind, duikelen ze de diepte in waar ik ze niet meer kan zien. En daar had ik nu juist de duikspullen voor meegenomen! Maargoed, we hebben ze gezien (maar een keer wat langer en beter zou wel mogen).

Na de vervroegde lunch zetten we koers uit naar Crystal Bay, een plek waar weleens waar geen Manta's zitten, maar wel veel ander klein spul. Doen duikscholen vaker, eerste duik een wat meer uitdagende, op zoek naar een specifiek dier en dan de tweede duik wat tammer, om gewoon lekker wat meer variatie te zien onder makkelijke omstandigheden. Het water kan immers niet kouder dan de eerste duik, dus kom maar op. Als we aankomen bij de baai, blijkt dat we niet de enige boot zijn met dit idee. Sterker nog, de baai ligt afgeladen vol met duikbootjes. We trekken wederom de spullen aan, en ik besluit op zoek te gaan naar klein spul. Garnaaltjes, slakjes, dat soort werk. Eenmaal onder water blijkt dat de locatie nog massaler is dan ik me had voorgesteld. Overal groepjes duikers, maar echt overal, in elke richting en op elke diepte. Ik dacht dat ik ooit in Egypte drukte onder water had meegemaakt, maar dit sloeg alles. Tot overmaat van ramp krioelden alle groepjes ook nog eens dwars door elkaar, waardoor het erg moeilijk was om te onthouden wie je eigen groepje en gids ook alweer was. Dit drukt bij mij behoorlijk op de ontspanning, en ik zit er dan ook niet echt lekker in. Onze gids probeert wat afstand te creëren met de rest door wat dieper te gaan. Daar vinden we ineens op -20 meter een thermocline, een laag kouder water van......16 graden!! Niet leuk, echt te koud voor het pak wat we aan hebben. Lon en ik besluiten wat ondieper te blijven, en ook de gids volgt uiteindelijk. Zo gaan 40 minuten voorbij, met hier en daar een leuk beestje. Als de massale groep duikers zich nog steeds op diepte bevindt, slaan wij samen met een ander groepje linksaf naar een ondiep gedeelte. Daar spot ik een schorpioenvis, en ik besluit om hem eens beter te gaan bekijken.....

Dan hoor ik vlak boven me een keihard getik. Het is het metalen stokje van onze gids wat tegen zijn tank aan slaat, als alarmsignaal. Omdat ik mij al op de bodem bevindt, heeft naar beneden kijken geen zin. Als ik daarom naar boven kijk, zie ik direct waar de ophef zich over bevindt. Een donkere immense verticale streep in het water, die met wiebelende bewegingen voorbij komt zeilen.....een Mola Mola!!!!!!!!!!! Wat?!! Nu? Hier?? Ik zoek snel naar Marlon in het water, om zeker te weten dat zij hem ook ziet. En al snel vind ik ook haar starende blik. Wat een prachtig dier! Ineens schiet door mijn hoofd....camera.....foto!!!!! Maar ik realiseer me al snel dat dat verloren seconden gaat betekenen, want hoewel kolossaal groot, was deze Mola Mola duidelijk op doorreis. Ik besluit dan ook maar om te blijven staren, tot we de streep uiteindelijk in de verte zien verdwijnen.... Onze lucht is nu echt op, dus we moeten wel naar boven. Eenmaal op de boot zijn we het enige groepje (Lon, ik, Aziaat en gids) die hem gezien hebben. Waar de andere 50 duikers op de locatie de diepte hebben opgezocht, hebben wij de Mola op slechts 5 meter diepte over onze hoofden zien zwemmen. Wat een mazzel, en wat een bijzondere ervaring! Daar moest uiteraard 's avonds op gedronken worden (hie-ha-ho)........